สามีของฉันอบอุ่นเตียง

บทที่ 9

　　แต่ในท้ายที่สุด พวกเธอรู้สึกว่าเมืองนี้ก็ไม่แย่นัก ดังนั้นฟ้าจึงลงหลักปักฐานที่นั่นกับแก้วกานดา จากนั้นพวกเธอก็รวบรวมเงินและเปิดสตูดิโอออกแบบชุดเจ้าสาว

　　แต่แก้วกานดาต้องการเงิน พูดให้ถูกคือ เธอรู้สึกว่าไม่สามารถพึ่งพาใครได้ แม้แต่คนที่สนิทกับเธอที่สุด เงินเท่านั้นที่สามารถทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย เธอต้องการทำงานมากขึ้นเพื่อหาเงิน ดังนั้นเธอจึงสมัครเข้าทำงานกับอินโนเวทีฟเทค นั่นคือสาเหตุที่แก้วกานดากลายมารับหน้าที่เป็นผู้ลงทุนของสตูดิโอออกแบบเท่านั้น และไม่บริหารจัดการอีกต่อไป

　　แต่ฟ้ารู้ว่านี่ไม่ใช่เหตุผลเดียว เหตุผลที่แท้จริงก็คือแก้วกานดาไม่อยากจะออกแบบชุดแต่งงานอีกต่อไป ดังนั้นเธอเลยอยากได้งานที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

　　มันเป็นบาดแผลที่ฝังอยู่ในส่วนลึกสุดของหัวใจเธอ จนถึงขณะนี้ยังไม่มีใครสามารถช่วยเธอกำจัดรอยแผลเป็นในหัวใจของเธอได้

　　ต่อหน้าฟ้า แก้วกานดาไม่มีความลับเลย ฟ้าเป็นคนจัดการนัดบอดระหว่างแก้วกานดากับกรด้วยมือ

　　เธออยากจะชวนฟ้าไปเที่ยวในสุดสัปดาห์นี้เพื่อบอกทุกอย่างกับหล่อนว่าเธอแต่งงานกับกรแล้ว! แต่เธอไม่คิดว่าฟ้าจะไปหาเธอที่อพาร์ตเมนต์ก่อน

　　แก้วกานดาฟังอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่ฟ้าตะโกนเสร็จ เธอพูดอย่างนุ่มนวลว่า "ฟ้า ไม่ต้องกังวล ฉันสบายดี โปรเจกต์สตาร์โกลว์จะเสร็จในวันศุกร์ ฉันจะเลี้ยงข้าวแกสุดสัปดาห์นี้เอง"

　　ฟ้าตะโกนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “นังบ้า แกทำให้ฉันกลัวแทบตาย! แกคิดว่าอาหารจะชดเชยความเสียหายทางจิตใจของฉันได้ไหม”

　　แก้วกานดารู้ว่าฟ้าเป็นคนปากจัด เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม แล้วพูดว่า “ฉันจะนอนกับแกสักคืนเพื่อชดเชยให้แกได้ไหม”

　　ขณะที่แก้วกานดาพูดเช่นนั้น กรก็ดันประตูเปิดเข้ามาพอดี เขาหยุดเล็กน้อยและพยายามคิดว่าใครกำลังคุยอยู่กับแก้วกานดา

　　แม้ว่าแก้วกานดามักจะยิ้มและดูเหมือนจะสนิทกับทุกคน แต่ความจริงก็คือคนเดียวที่สามารถเข้าใกล้เธอได้จริงๆ คือฟ้า รินกุล

　　กรรู้ทั้งหมดนี้ แต่แก้วกานดาไม่รู้ว่าเขารู้

　　เธอปิดเสียงโทรศัพท์อย่างรวดเร็วและกระซิบกับเขาว่า “นี่เพื่อนผู้หญิงของฉัน”

　　ไม่ว่าพวกเขาจะรักกันหรือไม่ก็ตาม เธอก็จะไม่ทำอะไรที่จะทำให้กร “หึง”

