กรเลิกคิ้ว ดวงตาของเขาเข้มขึ้นภายใต้แว่นตากรอบทองของเขา
เขาเป็นเจ้านายของบริษัทโรวิโอ คอร์เปอเรชั่น หลายคนพยายามทุกทางเพื่อได้โอกาสพบเขา แต่พวกเขาก็ยังทำไม่สำเร็จ
แต่ในสายตาของแก้วกานดา กรไม่สำคัญเท่ากับเงินห้าพันหรือแม้แต่สุนัข
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกไม่สบายใจและถูกทอดทิ้ง
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง…” เพื่อแสดงความไม่พอใจและประท้วงคนแปลกหน้าคนนี้ โมโม่รู้สึกว่าสมควรที่เธอจะเห่าสักสองสามครั้ง
แก้วกานดารีบปิดปากโมโม่แล้วพูดว่า “อย่าทำให้แม่เดือดร้อนอีก ให้แม่คุยกับลุงกรดีๆ หน่อยเถอะ แม่เชื่อว่าลุงกรเป็นคนมีการศึกษาดี เขาจะไม่มีเหตุผล”
กรมองดูผู้หญิงและสุนัขที่อยู่ข้างหน้าเขา หลังจากผ่านไปสักพัก กรก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ผมไม่ได้บอกว่าผมไม่ชอบสุนัข และผมก็ไม่ได้ขอให้คุณขายมัน”
แก้วกานดา ดลภา กัดริมฝีปากตัวเอง "..."
กรเสริมว่า "เพราะมันเป็นของคุณ ผมจะพยายามยอมรับมัน"
