ตอนที่3

1962 คำ

ตีสามกว่าๆฮาร์ดินเดินหิ้วขนมพร้อมกาแฟร้อนๆไปหาเพื่อนที่คอนโดเพื่อนจะได้ปลุกมันไปทำงานด้วยกันเพราะว่านี่คืองานใหญ่ค่าจ้างหลายสิบล้านและลูกน้องทำพลาดาสามครั้งแล้ว พวกมาเฟียยอมทุ่มเงินขนาดนี้คงสำคัญมากและให้ฆ่าทิ้งก่อนจะตัดหัวส่งไปให้พวกมันที่รออยู่ไม่ไกลมาก ก๊อกๆๆ “ไอ้ระยำกูพึ่งจะนอน!!” โทนี่เดินมาเปิดประตูเกาหัวเบาๆก่อนจะอ้าปากหาวด้วยความง่วงมาก “มึงบอกให้กูมาปลุก” เอ้า! มันพูดเองนะเว้ยว่าให้มาปลุก “กูบอกว่ามาตีห้าแต่นี่แม่งตีสามครึ่งมึงดีดอะไรนักหนาวะ นี่มึงเป็นมาเป็นเดือนแล้วเนี่ย!” โทนี่เปิดประตูให้เพื่อนเข้าแล้วต้องคิดหนักมากเพราะว่ามันหิ้วขนมจากร้านเดิมส่วนกาแฟร้อนซื้อมาจากไหนไม่รู้แต่คือฮาร์ดินแทบไม่หลับไม่นอนมาตั้งเดือนหนึ่งแล้วส่วนคนรับกรรมคือเพื่อนอย่างกูนี้ไง แล้วแม่งชอบมาหาเวลาดึกดื่นหรือบางครั้งก็โทรไปซ้อมตอนกลางดึก “ไอ้แคชละ?” “นอนอยู่มึงไปปลุกมันเองกูจะอาบน้ำ” “อาบทำเหี้ยอะไรเดี๋ยวก็เปื้อนเลือดแล้ว” “งั้นมึงไปคนเดียวเลยกูไม่เอาแม่งแล้วง่วงนอนชิบหาย” โทนี่บอกเพื่อนอย่างเซ็งๆ “เออ! ยืมมีดหน่อยกูลืมเอามา” ส่วนใหญ่เขาจะพกปืนไม่ก็ดาบสั้นที่ใช้ประจำแค่นั้นแต่ว่ายังไงใช้ปืนคือดีสุดเพราะเป็นสิ่งที่ถนัดมากอยู่แล้ว เขาสามารถยิงคนได้จนพรุนไปทั้งตัวหรือยิงตอกอัดเข้ารูเดิมซ้ำๆจนมันทะลุกระดูกออกยังได้ “มึงจะตัดหัวมันจริง?” โทนี่ถามเสียงเอือยแต่ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไรกับสิ่งที่เพื่อนเป็นเพราะมันเลือดเย็นมาตั้งแต่เด็กๆจนโตความเป็นคนของมันก็เริ่มหายไปเรื่อยๆ เขาก็ได้แต่แอบหวังไว้นะว่าก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของมันจะยังมีหัวใจเต้นอยู่ไว้เพื่อใครสักคนจริงๆบ้างไม่ใช่มีไว้เพื่อเก็บบาดแผลที่เกิดขึ้นมานานนับสิบกว่าปีเอาไว้อยู่แบบนั้นเพื่อตอกย้ำตัวเองซ้ำๆไม่รู้จบ “เออดิ! สนุกออก” “เดี๋ยวกูเอาให้” ในเมื่อเพื่อนรักต้องการมีเหรอจะปฎิเสธได้ลงคอ ฮาร์ดินได้ของที่ต้องการแล้วก็ทิ้งขนมที่พึ่งได้มากับกาแฟร้อนอีกสองแก้วไว้ที่คอนโดเพื่อนส่วนตัวเองเดินดื่มกาแฟร้อนอีกแก้วด้วยความใจเย็นมากกว่าปรกติไปในจุดที่หลบกล้องวงจรปิดอีกทั้งยังแต่งตัวมิดชิดดื่มกาแฟชิวๆเหมือนว่าไม่ได้มาฆ่าใคร