ตอนที่ 8

1797 คำ

เวย์เดินเข้ามาภายในห้องปิดล๊อกประตูแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนปวดหัวจนแทบระเบิดอยู่แล้ว อากาศก็หนาวเย็นเข้ากระดูกดำในขณะที่คนอื่นร้อนตับแทบไหม้ แผลเริ่มอักเสบหรืออาจจะติดเชื้อก็ได้เพราะที่แขนแผลถลอกใหญ่เต็มไปด้วยเศษดินสกปรกที่ยังเอาออกไม่หมดและแผลที่หัวเข่าก็บวมแดงเริ่มมีหนองแล้วด้วย ตอนนี้เธอขอนอนก่อนแล้วกันไม่ไหวหากฝืนกว่านี้คงเป็นลมต้องเสียเงินนอนโรงพยาบาลแน่นอน ภายหลังที่สาวน้อยหลับประตูถูกเปิดออกอย่างง่ายดายด้วยฝีมือบอดี้การ์ดชั้นเยี่ยมของฮาร์ดินที่แอบเข้ามาดูแลและเก็บกวาดข้าวของพร้อมถ่ายรูปตารางเรียนของน้องเวย์ส่งให้เจ้านายที่กำลังเดินทางมาอย่างเร่งรีบมาก ป่านนี้คงใกล้ถึงพวกเขาน่าจะต้องลงไปรอก่อนเผื่อมีอะไรติดมือมาให้ช่วยถือหรือจะสั่งงานเพิ่มเติมอีก เวลาล่วงเลยไปถึงสี่โมงเย็นเวย์ตื่นมายังมึนงงไม่ได้สังเกตทุกอย่างภายในห้องก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกมือควานหาโทรศัพท์แต่เจออย่างอื่นแทนนั่นคือปืน แต่ว่าเธอเอาปืนกระบอกนั้นให้เพื่อนพี่ชายที่เป็นตำรวจเก็บไปแล้วทำไมยังมีอยู่ละ เธอต้องอาบน้ำก่อนแล้วค่อยไปถามคนดูแลหอดีกว่าว่ามีใครแอบเข้ามารึเปล่าเพราะรู้สึกกลัวมากขึ้นทุกวัน “ใครเป็นเอามาอีกเนี่ย!?” เธอเดินออกจากห้องน้ำใส่แค่ชุดชั้นในและผ้าเช็ดตัวเท่านั้นเองเพราะว่าชุดอยู่ในตู้เสื้อผ้าข้างนอกไม่ได้หยิบเข้าไปด้วยว่ากลัวจะเปียกเอาได้แต่ยังไม่ทันได้หยิบเสื้อผ้าก็มีเสียงดังจากประตูห้องอีกแล้ว กึกๆๆ... “เห้ย! อีกแล้วเหรอเนี่ย!?” เอาวะเป็นไงเป็นกันอย่างมากก็แค่ตายแหละ! เธอหยิบปืนมาชี้ที่ประตูถ้าหากว่าใครเปิดมาเธอจะไล่กับให้หมดเลย ผลั่ก! “เห้ยเวย์!! เล่นไรห่ะเนี่ย!?” ฮาร์ดินยกมือขึ้นสองข้างด้วยสีหน้านิ่งด้วยความงงก่อนจะอมยิ้มและลูกน้องสองคนก็ทำตาม เขามองเธอด้วยความสงสัยเงียบๆเพราะดูก็รู้ว่าปืนมันยิงไม่ได้เพราะยังไม่ได้ปลดเซฟเลยด้วยซ้ำยัยเด็กโง่เอ้ย และเขาไม่มีอะไรต้องกลัวเลยแค่ยกมือหยอกเฉยๆ “พะ...พี่ดิน! เป็นพี่เองเหรออย่าเข้ามาใกล้หนูนะ!!” เธอจับปืนแน่นไม่แน่ใจว่าจะยิงได้รึเปล่า เขายกมือขึ้นแต่ก็เดินเข้ามาใกล้แทนที่เธอจะยิงกลับก้าวขาถอยหลังหนีออกห่างและหลับตาแน่นลืมตาอีกทีปืนหายแล้ว เขาแย่งปืนไปไวมาก!! “ตาพี่บ้างนะ” เขายิ้มกว้างยกปืนขึ้นจ่อหน้าผากเธอเล่นมั้ง “..!” เธอหลับตาแน่นด้วยความกลัวยกมือขึ้นยอมแพ้ ตอนนี้หัวใจไม่อยู่ที่หน้าอกเพราะมันร่วงไปกองที่ปลายเท้าแทน งื้อ...อย่ายิงนะยังไม่อยากตาย!! “ว้าว!! ให้ตายเถอะเวย์!” ผ้าเธอหลุดเว้ย!! “อื้อ...หลับตาไอ้วินนายจะฆ่าทิ้งแล้ว” ทิมกัดฟันกรอดระงับอารมณ์ดิบหลับตาแน่นรีบหันหลังไม่ลืมบอกเพื่อนอีกคนที่มองตาค้างอยู่ให้ได้สติ “ขาวชิบหาย!!” วินครางเบาๆหลับตาแน่นหมุนตัวหันหลัง “มึงว่าอะไรนะ?” “ปะ...เปล่าครับนาย!!” เชี้ย!! เจ้านายได้ยินเว้ย เวย์ลืมตาขึ้นช้าๆติดจะกลัวมากแต่ก็อยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรก่อนจะรู้สึกหนาวและโล่งแปลกๆจนเมื่อก้มมองตัวเองถึงอ้าปากค้างร้องไม่ออกตัวแข็งทื่อสบตาพี่ดินที่ยิ้มกว้าง เธอโป๊ต่อหน้าผู้ชายสามคน!! “กรี๊ด...อื้อออ…" เธอร้องแต่เขาปิดปากเร็วมากแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมให้ “เวย์เล่นอะไรห่ะ นี่พอสู้พี่ไม่ได้ใช้อย่างอื่นล่อเหรอ?” เรือนร่างของเธอยังติดตาอยู่เลยทั้งผิวขาวจั๊วหน้าอกก็อวบแถมเอวยังบางจนสามารถหักคามือได้เลย บั้นท้ายของเธอเต็มมือขนาดไหนยังจำได้ดีแล้วผิวเนียนนุ่นมากแบบนั้นเขาไม่เคยลืม “เล่นบ้าอะไรเล่าพี่แหละเล่นอะไร เดี๋ยวนะ! เข้าห้องหนูได้ไง?” เธอจำได้ว่าล๊อกประตูนะ “พี่คือคนที่แอบตามหนูเหรอ! แล้วเป็นคนเอาปืนมาไว้ใต้หมอนหนูงั้นเหรอพี่มัน…” เธอกำลังจะว่าแต่เขาชี้หน้าจ้องมองด้วยแววตาดุเหมือนเธอทำผิดมาก “พูดบ้าๆพี่พึ่งมา!” พูดไปก็คงไม่เชื่อแต่เขารู้เรื่องนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเพราะไอ้ลูกน้องตัวดีมันรายงานแต่ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่ เขาไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรจากเวย์เพราะท่าทางไร้เดียงสาแบบนี้จะทำไรใครได้นอกจากทำให้คิดถึงแทบบ้าแบบเขาแค่นั้นเอง “เหรอ? งั้นหนูใส่เสื้อผ้าก่อนนะมันหนาว...” เขาแตะหน้าผากเธอทำไมมันรู้สึกอบอุ่นแบบนี้นะ “ตัวร้อนจังเลยใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วไปเพนท์เฮ้าส์พี่ด้วยกัน” ที่พักเขาอยู่ไม่ไกลแล้วตอนนี้เป็นห่วงเธอมาก อีกไม่นานเขาจะรู้ว่าใครเป็นสร้างสถานการณ์เพื่อโยนความผิดให้กับเขาแบบนี้จนเธอกลัวไม่ไว้ใจกันมากขนาดนี้ อยู่ดีๆเขากลายเป็นไอ้โรคจิตตามเธอซะงั้น! “เพนท์เฮ้าส์!!” และในที่สุดเธอก็นึกออกแล้วว่าโกรธเขาเรื่องอะไรอยู่ พริบตาเดียวฝ่ามือเล็กยกตวัดขึ้นตบหน้าเขาดังสนั่นห้อง เพี๊ยะ!! “พี่ลวมลามหนู!!!” เธอตะคอกใส่เขาด้วยความโกรธมากปนเขินอาย “ก็ใช่ งั้นก็รู้ไหมแล้วใช่ไหมว่าตอนนี้หนูเป็นเมียพี่แล้ว” ถึงโดนตบก็ไม่โกรธเพราะยังไงก็จะเอาเธอไปนอนกกกอดที่บ้านให้หายคิดถึง รักจังยัยเด็กเวร เอ้ยไม่ใช่! ยัยเด็กเวย์! “ไม่จริงหนูไปตรวจที่โรงพยาบาลมาแล้ว!!” เธอบอกเขาเสียงดังก่อนจะเดินไปหยิบผลตรวจมาให้เขาดูแต่พี่ดินกลับฉีกทิ้งแล้วยังมาโรยเศษกระดาษใส่หัวเธออีก อีตาบ้าทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย!! “จะแต่งตัวเองหรือให้พี่แต่งให้ เลือก?” ตอนนี้กำลังอารมณ์ดีมากยิ่งหน้าอกที่มีรอยแดงจางๆของเขาที่ทำเอาไว้ยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่ คืนนั้นเขาเผลอดูดแรงจนเป็นรอยแดงหลายวันเลยเหรอ งั้นวันนี้เพิ่มรอยดีไหมไหนๆก็ตามหาตัวจนเจอแล้วต้องลงโทษบ้างจะได้เลิกดื้อสักที เวย์เป็นเด็กดื้อที่น่ารักมากจริงๆ “ออกไปสิ!!” เธอผลักเขาแต่ว่ามือเขาจับเต็มหน้าอกเธอเลยแล้วยังบีบอีก “กรี๊ด….” “ฮ่าๆรีบแต่งตัวพี่ไม่ชอบรอนาน” เธอหน้าแดงขึ้นมากเห็นแล้วมีความสุขจังวะที่ได้แกล้งเด็กแบบนี้ เวย์รีบเอาเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำแล้วบ่นอะไรไม่เสียงเบาแต่คงไม่พ้นเรื่องเขาหรอก “นายครับเตรียมอะไรรอไหม?” “เรื่องแค่นี้ต้องถามกูเหรอ?” “ครับ ทุกอย่างจะเรียบร้อย” ไม่มีอะไรถูกใจเจ้านายเลยในที่นี่นอกจากน้องเวย์คนเดียวมันช่างน่าน้อยใจจริงๆเลย แต่พวกเขายอมรับเลยนะว่ารู้สึกสยดสยองเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแบบนั้นเพราะมักจะได้ยินแค่ช่วงทรมานคนเพื่อเค้นเอาความลับ แล้วดูตอนนี้ดิพอมีความรักพูดเสียงอ่อนลงเชียวไม่รู้ว่าใช้ช่องเสียงที่เท่าไร ขนาดโดนตบหน้าจนหน้าแดงยังยิ้มได้ทีกับลูกน้องเนี่ยเอะอะก็จะฆ่ากันตลอด โธ่...นายครับลูกน้องผิดอะไรถึงโคตรดุ “เลิกมองกูได้ป่ะจะอ้วก!!” “ขอโทษครับ ไอ้ทิมไปรอข้างล่างกับกู!” วินจับแขนทิมออกจากห้องพักเดินลงไปชั้นล่างทันทีแบบไม่ใช้ลิฟท์ด้วยเพราะเบื่อๆเซ็งๆถ้ากระโดดตึกลงแล้วขาไม่หักก็คงทำแล้ว “มึงงอนนายเหรอ?” “เปล่า กูแค่ขี้เกียจอยู่ตรงนั้นเดี๋ยวได้เป็นสนามอารมณ์อีกถ้าน้องเวย์ดื้อขึ้นมา” "สรุปเป็นเมียยังวะ?" "คืนนั้นอาจจะรอดแต่คืนนี้นายจะปล่อยเหรอ?" ในที่สุดเธอถูกบังคับให้ก็ต้องมากับเขาจนได้คนอะไรเดี๋ยวดุเดี๋ยวยิ้มแล้วก็หน้าปรกติก็นิ่งเหมือนหุ่นยนต์จนชักจะอยากรู้จังว่าวันหนึ่งเขามีกี่อารมณ์กันแน่นะ ที่ผ่านมาเธอไม่ค่อยเห็นเขายิ้มเลยคงเพราะงานมันเครียดมั้งแต่ตอนนี้เขาคงไม่เครียดหรอกเพราะน่าจะเป็นเธอที่เครียดมากกว่า พี่ดินเป็นโรคจิตที่แอบสะกดรอยตามไม่หยุดตั้งหลายวันแล้วก่อนหน้านั้นยังมาลวมลามเธออีกแถมขี้ตู่ว่าเธอเป็นเมียเขาทั้งที่มีเอกสารยืนยันว่าไม่ใช่ “ตัวร้อนจังวะ!” ร้อนมากขนาดกินยาไปแล้วนี่ถ้าไปถึงเพนท์เฮ้าส์คงต้องขอดูแผลหน่อยแล้วว่าอักเสบจนติดเชื้อรึเปล่าเพราะดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใส่ใจความเจ็บปวดของตัวเอง “โอ๊ย! พี่ทำอะไรเนี่ย!?” เขาจับแขนเธอซะแรงเลยไอ้คนบ้า “ยังไม่หายอีกเหรอ?” ร้องดังขนาดนี้ไม่ต้องบอกหรอกว่าเจ็บขนาดไหนแต่เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ “ชอบใช้ความรุนแรงรึไง?” ถามมาได้ไงนี่แผลคนนะไม่ใช่สิ่งของที่จะซ่อมให้หายได้ง่ายๆ แต่จะว่าไปก็ไม่ได้ไปทำแผลสองวันแล้วนะมันจะเป็นไงบ้างเนี่ย “ลองไหมละ?” เขาจะไม่ปฎิเสธเลยถ้าเธออยากลอง “เหอะ!" เธอเงยหน้าแค่นเสียงใส่เขาพร้อมเบะปากพี่ดินก็จูบหน้าผากเธอทันที “จะดื้ออีกไหม?” อยากเกิดมาน่ารักทำไมวะ แล้วดูสิไม่ว่าจะทำหน้าตาแบบไหนก็น่ารักน่าจูบเสมอ พอได้อยู่ใกล้แล้วหมั่นเขี้ยวอยากกัดให้จมเขี้ยวแล้วกินเด็กจังทั้งวันทั้งคืน “เปลืองตัวที่สุดเลย!” แล้วเธอควรจะเอายังไงดีกับผู้ชายแบบนี้ละเนี่ย เวย์ขยับตัวออกห่างแต่ก็ถูกดึงเข้าไปใกล้จนแนบชิดเหมือนเดิม ความง่วงก็เข้ามาจู่โจมผิดจังหวะเล่นเอาซะลืมตาแทบไม่ขึ้นแล้ว ขอให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความฝัน!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more