ตอนที่ 6

2106 คำ

เช้าวันต่อมาเวย์ตื่นมาก่อนจะครางเสียงหลงเจ็บแปลบที่แผลและปวดเมื่อยทั้งตัว รู้สึกมึนเบลอคล้ายว่าโลกหมุนติ้วๆกว่าจะได้สติใช้เวลาสักพักแต่ว่าที่นี่ที่ไหนละ? ห้องหรูขนาดนี้ไม่ใช่หอพักของเธอแน่นอน เธอรีบยกผ้าห่มผืนหนาสำรวจร่างกายตัวเองแต่ว่าเสื้อผ้าก็ใส่ครบแถมยังผ้าพันแผลสีขาวที่หัวเข่ามือและแขน นี่เธอยังคงอยู่กับเพนท์เฮ้าส์ของพี่ดินงั้นก็แสดงว่าเมื่อคืนเธอคงเผลอหลับสินะแล้วเขาพาเธอมานอนที่นี่เพราะไม่รู้จักหอพักเธอแน่นอน นี่เขาเป็นคนดีขนาดนี้เลยเหรอ? “ทำไมเหนี่ยวตัวจัง!” เธอถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำแต่กลับต้องมาตกใจกับรอยแดงเป็นจ้ำที่ต้นคอ หน้าอก หน้าท้อง หรือแม้แต่ต้นขา นี่มันเกิดอะไรขึ้น!? หรือว่าเธอจะถูกพี่ดินข่มขืน! แต่ว่าดูร่างกายทุกอย่างของเธอก็ปรกติดี ไม่ได้รู้สึกเจ็บส่วนนั้นเหมือนที่เพื่อนเคยเล่าให้ฟังด้วยแถมยังมีแรงเดินเหินมีแรงทำทุกอย่างและที่สำคัญคือจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากใบหน้าหล่อที่มองด้วยแววตาดุขณะทำแผลให้แต่เพื่อความแน่ใจต้องไปตรวจร่างกายสักหน่อย กลิ่นตัวเธอมันก็เหม็นแปลกๆนะ! ฮาร์ดินนั่งดื่มกาแฟอย่างอารมณ์ดีใครจะคิดว่าเมื่อคืนเขาจะทำแบบนั้นลงไปเพราะนั่นมันไม่ใช่เขาสักนิดที่สามารถหักห้ามใจได้มากขนาดนั้น เมื่อคืนหลังจากที่เขาลวมลามและเกือบจะมีอะไรกับเธออยู่แล้วเชียวแต่เวย์ตัวร้อนขึ้นมากจนเขาต้องหยุดทุกอย่างแล้วไปตามหมอมาดูอาการเธอก่อนจะฉีดยาลดไข้ให้จนตัวเย็นลง แน่นอนว่าฤทธิ์ยาที่ผสมในน้ำก็ลดลงตามเวลา เขาเลยจำเป็นต้องปล่อยเธอพักถ้าให้เดาอีกไม่นานเธอคงตื่นเขาสมควรจะซื้ออาหารเช้าให้เธอสักหน่อยนะ “เอาข้าวต้มพิเศษสองถุงครับ” เขาแทบไม่กินข้าวเช้าด้วยสิแต่ไม่เป็นไรกินกับเวย์มันต้องดีมากแน่ เขามีแผนจะเอาเธอมาอยู่ด้วยเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนมันแสดงให้เห็นว่าต้องการเธอมากคลั่งไคล้เหมือนคนบ้าส่วนเธอก็กำลังหาทางจะหนีกันอยู่ ข้าวต้มทรงเครื่องพิเศษสองถุงได้แล้วก็กลับเพนท์เฮ้าส์มาหาว่าที่เมียดีกว่าแต่พอมาถึงอารมณ์ที่ดีมันหายไปหมดในพริบตาเดียว เขากวาดสายตามองห้องนอนที่จัดให้เธอนั้นว่างเปล่าแล้วถึงเดินลงมาถามลูกน้องสองคนที่เฝ้าอยู่ “พวกมึงเฝ้ายังไงให้เมียกูหาย!!” เขาไม่ใช่คนชอบตะคอกแต่ตอนนี้มันโกรธจนแทบฆ่าพวกมันได้แล้วเพราะเวย์กำลังหาทางจะหนีหน้ากันอยู่ “คือว่า…” ผลั่ก!! “อัก!! นะ..