คงต้องตัดสินใจบางอย่างก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ ฉันมัวลังเลอีกไม่ได้ ไม่อย่างนั้นอนาคตคงไม่มีให้เห็น ตอนที่เดินลงจากรถประจำทางฉันยังมีความกังวลนิดหน่อย ฉันมีแค่ใบปริญญา แต่เงินสำหรับสร้างตัวมีแค่นิดหน่อย ฉันถอนใจพร้อมกับปลงตก ฉันต้องการเวลาอีกสักหน่อยสำหรับหาเงินทุนให้ตัวเอง แต่พระเจ้าไม่เมตตาฉันเลย ฉันต้องเผชิญอุปสรรคที่ไม่มีทางเลี่ยง
“ธาร...” เสียงคุ้นหูดังอยู่ไม่ไกล ฉันรีบปรับสีหน้า มองหาคนที่มาดักรอ
ปุณิกาเดินออกมาจากเงามืดริมรั้ว แสงไฟจากโคมเหนือศีรษะส่องกระทบต้นไม้ต้นใหญ่ เงาขนาดมหึมาเลยบดบังผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่สวมเสื้อสีกลมกลืนกับความมืดไว้ได้ทั้งหมด
“ณิกา มีธุระกับธารเหรอ” ฉันพยายามฝืนยิ้ม
“เธอไปไหนมาเหรอธาร” ฉันผงะ แววตาไม่เป็นมิตรพุ่งตรงมาที่ฉัน
“ทะ ทำงานสิ” ฉันตอบเสียงตะกุกตะกัก หากฉันมองตัวเองผ่านกระจกเงาคงจับพิรุธตัวเองได้ในทันที ฉันไม่เคยโกหก ดังนั้นครั้งแรกที่พูดปดเลยไ
