Chapter 15 ละเลง...บนโต๊ะอาหาร
“ขอบคุณค่ะแต่ฉันไม่ค่อยหิว ฉันอยากกลับบ้าน” มนรดาเสียงเครือคล้ายจะร้องไห้ ครูสถึงกับทำอะไรไม่ถูกเพราะเขาไม่ถนัดปลอบผู้หญิง แต่เมื่อเหลือบไปเห็นเจ้านายยืนอยู่หน้าประตู พร้อมกับพยักหน้าส่งสัญญาณให้เขาออกไป เขาจึงต้องค่อยๆ ถอยออกมาจากห้องอย่างเงียบเชียบ
“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันคิดถึงแม่ คุณช่วยพาฉันหนีหน่อยได้มั้ยคะ คิดเสียว่าสงสารฉันเถอะค่ะ” หยาดน้ำตากลบหน่วยตาอีกทั้งยังเอาแต่ก้มหน้าด้วยท่าทางหม่นเศร้า จึงไม่รู้ว่าครูสออกไปจากห้องอาหารเสียนานแล้ว มีเพียงเคานต์กาแอลที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ
“เจ้าลืมคำสัตย์ที่ให้ไว้กับข้าแล้วรึ!” กาแอลตวาดกร้าวด้วยน้ำเสียงห้วนฉายชัดว่าไม่ชอบใจ
“คุณ!” มนรดาสะดุ้งสุดตัว เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนทว่ามือหนากลับกดไหล่บอบบางบังคับให้เธอทรุดตัวนั่งลงตามเดิม
“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ ว่าหากเจ้าคิดหนีข้าจะฆ่าเจ้า”
“ปั้ง!”
กำปั้นที่ทุบลงบ