　　กรพยักหน้าและไม่ถามคำถามเพิ่มเติม เขาหลบไปอย่างเอาใจใส่เพื่อให้พื้นที่เธอสนทนาต่อ

　　แต่แก้วกานดาคิดว่ากรไม่เชื่อเธอ เธอเม้มริมฝีปากและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ บางทีเขาอาจคิดว่าเธอสำส่อน

　　“แก้ว , แก้วกานดา…” ฟ้าที่ปลายสายโทรศัพท์คำรามอีกครั้ง “บอกที่อยู่แกมา แล้วฉันจะไปหาแก”

　　แก้วกานดารู้ว่าฟ้าเป็นห่วงเธอ ถ้าเธอไม่กล่อมฟ้าว่าวันนี้เธอสบายดี ฟ้าจะโทรหาตำรวจเพื่อแจ้งความคนหายอย่างแน่นอน

　　แก้วกานดายิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “หยุดเลย ฉันจะไปหาแกเอง”

　　แก้วกานดาวางสายและเตรียมที่จะพักที่บ้านของฟ้าหนึ่งคืน เธออยากจะบอกหล่อนเกี่ยวกับการแต่งงานอย่างตรงไปตรงมา

　　เธอเคาะประตูห้องทำงาน เมื่อเธอได้ยินกรพูดว่า 'เข้ามา' เธอก็ผลักประตูเปิดและเดินเข้าไป "คุณกร ฉันจะไปนอนบ้านของฟ้าเพื่อนฉันคืนนี้ ฉันจะไม่กลับมาจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้นะคะ"

　　กรลุกขึ้นทันทีและพูดว่า “ผมจะไปส่งคุณที่นั่น”

　　แก้วกานดาส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ อย่ารบกวนเลย”

　　กรจ้องมองที่เธอ “มันดึกเกินไป คุณออกไปข้างนอกคนเดียวผมเป็นห่วง”

　　น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและตรงไปตรงมา ทำให้แก้วกานดาปฏิเสธได้ยาก

　　รถของกรคือแลนด์โรเวอร์ สำหรับคนอย่างเขา มันไม่แพงและกว้างขวางและสะดวกสบาย

　　การขับรถของกรนิ่งมาก เช่นเดียวกับบุคลิกของเขา

　　กรถามที่อยู่ของฟ้า หลังจากที่แก้วกานดาบอกเขา พวกเขาก็ไม่คุยกันอีกเลย

　　ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมาย ขณะที่แก้วกานดากำลังขอบคุณกรที่ขับมาส่งและกำลังจะเปิดประตูรถ กรเอื้อมมือออกไปและคว้าเธอไว้

　　“แก้ว...” เสียงของเขาต่ำและเซ็กซี่ เมื่อเขาเรียกชื่อเธอ มันช่างน่าพึงพอใจเสมอ

　　แก้วกานดาเหลือบมองที่มือของเขาและเงยหน้าขึ้นมองเขา เธอถามเบาๆ “มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”

　　เขาคลายมือและพูดอย่างไม่สบายใจ “คุณโกรธเหรอ”

　　แก้วกานดาหัวเราะ “ทำไมฉันต้องโกรธด้วย”

　　กรพูดไม่ออก เขาไม่ตอบ

　　แก้วกานดาผลักประตูเปิดออกและลงจากรถ เธอยืนอยู่ข้างนอกและพูดว่า “รีบกลับเถอะค่ะ ขับรถปลอดภัยนะคะ”

　　กรพยักหน้าและสตาร์ทรถ

　　หลังจากมองดูรถของเขาขับออกไปในระยะไกลแล้ว แก้วกานดาก็หันกลับมาและเดินไปยังที่พักที่ฟ้าอาศัยอยู่

　　เมื่อพวกเขามาถึงที่เมืองนี้เป็นครั้งแรก แก้วกานดาและฟ้าอาศัยอยู่ด้วยกัน โดยมีห้องส่วนตัวสองห้องและใช้ห้องนั่งเล่นร่วมกัน