ในเวลาแบบนี้คนที่ต้องการตัวมันน่าจะหลับอยู่หรือไม่ก็หาทางหนีอยู่แน่เพราะกว่าจะหาตัวเจอไม่ใช่เรื่องง่าย เขาต้องชิงลงมือฆ่าก่อนที่มันจะรู้สึกตัวจากนั้นก็ตัดหัวไปตามคำสั่งของผู้ว่าจ้างถือว่าเสร็จงานอย่างงดงามก่อนจะกลับไปนอนหลับพักที่ไหนสักแห่ง “เจอตัวสักที” ในที่สุดก็ถึงแหล่งกบดานของคนที่พวกมาเฟียต้องการให้จบชีวิตอย่างไร้ความปราณี เขาปิดหน้าให้เรียบร้อยหยิบปืนขึ้นมาเตรียมตัวก่อนจะถอดกระเป๋าเป้ใบใหม่เอี่ยมว่างเอาไว้หน้าบ้านเมื่อตัดคอมันได้เขาจะเอามาใส่แล้วส่งให้นายจ้างอย่างดีพร้อมรับเงินสี่สิบล้านบาท เหอะ! ทั้งสนุกทั้งง่ายมันแก้เบื่อได้ดีมาก! เช้าวันต่อมาสาวน้อยมาเรียนตามปรกติแต่วันรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองจนกระทั่งมาหยุดที่หน้าตึกคณะ ผู้ชายใส่แว่นดำแต่งตัวดีกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ เธอจะไม่ว่าอะไรเลยถ้านั่นไม่ใช่พี่ดินคนที่เธอกำลังหาทางวางแผนหลบหน้าเขาอยู่ พี่ดินหันมายิ้มมุมปากให้แต่ว่ามันดูน่ากลัวมากกว่าถึงแม้ว่าหน้าตาพี่เขาจะหล่อมากก็ตาม เริ่มกลัวจริงๆแล้วนะแบบนี้!! "พี่มาทำอะไรที่นี่?" ฮาร์ดินยิ้มให้แทนคำตอบกวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า กำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัวว่าทั้งโกรธทั้งหวงในเวาเดียวกันแต่ต้องพยายามใจเย็นให้ได้มากที่สุดแต่ว่ากระโปรงแม่งโคตรสั้นไม่ต่างจากเศษผ้า เขาเดินไปใกล้มากขึ้นส่งอาหารเช้าที่พึ่งซื้อมาเพื่อที่จะกินพร้อมกับเธอที่นี่ “ให้หนู?” “อืม นั่งสิแล้วกระโปรงสั้นขนาดมาเรียนหรือมายั่วผู้ชายห่ะ?” เขาจับมือเธอให้นั่งลงเองแล้วอดจะต่อว่าไม่ได้จริงๆเพราะแม่งสั้นเกินไปแล้ว “แต่นี่มันตัวหนูนะ!” อะไรของเขาอีกละเนี่ย “ตัวเราแต่พี่หวง!” เขาบอกชัดเจนก่อนจะดึงเธอมาหอมแก้มแบบไม่แคร์สายตาใครที่แอบมองทั้งนั้น “แก้มนี้ก็ของพี่!” เขาบอกถึงสิทธิ์ทันทีเพราะเขาจองเธอไว้ “เอ๊ะ! นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ!!” เธอพยายามจะถอยตัวออกห่างแต่เขายังดึงเธอมาติดอีก “แน่ใจเหรอว่าครั้งที่สอง?” เมื่อคืนเขาพึ่งจะเข้าไปหอมแก้มเธอเองหลายครั้งซะด้วยแต่ว่าหลับเหมือนตายขนาดนั้นไม่ทีทางรู้หรอกมั้ง “แน่ใจค่ะ นี่พี่ต้องการอะไรกันแน่?” “ต้องการเวย์ไง มาเป็นเมียพี่นะ” เขาบอกเธออยากหนักแน่นชัดเจนทุกคำ “หนูไม่…” เธอแค่จะปฎิเสธเขาก็พูดตัดขึ้นมาทำเอาเธอถอนหายใจโล่งอกขึ้นมาทันที “พี่ล้อเล่น!” หึ! ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกแม่หนูน้อยคนสวยเพราะว่าพี่คนนี้จะจับน้องมาปู้ยี้ปู้ยำให้สาสมกับการรอคอยมานานรับรองว่าอีกไม่นานเกินไปแน่นอนและเมื่อถึงตอนนั้นอิสระทั้งหมดของเธอจะหายไปทันที “คืนนี้ให้หนูไปส่งขนมไหม?” เธอดูดน้ำแล้วเผลอมองปากอมชทพูของเขาจนต้องกัดปากตัวเองไม่อยากจะยอมรับว่าใจสั่นเพียงรอยยิ้มบางๆแค่ที่มุมปากของเขาและคำพูดของเขาถึงแม้ว่าจะล้อเล่นแต่มันทำเอาเธอคิดเตลิดไปไกลถึงเรื่องบนเตียงโดยที่มีเขาเปิดบริสุทธ์!! เห้ย!! นี่หื่นกามตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย “อันนี้เงินมาส่งหลังเลิกงานแล้วก็กลับหอพักเลย” เขาส่งเงินให้เธอไม่ต้องบอกว่าต้องการอะไรเพราะทุกอย่างที่เธอเลือกให้อร่อยเสมอ ว่าแต่...กัดปากทำไมวะเด็กบ้า!! เขาอยากจะลากลิ้นชิมรสชาติตัวเธอให้ทั่วก่อนจะแทงแก่นกายเข้าไปรับเอาสิทธิ์ความเป็นเจ้าของเรือนร่างนี้สักที เขาอยากจะเอาเธอแทบบ้าแต่ก็ยังทำไม่ได้เพราะอยากได้ความเต็มใจมากกว่าเพราะสิ่งที่ต้องการจริงๆมันคือทุกอย่างของเธอโดยเฉพาะหัวใจดวงน้อยๆจะไม่มีพื้นที่เหลือให้ใครอีกเลย แต่ในตอนนี้สิ่งที่เขาอยากทำคือจับเธอลากขึ้นรถฉีกกระโปรงสั้นเธอให้ขาดเป็นชิ้นๆแล้วหวดแรงๆที่ก้นจนแดงเถือกเอาให้จดให้จำว่าเขาหวงขนาดไหน! ว่าแต่ก้นจะขาวขนาดไหนในเมื่อตัวขาวขนาดนี้ …แล้วตรงนั้นล่ะจะมีสีอะไรนะ? “น้องเวย์พี่ซื้อน้ำมาฝากครับ” วีเดินเข้ามานั่งกลางวงตั้งใจขัดจังหวะรุ่นน้องที่ตามจีบกับใครไม่รู้พึ่งเคยเห็นวันนี้ครั้งแรก “ขอบคุณค่ะพี่วี” เธอรับนะแต่ยังไม่กล้าดื่มเพราะมีคนจ้องมองราวกับจะฆ่ากันให้ตายตรงนี้เลย เหอะ! คู่แข่งสินะเขาเข้าใจว่าคนน่ารักอย่างเวย์ต้องมีคนมาตามจีบเป็นธรรมดาแต่เขาจะจัดการมันให้ไม่กล้ามายุ่งกับคนของเขาอีกเลย ฮาร์ดินปลายตามองก่อนจะจับมือเวย์ขึ้นมาจูบเบาๆต่อหน้าคู่แข่งหน้าตี้ที่ตอนนี้อ้าปากเหว่อไปแล้ว “พี่กลับก่อนนะคืนนี้อย่าลืมนัดของเราละ” เขาให้เธอมาส่งขนมตอนเที่ยงคืนเพราะอยากมีเวลากับเธอนานกว่าปรกติ เขาบอกแค่นั้นก็เดินกลับแต่ไม่ได้กลับจริงหรอก “ค่ะ หนูจะไปหานะ” ค่าขนมห้าร้อยบาทที่เหลือเขาให้ค่าเดินทางแน่เลย