"อยากให้ผมยกเธออยู่ในฐานะอะไร แฟนอย่างนั้นเหรอ คงไม่ได้หรอก"
"คุณ ฮือ.." สิ้นประโยคทำร้ายจิตใจ วิลาสินีก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่นึกอาย เขาไม่รักไม่ชอบก็ไม่เป็นไร แต่เขาไม่คิดจะถนอมน้ำใจเธอบ้างเลยหรือไง
"เฮ้ย ร้องทำไม ไม่เอาไม่ร้อง" เควินรีบเข้าประคองกอดคนตัวเล็กที่เธอร้องไห้จนตัวโยน น้ำสีใสซึมผ่านเสื้อยืดเข้ามาจนผิวอกแกร่งรู้สึกถึงน้ำตาอุ่น มือหนาเฝ้าตบลงที่ไหล่บางอย่างปลอบประโลมอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ ไม่เคยต้องปลอบผู้หญิงคนไหนมาก่อนในชีวิต พอต้องมาปลอบแม่แมวน้อยเล่นเอาผู้บริหารหนุ่มถึงกับไปไม่เป็น
วิลาสินีทั้งร้องทั้งสูดน้ำมูกราวกับเป็นเด็กอนุบาล เนื้อเสื้อยืดของชายตัวโตนั้นเป็นผ้าซับน้ำตาและเมือกมูกให้เธอได้เป็นอย่างดี
"ฮึก ฮึก หนูจะเข้าห้องแล้ว" เมื่อสงบสติอารมณ์ได้ วิลาสินีก็พูดเสียงปนสะอื้นพลางผลักคนตัวโตออก ปกติเธอไม่ค่อยคนขี้แยที่อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้ แต่คงเพราะช่วงนี้ประจำเด
