ตอนที่ 11

1724 คำ

ภายในห้องครัวของเพนท์เฮ้าส์หรูนักฆ่าแสนโหดเหี้ยมอย่างเขาต้องมานั่งแกะเปลือกกุ้ง คุณฟังไม่ผิดหรอก! เขาถูกสาวน้อยใช้ให้แกะเปลือกกุ้งแบบไม่สนใจอารมณ์เขาสักนิดเดียวว่าโมโหขนาดไหน เธอบอกว่าจะทำให้หายหัวร้อนซึ่งเขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นวิธีนี้เลย สิ่งที่เธอทำนั้นเกินความคาดหมายมาก! “พี่ไม่คิดว่าเราจะทำเรื่องนี้กัน” ไอ้วิธีดับหัวร้อนคือทำอาหาร!! “แล้วพี่คิดว่าเราจะทำอะไรกันคะ?” เธอเตรียมของจะทำอาหารเย็นให้เขาอยู่นะก่อนที่หมอจะมาทำแผลจนเธอกินอะไรไม่ลง ในตอนนี้ไข้เธอไม่ค่อยขึ้นแต่ก็มีปวดหัวบ้าง “เซ็กซ์” เขาตอบสั่นๆวางกุ้งทั้งหมดลงแล้วล้างมือจากนั้นก็เดินกอดเธอ “พี่ดินปล่อยนะ!” เขาจะมากอดเธอแบบนี้ไม่ได้นะเดี๋ยวจะทำไม่เสร็จ “ทำไมละ?” เขาจับตัวเธอหมุนกลับมาสบตาแล้วตอบคำถามของเขา “เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ ที่ผ่านมามันไม่มีอะไรทั้งนั้น” เธอตอบเขาชัดเจนก่อนจะแกะมือเขาออกแล้วลงมือทำอาหารต่อไปเงียบๆ เขาบอกว่าเธอเป็นเมียทั้งที่เธอไม่ใช่เลย เขาน่ะคิดมั่วๆเองทั้งนั้นและเธอต้องหาทางหลบหน้าเขาให้ได้แม้ว่าจะยากมากก็ตาม ต้องใช้วิธีไหนถึงจะหนีพ้น! “เป็นสิหรือต้องให้ย้ำห่ะ” เขาจับเธอหันมาจูบทันทีแล้วเหมือนกับว่าเธอเป็นน้ำมันเชื้อเพลิงชั้นดีติดไฟอย่างเขาได้ง่ายมาก แค่ผละจูบออกมาสบตาเธอแว๊บเดียวก็จับเอวบางยกขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์ครัวแล้วจูบอีกครั้งอย่างดูดดื่มเต็มไปด้วยอารมณ์ร้อนแรงมือลูบไล้แผ่นหลังด้วยความหิวโหยอย่างบ้าคลั่ง “นายครับ...เอ่อ...คือ…” ทิมเดินมาเรียกไม่คิดว่าจะเจอช็อตเด็ดแบบนี้ “มึงมีอะไรวะ!!” เขาตะคอกเสียงดังในขณะที่เวย์เขินหนักมากขึ้นไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำแล้วก้มหน้าซบหน้าอกมือกอดเอวเขาไว้ ไอ้ลูกน้องเวรมันมาขัดจังหวะตลอด!! “บิ๊กบอสโทรมาครับ” พ่อของนายโทรมาเองเลยนะไม่ให้ตามได้ไงเล่า “เออ! เวย์ทำให้เสร็จพี่จะคุยธุระก่อน” เขาหันมาบอกเธอที่ยังคงก้มหน้าไม่กล้าสบตาแล้วถอนหายใจหนักๆเดินออกจากห้องครัวด้วยความหงุดหงิดพร้อมลูกน้องและทิ้งเธอไว้คนเดียว ที่นี่ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะทุกอย่างปลอดภัยหมดจะเข้าออกห้องไหนสแกนลายนิ้วมือทุกครั้ง “ค่ะพี่ดิน” เธอถอนหายใจรู้สึกราวกับว่าเข่าอ่อนนั่งลงกับพื้นยกมือกุมหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นกระหนำอย่างรุนแรงมากขึ้นก่อนจะเลื่อนมาแตะปากตัวเธอที่ถูกจูบแทบลืมหายใจ เมื่อกี้แค่เผลอใจนิดเดียวยังโดนจูบจนสติเตลิดไปหมดเลยแต่ถึงยังไงเธอก็ยังไม่กล้าจะไว้ใจเขาอยู่ดีเพราะมันยังมีคนคอยตามเธอตลอดเวลาที่มหาลัย เธออยากรู้เหตุผลที่เขาทำแต่ก็ไม่กล้าจะถามอะไรเพราะกลัวโดนเขาดุ เธอต้องรู้จักเขามากกว่านี้ก่อนจะรักเขา! “คนอะไรเกรี้ยวกราดเก่งจัง!” เธอก็ได้แค่คิดเพราะเขาสงบแค่แป๊ปเดียวเอง “ถ้าหนูทำให้พี่โกรธจะเกิดอะไรขึ้นนะ” ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ฮาร์ดินเดินออกมานั่งคุยกับพ่อผ่านวีดีโอในรอบเดือนต่างจากลูกคนอื่นที่คุยบ่อยกว่าแต่นี่ก็เป็นแค่คนเดียวที่เขายอมก้มหัวให้และไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาที่พ่อไม่รู้เลยสักครั้ง “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?” “ไม่มีอะไรที่พ่อต้องกังวล” “อย่าให้ผู้หญิงคนนั้นทำแกอ่อนแอเด็ดขาด” “ทำไมพ่อจะฆ่าผู้หญิงของผมเหรอ?” “ใช่ ฉันจะฆ่าแน่หรือไม่ก็แกที่ต้องฆ่าเองแต่ตอนนี้มีอีกเรื่องที่สำคัญกว่าให้ทำ” “อะไร?” “รหัสศูนย์สี่มันทรยศแกจัดการมันซะ” “ครับ ผมจะล่าตัวมันมาจัดการเอง” การสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆตามประสาพ่อลูกที่ไม่ได้คุยกันนานมากเพราะเขาไม่ค่อยว่างคุยหรือถ้าว่างเขาก็เอาเวลาไปทำอย่างอื่นหมดอยู่ดี และก่อนอื่นเลยต้องเอาเวย์ไปอยู่ในที่ปลอดภัยและพ่อจะทำอะไรไม่ได้แต่ว่ามันที่ไหนละหรือเขาควรจะปล่อยให้เธอไปใช้ชีวิตตามเดิมดีละ “ทิมเพิ่มคนของเราเฝ้าหอพักที่เวย์อยู่ด้วยและห้ามพ่อฉันรู้เด็ดขาด!” เขาไม่เคยทำอะไรขัดคำสั่งพ่อสักนิดแต่ว่านี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ทำ “เกิดอะไรขึ้นครับนาย?” ทิมเห็นความเครียดความระแวงที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนก็เริ่มรู้สึกกังวลมากเล็กน้อย “เผื่อว่าพ่อจะจัดการตัวปัญหาให้ นับจากวันนี้เฝ้าดูแลเวย์ดีๆไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกูต้องไม่เสียเธอไปเด็ดขาด” เขาบอกชัดมากพอให้ลูกน้องเข้าใจง่าย แล้วเขากดเข้าระบบเพื่อดูรหัสศูนย์สี่ว่ามันคือใครจะได้จัดการได้ถูกปรากฎว่าข้อมูลหายไปหมด “เป็นไปได้ไง?” มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอนหรือไม่ก็คงถูกแฮกข้อมูลแล้วลบทิ้งไป “นายครับน้องเวย์จัดโต๊ะเรียบร้อยแล้ว” วินเดิมเข้ามาตามแต่ว่าทำไมเครียดกันจังวะหรือจะมีเรื่องใหญ่อีกแล้ว พวกเขาพึ่งจะได้พักคลายเครียดไม่ถึงอาทิตย์เลยด้วยซ้ำนะ “อืม เดี๋ยวกูตามไป” เขาคงต้องให้พ่อส่งข้อมูลเข้าอีเมลมาแล้วแหละเพราะว่าทุกอย่างในตอนนี้มันหายไป รหัสศูนย์สี่เป็นนักฆ่าฝึกหัดแน่นอนแต่อาจจะทรยศขายข้อมูลสำคัญ ต้มยำกุ้ง ผัดผักรวม หมูทอดกระเทียมและข้าวสวยสี่จานจัดวางบนโต๊ะได้อย่างสวยงามส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำย่อยมาก ฮาร์ดินเดินมานั่งมองใบหน้าคนรักซ้ำๆด้วยความคิดหลากหลายเต็มไปด้วยความกังวลและอดจะคิดถึงวันที่ไม่มีเธออยู่บนโลกนี้ เขาไม่รู้ว่าพ่อจะฆ่าเวย์จริงรึเปล่าแต่ว่าเขาไม่เคยเป็นห่วงใครขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต “อร่อยมั้ยคะ?” เธอตั้งใจทำเลยนะเนี่ย “อืม” เขาตอบแค่สั้นๆแล้วกินต่อไปจนหมดวางช้อนแล้วลุกเดินออกไปทันที “อ้าว! หนูทำอะไรผิด!?” เขาไปแล้วไม่พูดไม่คุยทำหน้านิ่งเฉยมากทั้งที่เขาเป็นคนพาเธอมาที่นี่เองด้วยนะ “น้องเวย์อย่าคิดมากเดี๋ยวหมอทำแผลเสร็จแล้วก็กินยาเข้านอนเลยนะ นายน่าจะกลับดึกมาก” ทิมปลอบใจแล้วกินข้าวไปเงียบๆไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้ พวกเขาน่ะชินแล้วที่นายเป็นแบบนี้แล้วถ้าให้เดาคงออกไปซ้อมยิงปืนเล่นจนสบายใจหรือไปหาเพื่อนสักคน มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เธอจะทำเขาอารมณ์เสียเพราะว่าแทบไม่ได้คุยอะไรกันมากมายเลยสักนิด เธอมีคำถามจะถามแต่เขาก็ไม่อยู่แล้วตอนหมอมาทำแผลให้เขาก็ไม่อยู่ มันเจ็บนะ…เจ็บมากด้วยเวลาไม่มีคนปลอบใจเหมือนวาน เขาพาเธอมาที่นี่แล้วเขาก็ออกไปทิ้งไว้แค่คำถามร้อยแปดของเธอที่อัดแน่นภายในหัว ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นคนเข้าใจยากมีความซับซ้อนให้ค้นหาแล้วยังแผ่ออร่าอันตรายออกมาแทบทุกครั้งที่อยู่ใกล้ หายเมื่อไรจะหนีเขาให้ได้แน่! “เจ็บไหมครับ?” หมอถาม “ค่ะ ถ้าไม่ติดเชื้อไม่อักเสบนานไหมคะกว่าจะหาย?” เธออยากไปจากที่นี่แล้ว “ไม่นานครับ พอแผลเริ่มแห้งเดี๋ยวก็มันจะตกสะเก็ดอาจจะคันนิดหน่อยแต่อย่าเกานะครับ” หมอบอก “ค่ะ แล้วคุณหมอมาทำแผลถึงที่นี่เขาจ่ายครั้งเท่าไรคะ?” เธออดจะถามไม่ได้ถึงจะเสียมารยาทไปหน่อยก็เถอะ เธอแค่อยากรู้ว่าพี่ดินจะจ่ายหนักขนาดที่หมอไม่กล้าจะบอกอะไรเธอเลยแล้วแผลประมาณนี้สามารถอยู่คนเดียวได้อย่างสบายๆเลยด้วยไม่จำเป็นต้องมีใครมาดูแล “หมอขอไม่ตอบนะครับ” หมอตอบแล้วทำแผลต่อไปเงียบๆอย่างเบามือที่สุด “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอเข้าใจว่าเรื่องนี้มันค่อนข้างเป็นส่วนตัวมากๆ หมอยิ้มอ่อนแล้วเก็บของเพื่อกลับไปพักส่วนเธอก็จำใจค้างที่นี่เพราะหาทางหนีออกไปไม่ได้เลย พี่ดินหายไปไหนนะถึงยังไม่กลับมาสักทีเธอนั่งรอเขาตั้งแต่หมอทำแผลเสร็จเมื่อตอนสองทุ่มจนตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าแล้วได้แต่อ้าปากหาวรอเขาเพราะจะขอกลับหอแค่นั้นเอง หึ! คนอะไรบงการเก่งจัง! “พรุ่งนี้ค่อยขอก็ได้!” หมอบอกว่าแผลเธอดีขึ้นมากแล้วเธอก็ไม่ได้เป็นไข้อีกครั้งคงรอแค่ไม่กี่วันแผลจะแห้งและตกสะเก็ด ถ้ากลับไปอยู่หอแล้วจะหนีห่างเขาให้มากที่สุดเลยคอยดูเถอะ ในเวลาเดียวกันแต่คนละสถานที่นั้นมือใหญ่ถือแก้วเหล้าแกว่งไปมาตามอารมณ์หลายหลากปะปนกันไปหมดแล้วนั่งดื่มคนเดียวแต่อีกเดี๋ยวเพื่อนคงมาเพราะตอนนี้คลับพึ่งจะเปิดแล้วเขารู้ว่ามันจะพาใครมาด้วย ไอ้แคชมันได้เมียสมใจอยากต่างกับเขาที่พ่อไม่ยอมให้มีแล้วยังขู่จะฆ่าอีกด้วย เขาต้องใช้ความนิ่งสงบในการตัดสินใจทำตามคำสั่งต่อไปแล้วยอมขัดใจตัวเองโดยการปล่อยเธอให้มีอิสระห่างจากคนอย่างเขา แต่เขาจะตัดใจจากเธอได้จริงเหรอ?

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more