Chapter 7

1375 คำ
เมื่อมาถึงร้านกาแฟดิวก็มองหน้าชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ ถ้าเธอไปลากออกแล้ววันหนึ่งเขาทิ้งเธอขึ้นมางานมันหายากนะ ต้องมาวุ่นวายคอยกังวลว่าเขาจะส่งเสียเลี้ยงดูไปถึงเมื่อไหร่ จะถูกเททิ้งขว้างตอนไหนไม่มีใครเดาได้หรอก "ลงไปสิ รีบไปลาออก" เขาเอ่ยออกเสียงเรียบก่อนจะลงไปปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปพาเธอเดินลงมาเช่นกัน "จัดการธุระให้เสร็จ จะไปดื่มกาแฟรอ" เขากุมมือหญิงสาวให้เดินตามเข้าไป พนักงานคนอื่นเห็นทั้งสองคนก็ยิ้มออกมาทันที "อ่าวน้องดิว มาทำงานเช้าจังเลิกแล้วเหรอ" "เอ่อ ค่ะ พี่นุชอยู่มั้ยคะ" "อยู่หลังร้านจ้ะ แล้วนี่...ลูกค้าเหรอ สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ" "ผมเอาอเมริกาโน่ร้อนที่หนึ่งครับ" "ซักครู่นะคะ" ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา "รอตรงนี้นะ" เขาชี้ไปยังโซฟาภายในร้าน ดิวมองเขาอย่างลำบากใจมาก เธอไม่อยากลาออกไม่อยากไปใช้เงินทองของเขาเพราะอยากพึ่งพาตัวเองมากกว่า แต่พอเห็นสายตาแกมขู่ของเขาแล้วก็เลยตัดใจเดินไปหลังร้านหาเจ้าของร้าน "อ่าวน้องดิว ทำไมวันนี้เลิกเรียนเร็ว" "สวัสดีค่ะพี่นุช วันนี้มีเรียนวิชาเดียวค่ะขอหนูคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ" "ได้สิ ว่าไงจ๊ะ" เจ้าของร้านเดินเข้ามาใกล้เด็กสาว เธอเอ็นดูเด็กคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ตอนนั้นมาสมัครงานยังเด็กไม่ถึงสิบแปดเลย พ่อแม่หย่าร้างทิ้งขว้างลูกไม่ยอมส่งเสียเลี้ยงดู ดีที่เด็กใฝ่ดีและโตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่อย่างนั้นมีใจแตกเสียคนบ้างแล้ว "ดิวจะมาลาออกค่ะ" "เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆลาออกหรือว่าผู้ชายคนนั้นมายุ่งวุ่นวายกับเราอีก หรืออะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะพี่ช่วยได้" เจ้าของร้านเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง ชีวิตเด็กคนนี้น่าสงสารที่สุดแล้วพ่อแม่ทิ้งขว้างแถมยังถูกผู้ชายตามเพราะอยากได้เป็นเมียอีก "ก็ไม่เชิงค่ะ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า..." เธอเปิดใจเล่าเรื่องทุกอย่างทั้งในคืนที่ไปทำงานแล้วเผลอไปมีความสัมพันธ์กับน้ำเหนือ และเธอไปเรียนร้องสิทธิถึงบ้านเขาจนตอนนี้ถูกบังคับให้ทำตามที่เขาสั่งอีก "ตายแล้ว พี่ไม่รู้ว่าคืนนั้นเราเจออะไรบ้าง ทำไมไม่มาบอกพี่! แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร" ดิวชี้ไปยังโซฟาข้างนอก เจ้าของร้านเดินออกไปหลบอยู่หลังประตูก่อนจะมองไปยังโซฟาที่มีชายกหนุ่มนั่งอยู่ เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะหันไปมองเด็กสาวตรงหน้า "น้องน้ำเหนือเจ้าของไร่คาวีวิลล่าใช่มั้ย" ดิวรีบพยักหน้าทันที แต่ก็แปลกใจว่าทำไมพี่นุชถึงรู้จักเขา "ใช่ค่ะ พี่นุชรู้จักเขาด้วยเหรอคะ" "พี่รับขนมที่คาเฟ่แม่เขามาขายบ่อยๆนะ จะได้ยินชื่อเสียงมาบ้าง คุณแม่ของเขาใจดีมากเลยนะถ้าจากที่ฟังเราบอกว่าคุณแม่ของเขาใจดีมากพี่ก็พอสบายใจที่เห็นว่าเป็นคุณผิง เอาเป็นว่ายังไงเขาจะรับผิดชอบเราก็ดีแล้ว พี่อนุญาตให้ลาออกก่อนแต่ถ้ามีปัญหาอะไรให้กลับมาหาพี่นะ เข้าใจมั้ย" ดิวมองเจ้าของร้านอย่างซาบซึ้งใจก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณเธอ พี่นุชคือคนที่ดีกับเธอมากคอยหางานพิเศษให้ตลอด เธอคือผู้มีพระคุณกับเด็กอย่างเธอที่สุด "ขอบคุณมากนะคะพี่นุช ใจดีกับดิวตลอดเลย