　　ต่อมาเธอได้เปลี่ยนมาทำงานที่อินโนเวทีฟเทค เนื่องจากอยู่ไกลเกินไป เธอจึงย้ายไปเช่าบ้านอยู่ใกล้บริษัทมากขึ้น

　　หลังจากที่แก้วกานดาย้ายออกไป ฟ้าก็ปล่อยให้ห้องของแก้วกานดาว่าง ในความคิดของฟ้า เธออยากให้แก้วกานดามีที่ว่างกลับมาได้ทุกเมื่อ

　　เมื่อเห็นแก้วกานดาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ฟ้าก็ไม่สนใจเธอและดูรายการทีวีบนไอแพดของเธอต่อไป

　　ฟ้ากำลังเมินเธอ แต่มีบางคนไม่ทำ สุนัขรูปงามที่ดูเหมือนก้อนหิมะพุ่งไปที่เท้าของแก้วกานดา จูบเท้่าในขณะกระดิกหาง เห็นได้ชัดว่ามันมีความสุขมาก

　　แก้วกานดาโยนกระเป๋าของเธอลงอย่างไม่สนใจและอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา “โมโม่ คิดถึงแม่ไหมจ๊ะ”

　　สุนัขส่งเสียงร้องสองครั้งและดิ้นเข้าหาอ้อมแขนของแก้วกานดา แสดงให้เห็นว่ามันคิดถึงแม่มากแค่ไหน

　　ฟ้ามองด้วยความไม่พอใจ "โมโม่ ไอ้เจ้าตัวน้อยอกตัญญู! แม้ว่าแกจะเป็นลูกของยัยนี่ แต่ฉันใช้เวลาเลี้ยงดูแกมากกว่าที่ยัยนี่เสียอีก ถ้าแกไม่จูบฉัน ไม่เป็นไร แต่แกไม่จำเป็นต้องอวดความรักต่อหน้าฉัน"

　　แก้วกานดานั่งข้างฟ้าโดยกอดอกไว้และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "โมโม่เป็นเด็กฉลาด เธอรู้ว่าใครคือแม่ที่แท้จริงของเธอและใครคือแม่เลี้ยงของเธอ"

　　“ฉันเป็นแม่เลี้ยงเหรอ?” ฟ้าโยนไอแพดทิ้งและจับแก้วกานดาไว้อย่างขู่เข็ญ “สาวน้อย ระวัง ฉันจะวางยาพิษ 'ลูกสาว' ของเธอ”

　　แก้วกานดาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่โมโม่เริ่มเห่า แสดงความไม่พอใจกับคำพูดของฟ้า

　　เมื่อเห็นโมโม่ที่น่ารักเช่นนี้ แก้วกานดาก็รู้สึกขบขันมาก เธอยกมือขึ้นและลูบโมโม่ "ลูกสาวของฉันเอาใจใส่ฉันมากที่สุดเลย"

　　ฟ้ากลอกตาไปที่แก้วกานดา “ถ้าอยากได้ลูกสาวก็แต่งงานกับผู้ชายสักคน แกจะมีกี่คนก็ได้ตามที่แกต้องการ”

　　แก้วกานดามองไปยังเธอและทันใดนั้นก็พูดอย่างจริงจังว่า "ฟ้า ฉันแต่งงานแล้ว"

　　"ออกไปจากที่นี่!" ฟ้าชี้ไปที่ประตูแต่ไม่นานก็ตระหนักว่าแก้วกานดาจะไม่ล้อเล่นกับเธอแบบนี้ เธออ้าปากกว้างพอที่จะกลืนไข่ได้ ผ่านไปนาน เธอก็ถามว่า “เขาเป็นใคร?”

　　แก้วกานดาพูดว่า "ผู้ชายที่ชื่อกร กฤษณัย คนที่แกแนะนำฉันให้ ครั้งล่าสุดไง"

　　“กร กฤษณัย?” ฟ้าเกาหัวตัวเองและพยายามนึกชื่อนั้นเป็นเวลานานแต่ก็ไม่เป็นผล “ฉันไม่เคยแนะนำแกกับคนที่ชื่อกร กฤษณัยนะ”