นาย..” วินล้มลงไปกองกับพื้น “นายคือว่าน้องเวย์ไปเรียน!” ทิมรีบก้มหน้าอธิบายหลังจากที่วินกระเด็นไปตามแรงถีบของเจ้านายผู้น่ากลัวตรงหน้า ไอ้เราก็คิดว่าไม่สำคัญนี่หว่าเห็นเป็นแค่เด็กส่งขนมแต่ที่ไหนได้เจ้านายคิดจะเอามาทำเมียมิน่าละสั่งมาให้กินทุกวันจนน้ำหนักขึ้นเสื้อผ้าแน่นหมด “ไม่ได้เรื่อง!!” ฮาร์ดินสถบเสียงดังขึ้นก่อนจะทิ้งข้าวต้มที่ตั้งใจออกไปซื้อมาเองแล้วเดินออกไปเพื่อขับรถไปหาเวย์ที่มหาลัยทันที อย่าคิดนะว่าจะหนีเขาพ้นเพราะมันไม่มีทางนั้นหรอกถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะยังไม่ได้เป็นเมียเต็มตัวแต่ทุกอย่างในตัวเธอเป็นของเขาแล้ว ทิมกับวินต่างมองรถสปอตคันหรูที่ขับออกไปด้วยความเร็วสูงแล้วคนขับยังอารมณ์เสียอย่างหนักเพียงแค่ไม่เห็นน้องเวย์อยู่ในห้อง นี่ครั้งแรกที่เคยเห็นแววตาดุแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความรักแสนหนักอึ้งอย่างชัดเจนจนเดาไม่ออกว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไงเหมือนกันเพราะเจ้านายไม่เคยควบคุมอารมณ์ไม่ได้สักนิดแต่ครั้งนี้มันน่ากลัวมากว่า คิดแล้วก็เป็นห่วงน้องเวย์ไม่รู้จะเป็นยังไง! “กูว่าซวย!” “โคตรของโคตรซวยเลยมากกว่า” “กูกลัวใจนายวะ!” ชายหนุ่มจอดรถหน้าตึกคณะที่เด็กสาวเรียนแต่ก็ไร้รี่แววว่าเธอออกมาเลยหรือเขาควรจะไปตามหาเธอกับเพื่อนดีแต่ว่าเพื่อนเธอคนไหนอีกละ เขาไม่รู้จักเพื่อนเธอสักคนนอกจากไอ้หน้าตี๋ที่มันตามจีบเธอแค่นั้นเอง “พี่คะมาหาเวย์เหรอคะ?” กุ๊กไก่เพื่อนคณะเดียวกันเดินมาทักเพราะจำได้ “ใช่ เขาไปไหนเมื่อเช้าเขาออกมาก่อนพี่น่ะเลยเป็นห่วงเห็นว่าไม่ค่อยสบาย” เพื่อนเวย์ดูเหมือนจะอยากรู้จักเขามากกว่าอยากบอกเรื่องเพื่อนอีกนะแต่ไม่เป็นไรเพราะยังไงก็ไม่ได้อยู่ในสายตาอยู่แล้ว “วันนี้ไม่ได้มาค่ะ สรุปแล้วพี่เป็นแฟนยัยเวย์เหรอคะ?” กุ๊กไก่ปรายตามองอย่างชอบใจในความหล่อมากและอิจฉาเพื่อนในเวลาเดียวกันที่มีแต่คนมารัก “เป็นมากกว่านั้น” เขาตอบสั้นๆก่อนจะเดินไปขึ้นรถขับออกไปแล้วอยากรู้จริงๆเลยว่าเธอยู่ไหนหรือว่าเป็นไข้หนักนอนพักที่หอมาเรียนไม่ไหวแบบนี้ต้องตามไปดูแลนะ เขาขับรถไปหอพักเธอที่อยู่ไม่ไกลมากเห็นมอเตอร์ไซค์คันเก่าใกล้พังของเธอจอดอยู่ก็เบาใจนั่นแสดงว่าต้องอยู่แน่นอน เด็กบ้าทำเขาเป็นห่วงมากรู้ไหม! สภาพของเธอที่รถล้มเมื่อวานน่าเป็นห่วงถึงจะเป็นแค่แผลถลอกแต่ก็ไม่ใช่รอยเล็กๆเลยนะแล้วเมื่อคืนยังไข้ขึ้นสูงอีกด้วยไม่รู้ว่าหัวกระแทกพื้นรึเปล่า รู้งี้เขาพาเธอไปหาหมอตอนเช้าดีกว่า! “รถเก่าขนาดนี้ขับกี่ปีวะเนี่ย!” มันคือรถมอเตอร์ไซค์ที่เก่ามากอีกหน่อยก็คงพังแน่นอนแล้วไม่รู้ว่าเธอทนใช้ได้ไง