เดือนเพ็ญที่กำลังพูดเอาอกเอาใจอังกาบอยู่รีบหันไปส่งยิ้มหวานๆ ให้กับเอกกวี เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาภายในห้องอาหาร
“เอก...”
เอกกวียิ้มให้กับเดือนเพ็ญ ก่อนจะทรุดตัวนั่งข้างๆ
“กำลังคุยอะไรกันหรือครับ ดูท่าทางสนุกเชียว”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เดือนก็แค่ชวนคุณป้าคุยถึงเรื่องการไปทำบุญน่ะค่ะ”
“เดือนนี่ยังไม่เปลี่ยนเลยนะครับ ใจบุญยังไงก็ยังเป็นยังงั้น”
เดือนเพ็ญยิ้มขัดเขิน
“แหม เดือนก็แค่รู้สึกว่าคนเราถ้าไม่ทำบุญทำทานบ้าง ก็จะมีแต่ความเห็นแก่ตัวน่ะค่ะเอก”
เอกกวีมองเพื่อนสนิทด้วยความทึ่งจัด “เดือนน่ารักเสมอเลยเนอะ”
เดือนเพ็ญหน้าบาน และก็รีบเอาอกเอาใจเอกกวีด้วยการกุลีกุจอตักอาหารให้
“เดือนจำได้ว่าเอกชอบกิน”
“ขอบคุณครับเดือน”
เดือนเพ็ญมีความสุขนักที่ได้ดูแลเอกกวี จนอังกาบผู้เป็นแม่มองออก
“เอก แล้วหนูฟ้าล่ะ”
เอกกวีส่ายหน้าน้อยๆ “ดื้อครับแม่ ไม่ยอมออกมากินอีกตามเคย อ้อ ผมลืมบอกแม่ไป เดี๋ยวผมจ
