ตอนที่ 2

1472 คำ

คืนวันต่อมาเวลาสี่ทุ่มห้าสิบนาทีสาวน้อยหยิบถาดมาเก็บจานขนมและแก้วเครื่องดื่มที่ลูกค้าพึ่งดื่มเสร็จไปเสียงกระดิ่งดังกรุ้งกริ้งหน้าประตูบอกว่ามีลูกค้าเข้ามาเธอถึงรีบวางแล้วให้เพื่อนอีกคนล้างไปก่อนแล้วออกมารับออเดอร์ต่อ “โกโก้ปั่น ชีสเค้ก พายสตอเบอร์รี่” ฮาร์ดินสั่งโดยที่ไม่มองเมนูสักนิดเดียวแต่กลับมองหน้าคนมาจดรายการต่างหากแล้วดูเหมือนเธอจำเขาไม่ได้ด้วย ปัดโธ่เอ้ย!! พึ่งเจอกันเมื่อวานเองนะเว้ย “ขอเบอร์หน่อยสิ” คำพูดสั้นๆที่เขาอยากจะดึงกลับมาคืนที่สุดในตอนนี้เลย “เบอร์ร้านเหรอคะ?” เวย์ถามเสียงใสกะพริบตาถี่ๆรู้สึกคุ้นหน้าลูกค้าคนนี้จังเลยแต่ว่านึกไม่ออก “พี่เบอร์เวย์ได้ไหม?” "เอ่อ...คือว่า…" “กดเบอร์มาเร็วแอดไลน์ด้วยนะแล้วพี่ขออินสตาแกรมเดี๋ยวนี้!” “….!!” “มัวแต่ทำหน้าเอ๋ออยู่นั่นแหละนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?” นี่เขาส่งโทรศัพท์ให้เธอเองกับมือเลยนะทำไมถึงยังทำอ่ำอึ้งด้วยละ หรือว่าจะมีลูกค้ามาจีบบ่อยถึงได้ทำหน้าเอ๋อแดกแบบนี้ “คือ…” เธอกำลังจะบอกเขาก็พูดตัดแล้วจ้องเธอได้โคตรน่ากลัวมากเลย “เดี๋ยวนี้!!” เขาไม่ชอบคนขัดใจขัดคำสั่งแล้วการทำตามมันยากนักรึไงห่ะถึงได้นิ่งเป็นศพอยู่นั่น เขาเอื้อมมือจับแขนเธอดึงเข้ามาใกล้สบแววตาตื่นตระหนกแล้วอยากจะชักปืนมายิงสักที เห้ย! นี่เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะถึงหน้าจะดุเสียงจะแข็งแต่จริงๆเขาเป็นบ้ากว่าที่เธอคิดไว้เยอะ “ปะ...ปล่อยหนูก่อน!!” เธอแกะมือเขาออกแต่คนบ้าอะไรแรงเยอะขนาดนี้ “แล้วจะให้ไหม?” “หะ...ให้ค่ะ!!” “เออ! ปล่อยก็ได้แล้วเมื่อไรจะเลิกงาน” "..." เขายอมปล่อยมือก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้เธอกดเบอร์โทรด้วยมือสั่นๆทั้งที่เป็นคนหน้ากลัวมากแต่ทำไมหน้าจอโทรศัพท์ถึงได้หล่อขนาดนี้นะ ภาพเหมือนพึ่งตื่นนอนถ่ายแบบไม่ใส่เสื้อแต่โคตรขาวเห็นแล้วสับสนมากว่าควรจะกลัวหรือควรจะชอบดี “ถามก็ตอบ!!” “เที่ยงคืนค่ะ!!!” โอ๊ย…เขาน่ากลัวอ่า “ไปกินข้าวไหม?” เขายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยเพราะว่ามัวแต่ทำงานเพลินไปนิดนึง “กินข้าว?” รู้ไหมว่าเขาเป็นลูกค้าที่แปลกมาก “ไม่ค่ะ คือว่าหนูต้องรีบกลับหอพักขอตัวน่ะค่ะ” ใครอยู่ได้ก็เชิญเธอไปก่อนแล้วคนอะไรน่ากลัวขนาดนี้เกิดมาปล้นร้านหรือไม่พอใจจนฆ่าเธอขึ้นมาจะทำไงละ ขนมกับเครื่องดื่มเธอให้เพื่อนไปเสิร์ฟแทนแล้วแอบดูเขาที่หลังเคาน์เตอร์แทน คนอะไรหล่อจังเลยแต่ดุแล้วน่ากลัวมากเชื่อไหมว่าตั้งแต่เขาเดินเข้ามายังไม่เห็นยิ้มเลยมันแปลกมากๆ “เห้ย! พี่คนเมื่อวานนี่!!” เธอพึ่งจะนึกออก “นี่แกหล่อเนอะ?” นิลเพื่อนอีกคนเดินมาบอก “อืม แกว่าเขาน่ากลัวป่ะ? แล้วเขาให้ทิฟไหม?” เธออดจะถามไม่ได้เลยจริงๆ “ก็ให้นะแต่ไม่กี่สิบบาทเองคือเขาไม่เอาตังทอนที่เป็นเหรียญน่ะ” นิลมองลูกค้าสุดหล่อด้วยความงงนิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไรเงินทองมันของหายากแค่เขาให้บ้างเธอก็ก็ดีใจแล้ว ไม่นานเขาก็ไปเธอกับเพื่อนช่วยกันปิดร้านกันก่อนจะกลับไปพัก โชคดีนะที่หออยู่ใกล้มากขับรถมาแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงห้องแล้วแต่ก็ยังไม่นอนเพราะอาบน้ำเส็รจก็มานั่งอ่านหนังสือต่อประมาณครึ่งชั่วโมงนั่นแหละถึงได้ปิดไฟนอนพักจริงๆแต่กำลังจะหลับเสียงไลน์ดังขึ้นนี่สิ ฮาร์ดิน : ฝันดีนะ เวนิส : ค่ะ พี่ชื่ออะไรคะ ฮาร์ดิน : ดิน จะนอนยัง? เวนิส : ฝันดีค่ะ ชายหนุ่มยืนพิงประตูห้องเธอด้วยใจเต้นระทึกไม่คิดว่าจะคุยกับเธอได้แล้วเขายิ้มทำบ้าอะไรเนี่ย! หุบยิ้มสิโว๊ย!! แม่งคุมตัวเองไม่ได้เลยยัยเด็กเวย์จะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำให้เขาเป็นเหมือนคนบ้าแบบนี้ “เห้อ…กูเป็นเชี้ยไรวะ?” หนึ่งเดือนผ่านไปชายหนุ่มนั่งมองนาฬิการอเวลาที่ขนมจะมาส่งเหมือนทุกวัน เขาสั่งทีละไม่เยอะมากเพราะเคยสั่งเยอะแล้วกินไม่หมดง่ายๆนี่สิเลยต้องเอาไปแบ่งให้เพื่อนสองคนช่วยกินแทนจะได้สั่งเพิ่มและเจอเธอทุกคืน “ขนมมาส่งค่ะ” เวย์เดินเข้ามาภายในเพนท์เฮ้าส์อย่างคุ้ยเคยเพราะมาส่งที่นี่ทุกวันเลย เธอไม่รู้ว่าเขากินขนมทันได้ไงสั่งทีละห้าร้อยบาทตลอดไม่เคยขาดหรือเกินสักครั้ง “มาช้า” ฮาร์ดินนั่งไข้วห้างรออยู่แล้วแต่ยังไม่คิดจะเดินไป “วันนี้หนูเเตรียมตังทอนมาด้วยนะ” และทุกครั้งเขาไม่เคยรับเงินทอนจากเธอเลยสักครั้งแล้วก็จ่ายด้วยแบงค์พันตลอดจนน่าแปลกใจมากๆ “เงินไว้กินขนมเถอะ อืม…เลิกงานแล้วเดี๋ยวไปหาอะไรกินกันไหม?” เขาก็ชวนเธอแบบนี้ทุกวันแต่เธอก็ปฎิเสธทุกวันจนน่าหงุดหงิดมาก “ไม่ค่ะ หนูกินข้าวที่ร้านแล้ว” “กินกับใคร?” “ก็เพื่อนค่ะ พี่ดินมีอะไรรึเปล่าคะ?” เธอชักจะกลัวเขามากขึ้นทุกวันแล้วนะ “ผู้หญิงผู้ชาย?” “ก็ทั้งสองค่ะ” “พี่ไม่ชอบให้ยุ่งกับผู้ชาย” ทีเขาชวนเธอกินข้าวด้วยทุกวันไม่เคยได้แล้วไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใครเธอถึงยอมกินด้วยง่ายดายขนาดนั้น ฮาร์ดินลุกขึ้นเต็มความสูงหยิบขนมพร้อมจับเงินยัดใส่มือเธอแต่ยังไม่ปล่อยมือเธอไป “พี่ไม่มิสิทธิ์มาจับมือหนูนะ!” เธอแกะมือเขาออกแต่เขายิ่งดึงเข้าใกล้มากขึ้น “อย่าให้พี่ต้องโกรธนะเวย์!” ฮาร์ดินบอกเสียงเบาก่อนจะก้มหน้าไปหอมแก้มเธอจนเต็มปอด “เคยมีใครหอมบ้างรึยัง?” เขากระซิบถามชิดใบหูเล็กๆ “ยะ...ยังค่ะ” หัวใจเต้นแรงมากขึ้นทั้งกลัวทั้งเขินจนแทบทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้วนะ “เลิกงานแล้วมาหาพี่ได้ไหม?” เขาแทบไม่เคยร้องขอใครแบบนี้เลยแต่กับเธอเขายอม “ไม่ค่ะ พี่น่ากลัว!” เธอหลบนัยน์ตาดุก่อนจะผลักเขาออกรีบวิ่งออกไปด้วยความกลัวหนักมาก ฮาร์ดินยืนมองนิ่งๆไม่คิดจะตามไปเพราะเขาให้คนคอยติดตามเธออยู่แล้ว ถ้าคืนนี้เธอไม่มาหาเขารับรองว่าจะไปหาเธอเองถึงห้องนอนเลยด้วย อย่าคิดว่าแค่นี้จะหนีรอดได้เพราะว่าเขาจะไล่ล่าและเอาทุกอย่างที่เป็นเธอมาเป็นของตัวเองให้หมดทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ลมหายใจ “หนูไม่มีวันหนีพี่พ้นหรอกเวย์” เมื่อถึงเวลาเลิกงานเวย์ปิดร้านก่อนจะแวะซื้อน้ำกับขนมเล็กน้อยที่ร้านสะดวกซื้อใกล้หอพักแล้วเผลอคิดเรื่องเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนด้วยหัวใจสั่นสะท้าน เธอคิดถึงคนน่ากลัวคนนั้นได้ไง! จะว่าเขาจีบเธอเหรอก็ไม่น่าจะใช่นะเพราะไม่เห็นแสดงอะไรออกมาเลยนอกจากวันนี้จะลวมลามเธอด้วยการหอมแก้ม งื้อ…คิดแล้วก็เขิน! “พรุ่งนี้หนูจะกล้าไปหาไหมเนี่ย!” เวลาล่วงเลยไปถึงตีสองที่ควรเป็นเวลานอนของใครหลายคนแต่ไม่ใช่กับเขาในตอนนี้ ชายหนุ่มนั่งยิ้มที่โต๊ะหนังสือของเธอภายในมือถือกล้องถ่ายรูปคุณภาพดีเดินไปรอบๆเตียงขนาดเล็กที่เวย์กำลังนอนหลับฝันดีก่อนจะหามุมกดชัตเตอร์ถ่ายรูปบันทึกเอาไว้ดูเล่นแก้เบื่อในช่วงที่ว่าง แววตาคมกริบมองอย่างโลมเลียในขณะที่นิ้วเรียวยาวเกลี่ยผิวหน้าเนียนมีไฝเล็กๆที่ใต้ตาแต่ก็ไม่น่าเกลียดอะไรสักนิดกลับดูน่ารักมากกว่า เขานั่งลงกับพื้นเพราะเตียงเธอมันต่ำก่อนจับมือบางแสนนุ่มมาพรมจูบอย่างแผ่วเบา รักเธอ! รักเธอมาก!! รักเธอมากเหลือเกิน!!!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more