บางทีเขาน่าจะซื้อรถให้สักคัน! “ถ้าเป็นของพี่เราจะไม่ต้องขับรถเพราะพี่จะไปส่งเอง” แค่คิดว่าเขาจะขับรถไปส่งเธอไปมหาวิทยาลัยทุกวันแล้วจูบให้กำลังใจก่อนลงไปเรียนมันก็โคตรดี เขาเดินมาจนถึงห้องเธอก่อนจะไขกุญแจเข้าไปแต่ว่าห้องมืดสนิทแล้วยังเงียบอีก “หายหัวไปไหนวะ?” เอาไงละเนี่ยโทรหาก็ไม่รับไม่รู้ว่าไปตายแถวไหนรึเปล่า! ก่อนเขาจะเดินออกไปก็หันไปหยิบกระดาษเอสี่มาเขียนโน๊ตตัวใหญ่ๆไว้ให้เธอโทรหาด้วยเผื่อจะเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงมากขนาดไหน ฮาร์ดินขับรถออกจากหอพักไม่ลืมสั่งยามให้โทรบอกด้วยถ้าหากว่าเวย์กลับมาแล้วถึงได้ขับรถไปหาเพื่อนแทน มันเซ็งโคตรๆที่เด็กหนีแบบนี้!! “มึงมาอีกแล้ว...กูจะนอน!” โทนี่เปิดประตูให้เพื่อนที่ไม่สนใครเหมือนเดิมเข้ามาในห้อง “กูเครียดวะ!” ฮาร์ดินเดินเข้าห้องเพื่อนไปนั่งเทเหล้าดื่ม “เป็นค*ยไรอีกวะ?” แคชเดินออกมาจากห้องนอนพึ่งจะอาบน้ำเสร็จเลยยังไม่ได้แต่งตัว “มึงสองตัวนั่นแหละช่วงนี้เป็นเหี้ยไรกันห่ะ?” ไอ้แคชมาค้างคอนโดของเขาบ่อยมากแล้วมันเสือกหิ้วหญิงมาด้วยตลอดส่วนไอ้เวรฮาร์ดินเข้าวัยทองรึไง ตีหนึ่ง ตีสองหรือว่าเกือบเช้าก็มาหาแบบไม่โทรบอกเลยสักนิดแถมยังแทบไม่มีธุระอะไรเลยเพราะมันแค่บ่นไม่กี่คำหรือนอนสักครึ่งชั่วโมง เขาด่าพวกมันทั้งคู่ไปด้วยคำหยาบคายมันก็ไม่เคยสำนึกเหมือนว่าไม่รู้สึกอะไรอย่างงั้นแหละ โคตรเซ็งมีเพื่อนแบบพวกมึงเนี่ย!! “คิดว่าตัวเองเป็นใครวะถึงได้กล้าหนีกู!” แค่โทรไปไม่รับสายก็รู้แล้วว่าจงใจทำแล้วนี่เขาโทรไปอีกครั้งเสือกตัดสายทิ้ง พอโทรอีกครั้งก็ปิดเครื่องไปเลย “ใคร?” แคชเหล่ตามองโทนี่เผื่อมันจะมีคำตอบแต่ก็ไม่เลย “เด็กกูแม่งหนีตลอดเลยมึงรู้ไหมกูอุตส่าห์ชวนแดกข้าวทุกวันก็ไม่ยอมจนกูต้องซื้อข้าวไปแดกกับน้องที่มหาลัยเอง นี่คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ?” มันเป็นเดือนแล้วนะที่เป็นแบบนี้ เขารู้ว่ายัยเด็กเวย์หาทางจะหนีแน่นอนเพราะอาการเริ่มชัดว่ากลัวมากขึ้นแล้วเมื่อคืนยังพูดออกมาชัดเจนอีกด้วยแต่ใครจะยอมในเมื่อมาทำให้รักแล้วก็ต้องรับผิดชอบดิ เธอแม่งเป็นเด็กนิสัยไม่ดี! “คนเดียวกันที่มึงเคยเล่า?” โทนี่ถามขึ้นเริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วไงแล้วชักจะหวั่นใจว่าต่อจากนี้คงหาความสงบยากแน่เพราะคนที่ไม่เคยสนห่าหอกอะไรมีความรักเป็นครั้งแรกในชีวิต “เออดิ! กูต้องรอทุกวันกว่าจะได้เจอพอแต่แม่งแค่ไม่กี่นาที