Chapter 6
1515 คำ
เมื่อทานข้าวเรียบร้อยน้ำเหนือก็กลับเข้าห้องไปหยิบกุญแจรถของตัวเอง โทรศัพท์ กระเป๋าเงินก่อนจะเดินออกไปหาดิวข้างล่าง ก่อนจะเดินลงบันไดก็เจอคุณพ่อยืนดักรออยู่
"มีอะไรรึเปล่าครับพ่อ"
"ตอนพ่อเจอแม่ครั้งแรก ตอนนั้นแม่อายุวัยเท่าหนูดิวเลย พ่อถูกใจเพราะแม่เราสวยมากทำทุกวิถีทางให้ได้มาเลี้ยงดู ตั้งแต่นั้นมาแม่อยู่ที่บ้านกับพ่อไม่ได้ทำงานที่ไหน เช้าไปเรียนเย็นกลับค่าใช้จ่ายทุกอย่างพ่อรับผิดชอบหมด ทั้งค่าเทอม ค่ากินอยู่ ค่ารายเดือน ค่าเสื้อผ้าของแบรนด์เนมที่แม่ไม่เคยเรียกร้องแต่พ่อเต็มใจให้เอง เครื่องประดับแพงๆพ่อก็ซื้อให้ทุกเดือน เราคิดเอาเองแล้วกันว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง เพราะเราสองคนไม่ใช่คนเดียวกัน พ่อเต็มใจที่จะดูแลแม่ของลูก แต่ในสถานการณ์ของลูกในตอนนี้คือพลาดแบบไม่ได้ตั้งใจ รีบไปเถอะน้องรอนานแล้ว"
"ครับพ่อ"
น้ำเหนือเอ่ยออกมาก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อพาหญิงสาวไปส่งที่มหาวิทยาลัย ตลอดทางเขาก็พยายามถามเรื่องทั่วไปของเธอ ถือว่าเป็นผู้หญิงที่เก่งและสู้ชีวิตเป็นอย่างมาก รอดมาได้ขนาดนี้คือเก่งที่สุดแล้ว
"เราทำงานร้านกาแฟที่ไหน"
"ก็แถวๆมหาวิทยาลัยค่ะ พี่น้ำเหนือก็จบที่นี่เหรอคะ"
"อืม รู้ได้ยังไง"
"ก็วันนั้นพี่ไปเลี้ยงรุ่นที่โรงแรม เอ่อ หมายถึงคืนนั้นแหละค่ะ เป็นศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยเดียวกันกับที่ดิวเรียนเลย"
เขาหันไปมองหญิงสาวก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"ว่าแต่เป็นสาวเชียร์เบียร์นี่คืองานพิเศษเหรอ"
"ค่ะ เงินดีนะวันละ2,000บาทแหนะ อีกอย่างถ้าเชียร์ได้เยอะๆก็ได้ค่าคอมเพิ่ม ถ้าไม่รับงานพวกนี้เงินไม่พอจ่ายค่าเทอมหรอกค่ะ ทุกวันนี้ต้องหาเงินมาจ่ายค่าเทอมเทอมละ40,000-50,000บาท นี่เรียนคณะที่เบาที่สุดแล้วนะคะ"
"แล้วทำไมไม่เรียนมหาวิทยาลัยที่มันถูกกว่านี้ล่ะ จะได้ไม่เหนื่อย"
เขาหันไปถามหญิงสาว เธอมองชายหนุ่มก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ก็อยากทำแบบนั้นค่ะ แต่ว่าถ้าจบมาจากมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของจังหวัดก็จะหางานง่ายขึ้น อดทนแค่สี่ปีถ้าเรียนจบมาดิวก็จะไปสมัครงานดีๆทำ จะได้มีเงินเดือนเยอะๆแค่นี้ก็ไม่เหนื่อยแล้วค่ะ"
เธอยิ้มออกมาตาเป็นประกาย ที่เธอคิดในตอนนี้คือถ้าอนาคตเรียนจบแล้วมีงานที่ดีทำ มีเงินเดือนมากพอเธอจะได้มีเงินเก็บและเอาไปให้พ่อกับแม่ได้ อย่างน้อยถ้ามีเงินช่วยแบ่งเบาภาระท่าน พวกเขาจะได้หันมาสนใจลูกอย่างเธอบ้าง
"ถึงแล้ว"
"ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง เย็นนี้ดิวไม่กลับนะคะมีงานพิเศษต่อที่โรงแรม เดี๋ยวไปค้างที่หอพักค่ะ แล้วถ้าว่างดิวกลับไปเก็บกระเป๋าที่ไร่นะคะ คิดไปคิดมาอยู่ที่หอพักสะดวกกว่าเยอะเลย ได้ทำงานหลายที่ด้วย ยังไงขอโทษที่ไปรบกวนที่ไร่นะคะ"
ดิวยกมือไหว้ขอโทษชายหนุ่มจากใจจริง ที่ตรงนั้นคงไม่เหมาะกับเธอจริงๆ ตอนแรกก็คิดว่าการมาอยู่มันจะดีขึ้นแต่รู้สึกได้เลยว่าเธอลำบากกว่าเดิมเยอะมาก ส่วนเรื่องการเรียกร้องถามหาความรับผิดชอบคงไม่ทำแล้วช่างมันเถอะ
"เป็นเมียพี่ไม่ใช่เหรอ... ไม่ทวงความยุติธรรมให้ตัวเองแล้วเหรอไง"
เขาเอ่ยถามหญิงสาวเสียงเรียบ เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกมา
"ไม่แล้วค่ะ เอาเวลาไปหาเงินส่งตัวเองเรียนดีกว่า ยอมแพ้แล้วค่ะ ไปแล้วนะคะขอบคุณที่มาส่งค่ะ"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะหันไปเปิดประตูรถ เขาดึงแขนหญิงสาวไว้ก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ตัว
"เอาเลขบัญชีมา"
"คะ... อะไรนะคะ"
ดิวมองชายหนุ่มอย่างงุนงง เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะเธอได้ยินไม่ค่อยถนัด
"เอาเลขบัญชีมา"
"เอาไปทำไมคะ"
"เอามา"
เขาเอ่ยออกมาเสียงดุ หญิงสาวมองเขาอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบเล่มบัญชีออกมาแล้วส่งให้เขา น้ำเหนือรับมาก่อนจะกดโอนเงินให้เธอสองแสนบาท เสียงข้อความโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นมีเงินเด้งเข้ามาสองแสนนั้นทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก
"สองแสน! ใครโอนมาเนี่ย พี่น้ำเหนือโอนเงินมาเหรอคะ"
"อืม พี่โอนเองเอาสมุดคืนไป"
เขาส่งเล่มบัญชีคือให้หญิงสาวก่อนจะหันไปคุยกับเธอ
"เลิกเรียนกี่โมง"
"คะ... มีเรียนวิชาเดียวช่วงเช้าค่ะ สิบโมงก็เสร็จแล้ว ว่าแต่เงินนี่โอนมาทำไมคะ"
"ไปเรียนได้แล้ว สิบโมงจะมารับที่หน้าคณะตรงนี้เลย เลิกแล้วโทรมานะมีเบอร์แล้วใช่มั้ย"
"มีค่ะ แต่ว่าหนูต้องไปทำงานต่อนะ"
"ลงไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวจะมารับสิบโมง"
ดิวเกาหัวอย่างงุนงง อธิบายอะไรก็ไม่อธิบายแถมยังสั่งนั่นนี่จนเธองงไปหมด
"แล้วเงิน..."
"ไปเรียน..."
"ค่ะ"
หญิงสาวตอบรับเสียงเบาก่อนจะลงจากรถของเขาไปทันที เธอหันไปมองเขาก่อนจะหันหลังเดินเข้าอาคารเรียนไปอย่างมีคำถามในหัวเต็มไปหมด
จากนั้นน้ำเหนือก็ขับรถออกไปจากรั้วมหาวิทยาลัยก่อนจะขับไปยังร้านโทรศัพท์แล้วซื้อไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดพร้อมไอแพดอีกหนึ่งเครื่อง
"เอาทั้งสองเลยใช่มั้ยครับ"
"ครับ เปิดเครื่องลงโปรแกรมให้ผมด้วย"
"ได้ครับ เชิญทางนี้ครับ"
เขาเดินไปนั่งตรงโซฟาก่อนจะปล่อยให้พนักงานลงโปรแกรมให้ทั้งสองเครื่องก่อนจะจ่ายเงินแล้วเอาไปไว้ที่รถ จากนั้นก็ขับไปรับหญิงสาวที่มหาวิทยาลัย เพราะเธอส่งข้อความมาบอกว่าเลิกแล้ว
แอ๊ดดดดดด
หญิงสาวเดินขึ้นรถมาก่อนจะเอ่ยถามชายหนุ่มกับคำถามที่ยังค้างคาในหัวของเธอ
"พี่น้ำเหนือคะ ตกลงว่าเงินสองแสนนี่คือ..."
"อ่ะ ซื้อมาให้"
เธอมองเขาสลับกับถุงใบใหญ่ก่อนจะแกะดูภายใน เป็นไอแพดรุ่นใหม่ล่าสุดจอใหญ่ และไอโฟนรุ่นล่าสุดเช่นกัน
"ให้ดิวเหรอคะ"
"อืม เปลี่ยนโทรศัพท์สิ ส่วนไอแพดเอาไว้ใช้เรียนหนังสือไง"
"ซื้อมาทำไมคะ ดิวไม่มีเงินคืนให้หรอกนะ"
หญิงสาวมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่เธอทำงานพิเศษให้มันพอจ่ายค่าเทอมก็ถือว่าเก่งมากแล้ว ถ้าต้องหาเงินมาจ่ายค่าของที่เขาซื้อมาอีกเกรงว่าจะเหนื่อยเกินตัวเธอไป
"ซื้อให้ไม่ได้ให้คืน แล้วเงินสองแสนเอาเก็บไว้อยากจะใช้อะไรก็ซื้อ แล้วไปลาออกที่ร้านกาแฟด้วยจะไปส่ง"
"ห๊ะ! ลาออก ลาออกแล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้คะ ไหนจะค่าเทอมอีกดิวลาออกไม่ได้ค่ะ"
"เงินเดือนร้านกาแฟเท่าไหร่"
ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง เธอมองเขาก่อนจะตอบกลับไป
"หนึ่งหมื่นบาทค่ะ"
"งานพิเศษกลางคืนล่ะ"
"บางวันก็2,000บาทค่ะ บางงานก็ไม่ถึงแต่ว่าก็ได้เกินวันล่ะพันอยู่ค่ะ อาทิตย์หนึ่งจะมีซักสองสามวัน"
เขาเงียบไปซักพักก่อนจะตอบเธอกลับไป
"งั้นพี่ให้เงินรายเดือนเราเดือนละ30,000บาท ค่าเทอมถึงเวลาจ่ายก็บอกพี่จะจัดการให้ ส่วนของใช้ต่างๆพี่ซื้อให้เองทุกเดือนตอนต้นเดือน เดี๋ยวไปลาออกจากงานแล้วจะพาไปซื้อของที่ห้าง อยากได้อะไรก็คิดไว้แล้วกัน"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะขับรถออกไปทันที ดิวมองเขาอย่างอึ้งสุดขีด อยู่ๆก็มาจ่ายค่าเทอมให้ ให้เงินรายเดือนอีกตั้ง30,000บาท แถมซื้อของแพงๆให้ด้วย เงินในบัญชีอีกสองแสน เขาทำให้เธอตกใจมากจริงๆ
"ทำไมต้องให้ด้วยคะ ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้"
"ก็เป็นเมียพี่ไม่ใช่เหรอ นี่เป็นค่าเลี้ยงดูเมียของพี่ไงรับไปสิ อยากได้รถได้อะไรอีกก็บอกจะซื้อให้ทุกอย่าง แต่ไม่ต้องทำงานเรียนอย่างเดียวก็พอ"
"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องเถียง พี่ขี้เกียจทะเลาะกับแม่ ไหนๆก็อยู่ด้วยกันแล้วเราอยู่ในความรับผิดชอบของพี่ เพราะฉะนั้นทำตามที่ขอก็พอ ถ้าอยากทำงานคาเฟ่ที่ไร่โน่น อยากชงกาแฟทำขนมก็ไปทำกับแม่ไม่ต้องมารับจ้างคนอื่น เคลียร์นะ..."
- ผู้เขียน
