เอกกวีขับรถด้วยความเร็วสูง ทำให้มาถึงบ้านในเวลาเพียงไม่นานนัก เขาหันไปปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากคนที่ยังไม่ได้สติข้างกาย โน้มตัวลงไปกระซิบเสียงเบาๆ ที่ข้างหู
“ฟ้าลดา... ฟ้าลดา ตื่นเถอะ ถึงบ้านแล้ว”
คนที่นอนนิ่งอยู่สะดุ้งโหยง ก่อนจะกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น สองมือผลักไสไปข้างหน้าอย่างขวัญกระเจิง
“อย่า... อย่าทำฉัน อย่า...”
เอกกวีต้องรีบดึงร่างอรชรเข้ามากอดแนบอก และฝืนเอาไว้เมื่อหล่อนดิ้นรนสุดแรง และทั้งข่วน ทั้งทุบ ทั้งตีที่ต้นแขนของเขา
“ปล่อย! ไอ้โจรบ้า อย่าทำฉัน...!”
“ไม่มีอะไรแล้ว ฟ้าลดา... ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว เชื่อผมนะ”
หญิงสาวที่กรีดร้องอยู่หยุดกึก น้ำตายังท่วมท้นใบหน้าเมื่อเขาดันร่างสั่นเทาของหล่อนออกห่าง และเมื่อเห็นว่าเป็นเขา หล่อนก็ยิ้มทั้งน้ำตาอย่างดีใจ
“เอก... เอกกวี!”
“ผมเอง”
คราวนี้หล่อนเป็นฝ่ายโผเข้ากอดเขาเสียเอง กอดแนบแน่น และร้องไห้ตลอดเวลา เนื้อตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด พล