เธอส่งให้เขาทุกวันจนรู้หมดแล้วเพียงแต่คืนนี้ให้ไปส่งหลังเลิกงานคงเพราะเขามีธุระมั้ง เธอไม่รู้ว่าเขาติดใจขนมอะไรนักหนาถึงสั่งขนาดนี้แถมกินแล้วไม่เห็นอ้วนขึ้นเลย “น้องเวย์ใครเหรอ?” มีนัดเจอกันด้วยแบบนี้ไม่ได้การแล้ว “ลูกค้าร้านขนมค่ะ เวย์ขอตัวไปเรียนก่อนนะ” เธอลุกขึ้นแต่ว่าพี่วีมาจับแขนเธอเอาไว้ “ลูกค้ามันจับมือจูบขนาดนี้เลยเหรอห่ะเวย์? พี่มาก่อนพี่ไม่ยอมยกเวย์ให้มันแน่!!” วีจับมือเธอแน่นก่อนกระชากเข้ามาจนประชิดตัวสบตาสวยหวานก่อนจะก้มหน้าลงไปจูบบ้างแต่ว่ายังไม่ทันได้จูบกลับถูกกระชากหัวไหล่จากด้านหลังก่อนจะมึนงงเจ็บไปทั้งเบ้าหน้า ผลั๊ว!! “อย่ายุ่งกับคนของกู!!!” ฮาร์ดินตะคอกเสียงดังง้างมือจะต่อยอีกครั้งแต่เวย์มาห้ามไว้ก่อน “พี่ดินอย่า!!” เธอมาจับแขนเขาเอาไว้ก่อนพี่วีจะเจ็บตัวมากกว่านี้ เธอกลัวเขาที่สุดในตอนนี้แต่ก็อายมากที่คนเกือบทั้งคณะจองมอง เธอกำลังจับมือพาเขาออกจากตรงนี้แต่ว่า… “เหอะ! กูมาก่อนถ้ามึงอยากได้ต่อคิวเอาดิวะ!” วีเช็ดเลือดที่มุมปากแค่นหัวเราะออกมาแม้ว่าจะเจ็บก่อนที่หน้าจะเจ็บแสบไปอีกครั้งเพราะเวย์ตบ! เพี๊ยะ!! “เวย์ไม่เคยเป็นอะไรกับพี่อย่าพูดมั่วๆแบบนี้นะ!” พี่วีพูดเหมือนว่าเธอเคยได้กับเขาทั้งที่ความจริงเขาตามตื้อเธอมาตั้งนานแล้วแต่เธอไม่สนใจ เพื่อนๆในกลุ่มก็รู้ดีคนในคณะก็เห็นทุกวันว่าเธอไม่สนใจเขาขนาดไหน แล้วสิ่งที่เขาพูดวันนี้มันน่าเกลียดมากจนทนฟังไม่ไหว “เวย์คือพี่…” วีกำลังจะอธิบายแต่ว่าสีหน้าของเวย์มันบอกว่าผิดหวังมาก “หึ! เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่หน้าห้องดีกว่านะเผื่อมันมีพวกเลวๆลวมลามอีกจะได้จัดการทัน” ฮาร์ดินพูดอย่างเหนือกว่าพร้อมคว้ามือสาวน้อยเดินเข้าตึกเรียนโดยไม่สนไม่แคร์สายตาใคร “เวย์ยังไม่ได้กับมันใช่ไหม?” เขาหวงเธอมากนะแต่เธอคงไม่รู้หรอกแล้วถ้ามันพูดแบบนั้นมันยิ่งทำให้หวงมากขึ้นกว่าเดิม เขาไม่ได้กลัวว่าจะเผลอไปฆ่าใครแต่กลัวจะเสียใจเพราะเธอเลือกมันมากกว่า ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นความตายคงเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอไม่ต้องเป็นของใครอีกเลยแม้แต่ตัวเขาเองก็จะไม่มีวันได้ครอบครองหัวใจดวงนี้ แต่เรือนร่างนี้จะเป็นของเขาคนเดียว!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more