แล้วพอเจอกันก็อยากหนีกูไปอีก!” เขามีทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการไม่ว่าจะเงินทองรถหรูและหน้าตาดีมาก ถ้าหากว่าเธอต้องของสิ่งไหนต่อให้จะถูกจะแพงหรือต้องแย่งชิงจากใครก็จะเอามาให้แน่นอนแต่ดูสิ่งที่เธอทำดิมันน่าลงโทษด้วยการจับขังเอาให้ไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวันแล้วให้เจอแค่เขาคนเดียว “แล้วมึงชวนน้องแดกข้าวกี่โมง?” แคชถามขึ้นอยากรู้ว่าความไม่สนใจอะไรของมันจะเป็นไปขนาดไหนถึงได้ถูกปฏิเสธตลอดจนต้องซื้อไปกินที่มหาลัยแทน “ก็เที่ยงคืนบ้าง ตีหนึ่งบ้างทำไมวะ?” “โถ่ว...ไอ้ควาย!! ใครจะแดกข้าวกับมึงตอนนั้นห่ะ? ต่อไปจะจีบหญิงปรึกษากูนี่ดิ!” แคชอดจะด่าเพื่อนไม่ได้เพราะมันเป็นแบบนี้ไงใครจะคบได้แล้วคิดว่าไม่ใช่แค่นี้หรอกเพราะฮาร์ดินแม่งโรคจิตจะตายไปไม่รู้ว่ามันเผลอไปทำอะไรจนเด็กหนีขนาดนั้น “เหรอ? กูว่างตอนนั้นนี่หว่า” “อ๋อ…แสดงว่าที่มึงมาหากูเกือบทุกคืนเพราะเด็กนั่น!” โถว่ๆๆ…ไอ้เพื่อนระยำเล่นเอากูนอนไม่หลับมาเป็นเดือนเพราะ ต้องมาเปิดประตูให้มันเข้ามาเนี่ยนะ “เขาหนีมึงกี่วันแล้ว?” “หนีออกจากบ้านกูสองชั่วโมงแล้ว” “ไอ้ค*ยแค่นี้เอง!!!” โอ้โห้เพื่อนรักทำไมเรื่องอื่นมึงเก่งจังวะทีกับเรื่องง่ายแค่นี่เสือกโง่เชียวนะ “กูรู้! แต่ก็จะเป็นบ้าอยู่แล้วเนี่ยเมื่อคืนกู...กูวางยาน้องแล้วยัยเด็กบ้านั่นก็ขับรถล้มด้วยไม่รู้ว่าหัวกระแทกพื้นรึเปล่าแถมไข้แดกอีกต่างหาก กูเป็นห่วงมากนะเว้ย!!” เพื่อนเหี้ยก็ไม่เข้าใจหรอกว่าความรู้สึกของเขามันเป็นยังไง เขายกเหล้ามาดื่มแก้เครียดพยายามคิดอยู่ว่าคนอย่างเวย์จะไปที่ไหนได้บ้างเพราะคนที่ติดตามเธอก็หาตัวไม่เจอเหมือนกัน นี่เขากำลังจะเป็นผัวเธอแล้วนะไม่สนใจกันหน่อยเหรอวะ รู้ไหมจะเป็นบ้าเพราะเธออยู่แล้วเนี่ย! เพล้ง!! “ไม่แดกแม่งแล้ว!!” เขาเควี้ยงแก้วทิ้งก่อนจะลุกเดินออกจากห้องทันที “กูว่าฉิบหาย!” โทนี่พูดขึ้นหลังจากประตูห้องปิด “มันไม่เคยรักใครไม่ใช่เหรอ?” แคชถามพลางถอนหายใจกันด้วยความกังวลมาก "หายจากบ้านสองชั่วโมงยังเป็นบ้าขนาดนี้ ถ้าหนีไปจริงๆไอ้เหี้ยดินไม่คลั่งตายรึไงวะ?" ย้ำเลยนะว่าแค่สองชั่วโมงเท่านั้น พวกเขาเริ่มอยากจะเห็นแล้วสิว่าเด็กคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงแล้วมีอะไรดีให้คนตายด้านเรื่องความรักกลับมามีความรู้สึกอ่อนไหวนี้อีกครั้งได้รุนแรงขนาดนี้ ทำไมรู้สึกว่าเพื่อนจะต้องเจ็บวะ!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more