ไม่รู้ว่าชาตินี้จะเจอคนที่หวังดีกับดิวแบบนี้อีกมั้ย" "พี่เป็นห่วงเรานะ เห็นมาหลายปีแล้วพี่อยากให้ดิวเจอคนดีๆมีความสุข เด็กดีควรได้อะไรดีๆตอบแทน พี่ดีใจที่อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นคือเจ้าของไร่คาวีวิลล่า ตามชื่อเสียงของเขาคือหล่อ รวยและนิสัยดีมาก แถมพื้นฐานครอบครัวดีมากเช่นกัน โดยเฉพาะคุณแม่ของเขาใจดีมากจริงๆ" ดิวยิ้มออกมาอย่างเห็นด้วย คุณแม่คือดีมากจริงๆแต่ว่าลูกชายเจ้าเล่ห์แถมยังบ้ากามอีก ชิ! "คุณแม่ผิงใจดีกับดิวมากจริงๆค่ะ แถมยังไม่เข้าข้างลูกให้ความยุติธรรมกับดิวมากเช่นกัน" "ดีแล้ว เข้าทางคุณแม่ไว้ท่านใจดีมาก" "ขอบคุณมากนะคะพี่นุช" "จ้ะ รีบไปเถอะเดี๋ยวพี่เขารอเรานาน อยู่กับเขาเป็นเด็กดีนะผิง ให้เขารักและเอ็นดูเราจะได้สบาย" "ค่ะ" ดิวเดินไปกอดพี่นุชก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสดใส เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินกลับไปหาชายหนุ่มแล้วแจ้งข่าวว่าเธอลาออกเรียบร้อยแล้ว "เสร็จยัง" "ค่ะ เสร็จแล้ว" หญิงสาวพยักหน้าเบาๆมเขาลุกขึ้นถือแก้วกาแฟของตัวเองก่อนจะส่งอีกแก้วไปให้เธอด้วย "อ่ะนี่ของเรา" ดิวมองแก้วกาแฟเย็นในมือของเขาก่อนจะยกมือไหว้แล้วรับมาถือไว้ในมือ "รู้เหรอคะว่าดิวดื่มอะไร" "ถามพนักงานที่นี่ไง อยู่ด้วยกันมาพวกเขาต้องรู้สิ ไปได้แล้วไปเดินห้างกัน" เขาโอบเอวหญิงสาวให้เดินตามออกมาก่อนจะพากันไปห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากรั้วมหาวิทยาลัยมากนัก เด็กสาวทำได้แค่เพียงเดินตามชายหนุ่มปล่อยให้เขาตัดสินใจเองว่าจะทำอะไรบ้าง "อยากได้อะไรล่ะ ไหนบอกสิ" ดิวส่ายหน้าทันที เธอไม่มีความอยากได้อะไรทั้งนั้นเพราะชีวิตไม่เคยคาดหวังอะไร ขอแค่มีเงินจ่ายค่าเทอมเรียนให้จบเท่านั้นก็ดีมากแล้ว "ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นค่ะ ทุกวันนี้ทำงานหาเงินมาจ่ายค่าเทอมได้คือดีมากแล้วค่ะ ของอย่างอื่นไม่อยากได้หรอก" น้ำเหนือมองหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ท่าทางจะเอาใจยากเหมือนกันนะเด็กคนนี้แล้วเขาผู้ซึ่งไม่เคยเอาใจผู้หญิงด้วย ใครอยากได้อะไรก็แค่มาอ้อนนิดหน่อยเขาก็จ่ายให้แล้ว "งั้นพี่เลือกให้มั้ย" เธอพยักหน้าอย่างว่าง่าย ตามใจเขาแล้วกันอยากเลือกอยากซื้ออะไรก็ตามใจแล้วกันเธอขี้เกียจเถียงหรือทะเลาะด้วย "ค่ะ" เขาดึงเธอให้ตามไปร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนม หาชุดใส่อยู่บ้านสบายๆให้เธอหลายชุด ดิวพยายามร้องห้ามให้เขาพอแล้วแต่เหมือนกำลังสนุกที่ได้หยิบนั่นหยิบนี่ให้เธอ "อ่ะเอาไปหมดนี่แหละ" "ถูกไซส์เหรอคะ" เธอมองไซส์เสื้อผ้าก่อนจะเอ่ยถาม เลือกแต่ไซส์Mมาทั้งๆที่เธอใส่แค่Sเท่านั้น "ไซส์นี้แหละใส่สบาย ซื้อเล็กกว่านี้มันใส่แล้วน่าเกลียด เอาชุดนอนด้วยป่ะ" เขาพาเธอเดินไปเลือกชุดนอน ดิวหยิบชุดหมีน้อยขึ้นมาแต่เขาส่ายหน้าทันที ชายหนุ่มเดินไปหยิบชุดคอสเพลย์ตัวจิ๋วมาทาบลงบนตัวของเธอ ดิวตาโตก่อนจะรีบดึงมือเขาลงทันที "ชุดอะไรของพี่เนี่ย" "เอ้า ชุดนอนไง น่ารักดีออก วันนี้พยาบาล พรุ่งนี้แมวป่า มะรืนชุดกระต่ายน้อย เสือดาวก็มีเว้ยอย่างแจ่ม" เขาหยิบนั่นนี่อย่างสนุก แต่ดิวเริ่มจะอายพนักงานแล้วเพราะพวกเขามองมาทางเราสองคนแล้วอมยิ้มมันทำให้เธอเขินจนหน้าแดง "พอแล้วค่ะพี่น้ำเหนือ ดิวอายเค้า" "อายทำไม คนอื่นก็ใส่กัน" น้ำเหนืออมยิ้มก่อนจะหันไปเลือกชุดต่อ ว่าจะแกล้งเล่นเท่านั้นแหละ เวลาดิวเขินแล้วมันดูน่ารักดีก็เท่านั้น
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม