ตอนที่ : 02 รักแรก
1232 คำ
เวลาต่อมา
ณ โรงเรียนมัธยมเอกชน
“ตกลงพี่คนนั้นเขาชอบแกเหรอฟ่าง?” เพื่อนสนิทเอ่ยถามขณะที่กำลังนั่งกินข้าวตอนกลางวัน ทำเอาข้าวฟ่างแทบจะสำลักอาหารที่กำลังกินอยู่ และเพราะคำพูดนั้นพวกกับการกระทำของเธอทำให้คนในโรงอาหารพากันมองมาที่โต๊ะของเธอ รวมถึงกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มนึงด้วยเช่นกัน
“แค่กๆ พูดบ้าอะไรของแกเนี่ยไอ้เต็ม!” เธอขมวดคิ้วใส่เพื่อนตรงหน้า
“เอ้า ก็เห็นเขามารับแกที่โรงเรียนทุกวัน ฉันก็คิดว่า...”
“เป็นแค่พี่น้องกัน ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นเว้ย” เธอรีบแก้ตัวให้กับตัวเอง เพราะตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเอ็มเจ ผู้ชายที่มีศักดิ์เป็นคู่หมั้นของเธอ
เธอและเขาอยู่ด้วยกันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ มันยากที่จะให้มีความรู้สึกมากไปกว่าพี่น้องที่ดีต่อกัน
“เออๆ ไม่เห็นจะต้องขึ้นเสียงเลยนี่หว่า”
“แกจะมาพูดอะไรตอนนี้เล่า คนเต็มโรงอาหารเนี่ย”
“ขอโทษๆ”
“เลิกถามเรื่องนี้เลยนะ เข้าใจไหม”
"เออๆ" เต็มดาวเพื่อนสนิทของข้าวฟ่างได้แต่ตอบรับไปผ่านๆ ที่ถามเพราะรู้จักเซ็นส์ของตัวเองดี เดาอะไรไว้ไม่น่าพลาดหรอก ถึงแม้ข้าวฟ่างจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่สายตาของพี่คนนั้นที่แวะมารับส่งเธอทุกวันก็พอจะเดาออกว่ามันคือสายตาแบบไหน
เวลาต่อมา
ตึก!
"อ๊ะ?!" ข้าวฟ่างและเต็มดาวต้องหยุดเดินเพราะมีกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มนึงเดินมาขวางทางเอาไว้
"พวกแกจะมาขวางทางฉันทำไมเนี่ย?" เต็มดาวถามขึ้น
"ฉันอยากรู้ว่าตกลงเธอเป็นอะไรกับผู้ชายคนนั้น ทำไมเขาถึงมาส่งเธอทุกวัน และก็มารับเธอทุกวัน" ผู้หญิงที่เดินมาขวางเอ่ยถามขึ้น เธอเป็นสาวฮอตประจำโรงเรียน หน้าตาดีผมยาวเป็นลอนสวยประบ่าสวยใสสไตล์เด็กในวัยนี้
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?" ข้าวฟ่างถามกลับไป แน่นอนว่าคำถามของเธอที่ไม่ใช่คำตอบที่พวกนั้นต้องการก็ทำให้พวกนั้นไม่พอใจอยู่แล้ว
"ก็ฉันชอบเขา ฉันก็เลยอยากรู้ว่าเขาเป็นอะไรกับเธอ"
"มันก็เรื่องของฉัน และเรื่องของฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูดให้ใครฟังด้วย"
"ข้าวฟ่าง!"
"ไปกันเถอะเต็ม ใกล้จะได้เวลาเรียนแล้ว"
"อือไปกัน"
ข้าวฟ่างเดินผ่ากลางวงของกลุ่มเพื่อนที่เข้ามาขวางเธอเอาไว้ออกไปพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอ เห็นแบบนี้ก็ใช่ว่าเธอจะยอมใครซะเมื่อไหร่
"ฉันว่ายัยพราว มันต้องแอบชอบพี่ของแกแน่ๆ เลย"
"ไม่น่าแอบแล้วมั้ง เมื่อกี้ก็ยังเห็นโพล่งออกมาอยู่ว่าชอบเขา"
"แล้วแกว่าไงอ่ะ?"
"ฉันจะไปว่าอะไรได้ ใครจะรักใครชอบใครมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"
"แต่ดูเหมือนแกกำลังจะเป็นเป้านะ" เป้าที่ว่าคือ เพราะมีคนไม่พอใจที่มีคนมารับมาส่งข้าวฟ่างทุกวัน และก็กำลังเป็นเป้า สายตาของคนอื่น และเธออาจจะโดนรังแกโดนแกล้งได้
"ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว ถ้ามันจะเป็นปัญหามากนัก เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับพี่เอ็มเอง"
"เขาชื่อพี่เอ็มนั้นเหรอ?"
"เอ็มเจ"
"อ๋อ... แล้วที่บอกว่ารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ นี่ตอนไหนเหรอ?"
"ก็ตั้งแต่ที่ฉันยังเด็กๆ ส่วนพี่เขาก็ยังเด็กๆ นั่งกินช็อกโกแลตเปื้อนปากอยู่เลย"
"อ๋อ เข้าใจละ"
เต็มดาวพอจะเข้าใจแล้วว่าทั้งสองโตมาแบบไหนและสนิทกันมากแค่ไหน เพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ แบบนี้นี่เองถึงได้สนิทกันมาก จนทำให้ใครหลายๆ คนแอบคิดไปว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน แต่ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าจริงๆ แล้วทั้งสองก็เป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว
เลิกเรียน...
"นั่นรถพี่คนนั้นนี่?" เต็มดาวพูดขึ้นขณะที่กำลังจะเดินออกไปที่หน้าโรงเรียนตามปกติเหมือนเคย และเธอก็ได้เห็นรถเก๋งคันหรูที่เคยมาจอดรอรับข้าวฟ่างอยู่ที่หน้าโรงเรียนทุกวัน
"....." ข้าวฟ่างหยุดเดินเธออยากจะเลี่ยงไม่อยากเจอหน้าเขาไม่อยากไปหาเขา แต่ก็คงจะเลี่ยงยากเพราะรถโรงเรียนของเธอก็จอดอยู่ที่หน้าโรงเรียนด้วย มันมีอยู่ทางเดียวที่เธอจะไปขึ้นรถของตัวเองได้แต่มันก็คงไม่รอดพ้นสายตาของเขาอยู่ดี
"ข้าวฟ่างแกโอเคใช่ไหม"
"โอเคๆ แกกลับบ้านเถอะเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง"
"อื้อ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะบ๊ายบาย"
"จ้ะ บาย.."
ข้าวฟ่างยืนดูเพื่อนของเธอเดินไปขึ้นรถของตัวเอง ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และเดินไปที่รถของเอ็มเจที่จอดรออยู่
"สวัสดีค่ะพี่เอ็ม"
"สวัสดีครับ"
เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะเข้าไปนั่ง ในรถของเขา จากนั้นรถเก๋งคันหรูก็แล่นออกจากหน้าโรงเรียนไป
"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพี่ไม่ต้องรับส่งฉันแล้วนะ ฉันจะนั่งรถโรงเรียนไปเอง"
"ทำไมล่ะพี่ทำอะไรให้เราไม่พอใจหรือเปล่า"
"ไม่ ฉันแค่คิดว่าฉันกลับเองมันสะดวกกว่า"
"....." เอ็มเจไม่สามารถขัดความต้องการของเธอได้ เขาทำได้เพียงยอมรับในสิ่งที่เธอพูดออกมา ในขณะที่กำลังขับรถข้าวฟ่างก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาและมันก็ทำให้เขาได้คิดถึงวันวานในอดีตที่เคยเล่นอยู่กับน้องสาวคนนี้
ข้าวฟ่างเธอเป็นเด็กผมหยิกตั้งแต่เกิด แต่ด้วยความน่ารักจิ้มลิ้มผมหยิกของเธอ มันไม่ได้ทำให้เธอน่าเกลียดเลย กลับกันมันทำให้เธอน่ารักไปอีกแบบด้วยซ้ำ เธอเป็นเด็กที่ร่าเริงเข้มแข็ง เป็นเด็กที่ยิ้มเก่งพูดเก่ง ณ ตอนนั้นเขายังจำได้ดีเขาก็เป็นเด็กอ้วนคนนึงที่ชอบกินของหวานเป็นชีวิตจิตใจ ในปากก็คาบขนมช็อกโกแลตของโปรดของตัวเองนั่งมองข้าวