Episode 4 เด็กเมา
1430 คำ
ตอนที่ 4 เด็กเมา
เหมราชก้มลงมองหญิงสาวร่างบางที่เอาแต่หัวเราะมีความสุขเหมือนเด็กได้ของเล่นด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า
เขาแค่แกล้งเธอ เรื่องให้เธอเล่นเกม ใครจะไปคิดว่าเธอจะเล่นจริงจังขนาดนี้เพียงเพราะต้องการให้เขาเป็นแฟนด้วย
“เฮียเหมไปส่งน้องเขาหน่อยได้ไหมครับ เดี๋ยวผมจะเอาไอ้พวกนี้ไปส่งเอง”
เหมราชกวาดสายตามองเพื่อน และรุ่นน้องทีมบาสที่เมามายไปกว่าครึ่งด้วยสายตานิ่ง ๆ เขาลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งพยุงร่างบางให้ลุกตามแล้วหันไปพูดกับรุ่นน้อง
“อือ ดูแลกันดี ๆ ละ”
“ครับเฮียเหม”
นิกกี้พยักหน้ารับก่อนจะหันไปดึงรุ่นน้องที่กำลังลงไปนั่งคุยกับขาโต๊ะอยู่ขึ้นมา
“ไอ้นนท์ลุกขึ้นเว้ย กลับบ้าน ๆ”
สถานการณ์ตรงหน้าเหมราชตอนนี้ค่อนข้างวุ่นวาย เนื่องจากสภาพของคนเมาแต่ละคนเรียกได้ว่าค่อนข้างหนัก ข้อคิดในวงเหล้าอย่างหนึ่งที่ใช้ได้ตลอดกาลคือ ถ้าไม่อยากแบกคนเมา ให้ชิงเมาก่อน
“โว้ย ไอ้พวกห่านี่ เดี๋ยวก็ปล่อยให้นอนเฝ้าร้านเลย”
เหมราชพยุงร่างบางออกมาจากสถานการณ์วุ่นวายนั่นเงียบ ๆ เขาหันไปมองเธอเป็นระยะ โชคดีที่เธอเมาแล้วหลับ ไม่โวยวาย ไม่อย่างนั้นเขาคงได้ทิ้งเธอไว้ข้างทางแน่
“ถ้าอ้วกใส่รถฉัน ฉันเอาเธอตายแน่”
ขนมปังปรือตามองคนดุยิ้ม ๆ เหมราชวางเธอลงบนเบาะข้างคนขับก่อนจะดึงเข็มขัดมารัดให้เธอ ทำให้หน้าของทั้งคู่ใกล้กันเพียงคืบ
“คนอะไรดุ๊ดุ”
มือเรียวเลื่อนขึ้นมาจับใบหน้าหล่อ เธอลูบไล้สันกรามคมเบา ๆ พลางมองเขาด้วยสายตาหวานเยิ้ม
เหมราชสูดลมหายใจเข้าก่อนจะรวบมือเธอให้อยู่เป็นที่เป็นทาง
“วุ่นวาย”
“เค้าไม่วุ่นวายสักหน่อย”
“นั่งดี ๆ ไม่อย่างนั้นฉันทิ้งเธอข้างทางแน่”
ขนมปังแบะปากเหมือนไม่พอใจแต่เธอก็ยอมเอนหลังพิงเบาะรถและหลับตาลง ต่อจากนั้นเธอก็หลับไปเสียดื้อ ๆ
“เฮ้อ หาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ เลยกู”
ตอนตกลงมาส่งขนมปัง เหมราชลืมคิดไปเลยว่าเขาไม่รู้ที่อยู่ของเธอ อีกทั้งไม่รู้จักเพื่อนของเธอเลยสักคน ครั้นจะถามเจ้าตัวก็เกรงว่าจะไม่ได้ความ
สุดท้ายเหมราชตัดสินใจพาเธอกลับมาที่คอนโดของเขาอย่างไม่มีทางเลือก
“หรือเอากลับไปปล่อยที่ร้านดีวะ”
ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่เขาก็ยังขับรถต่อ
ไม่นานเหมราชก็ถึงที่หมาย นั่นคือคอนโดของเขา เขาขับรถไปจอดยังที่จอดรถประจำในคอนโดหรู
“ไม่คิดจะตื่นเลยสินะ”
แม้ว่าเขาจะเปิดเพลงในรถดังแค่ไหน หญิงสาวข้างกายก็ยังคงนอนหลับตาพริ้ม เขาเอื้อมมือไปตบแก้มเธอเบา ๆ สิ่งที่เธอมีปฏิกิริยากลับมาคือรอยยิ้มบนใบหน้าเท่านั้น
“ให้มันได้อย่างนี้สิ”
ในเมื่อปลุกแล้วเธอไม่ยอมตื่น เหมราชจึงจำเป็นต้องอุ้มเธอลงจากรถตรงไปยังลิฟต์
ยามประจำคอนโดมองเขาด้วยความงุนงง แต่ทุกคนรู้จักเหมราชเป็นอย่างดีเนื่องจากคอนโดนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวเหมราช พวกเขาจึงรีบเข้าไปช่วยกดลิฟต์อำนวยความสะดวกให้ทันที
“คุณเหมราชมีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
“ไม่มีครับ แฟนผมเมานิดหน่อย”
“ครับผม”
ยามคนนั้นยังคงแอบลอบมองด้วยความสงสัย ตั้งแต่เขารู้จักเหมราชมา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เหมราชพาผู้หญิงขึ้นห้องแถมเจ้าตัวยังบอกว่าเป็นแฟนอีก
“นั่นแฟนคุณเหมราชเหรอครับพี่”
“ไม่มีงานทำรึไง ถึงมาเมาท์เจ้านายแบบนี้”
“โธ่พี่ ผมก็แค่ถามเอง”
————————
ขนมปังตัวเบาจนน่าเหลือเชื่อ เหมราชก้มมองหญิงสาวในอ้อมกอดเป็นระยะ ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกหงุดหงิดที่เธอตัวเบาขนาดนี้
“กินข้าวบ้างไหมวะ”
เหมราชสลัดความคิดออกจากหัว เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา
“ไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย”
เหมราชไม่ได้รู้จักขนมปังเป็นการส่วนตัว แต่เขากลับรู้สึกว่าขนมปังแตกต่างจากคนอื่นตั้งแต่วันแรกที่เขาเจอเธอ หรืออาจเป็นเพราะเธอขอให้เขารับผิดชอบเรื่องรถแบบแปลก ๆ ก็ได้
เรื่องรถจักรยานยนต์ของขนมปัง เหมราชตั้งใจจะชดใช้ให้เธอเต็มจำนวนอยู่แล้วแต่เธอกลับไม่รับเงินจากเขาสักบาทเดียว ตอนนั้นเขาว่าเขาแปลกใจแล้วแต่พอเวลาผ่านไปไม่กี่วัน เธอกลับมาบอกข้อเสนอใหม่ นั่นคือ ให้เขาเป็นแฟนเธอหนึ่งอาทิตย์
“ง้ำ ๆ หิวจัง อยากกินมาม่าหมูสับใส่ข่าย”
คนเมาพึมพำถึงเมนูโปรดทั้งที่หลับตาอยู่ ท่าทางของเธอทำให้เหมราชยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ผู้หญิงอะไร น่ารำคาญจริง ๆ”
เธอไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่มาขอเขาเป็นแฟน แต่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่มาขอเขาเป็นแฟนแต่บอกให้เขาไม่ต้องดูแลเธอเหมือนแฟนก็ได้แถมยังขอเวลาแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น
ตึง
ลิฟต์เปิดออกยังชั้นบนสุดของคอนโด ชั้นนี้มีห้องพักเพียงสามห้องเท่านั้นซึ่งตอนนี้มีคนอยู่เพียงห้องเดียวนั่นคือห้องของเหมราช อีกสองห้องยังคงว่างอยู่เนื่องจากราคาห้องชั้นนี้ค่อนข้างสูงกว่าปกติ
เหมราชกดรหัสเข้าห้องอย่างยากลำบาก แต่สุดท้ายเขาก็สามารถเข้าห้องได้โดยที่คนเมาไม่ตกลงพื้นเสียก่อน
“นอนตรงนี้ไปละกัน แล้วห้ามอ้วกเข้าใจไหม”
คนเมาพยักหน้าตอบรับเหมือนเข้าใจ เธอซุกหน้าเข้ากับหมอนใบเล็กบนโซฟาแล้วหลับไปทันทีเหมือนโดนกดสวิตช์
“เฮ้อ นอนดี ๆ สิ”
เจ้าของห้องถึงกับชะงักเมื่อท่านอนของคนเมาช่างล่อแหลม เสื้อยืดตัวโคร่งเลิกขึ้นเผยให้เห็นหน้าท้องเนียน กางเกงขาสั้นที่เธอสวมใส่ก็สั้นเสียจนโชว์ขาอ่อนเรียวสวยจนเกินงาม
เขาเบือนใบหน้าแดงระเรื่อหนีภาพตรงหน้าก่อนจะไปเอาผ้าห่มในห้องมาคลุมตัวเธอไว้
“น่ารำคาญ น่ารำคาญจริง ๆ”
เหมราชขยี้ศีรษะแรง ๆ ตอนเขาโยนผ้าห่มคลุมตัวเธอ เขาไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ เป็นผลให้ตอนนี้ผ้าห่มผืนหนาคลุมไปทั้งตัวขนมปังจนไม่มีส่วนไหนโผล่ออกมาเลยแม้กระทั่งศีรษะของเธอ
เมื่อคิดว่าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหมราชจึงเข้าไปในห้องนอนตัวเองเพื่ออาบน้ำ และเตรียมตัวเข้านอน
เขาใช้เวลาในห้องน้ำอยู่นานพอสมควร เมื่ออาบน้ำเสร็จ ชายหนุ่มก็สวมเพียงกางเกงนอนตัวเดียว เผยแผงอกล่ำสัน ออกมาหยิบน้ำดื่มก่อนเข้านอนด้วยความเคยชิน
“อ๊าย ผู้ชายโป๊”
ดวงตาคมเบิกกว้าง เขาลืมไปชั่วขณะว่าตอนนี้ในห้องไม่ได้มีเพียงเขา มีแขกสาวอีกคนด้วย
ขนมปังยกมือขึ้นปิดหน้าแต่เธอกลับเปิดนิ้วออกทั้งห้านิ้ว ทำให้เธอเห็นภาพตรงหน้าชัดเจนราวกับไม่ได้ปิดตาไว้
“ถ้าจะปิดแบบนั้น เอามือลงเถอะ”
“แหะ ๆ ของดีดี๊ แบ่งกานเส้”
คนเมาน่าจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกมา เหมราชถอนหายใจพร้อมทั้งชะโงกหน้าดูสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่
“แล้วนั่นทำอะไร ?”
“มาม่าหมูสับใส่ข่ายค้าบ”
ขนมปังฉีกยิ้มกว้าง ขยับตัวหลบให้เหมราชดูอาหารมื้อดึกของเธอ
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อเห็นเศษซากซองมาม่า และเปลือกไข่จำนวนมากเต็มเคาน์เตอร์
“เฮ้ย ทำไมมันเละเทะขนาดนี้ เธอใส่ไปเท่าไรวะเนี่ย”
เจ้าของห้องเริ่มหัวร้อน เขาเดินเข้าไปยังที่เกิดเหตุ มองสภาพหม้อที่กำลังต้มมาม่าหมูสับอยู่ด้วยใบหน้าตกใจ
“สิบห่อเอง”
คนเมาชูสิบนิ้วบอกจำนวนสิ่งที่เธอเพิ่งทำลงไป เหมราชเงยหน้ามองคนเมาที่กำลังยิ้มกว้างพลางถอนหายใจออกมา
“ฉันจะทำยังไงกับเธอดี เมาแล้วทำไมไม่นอนวะ!!”
- ผู้เขียน
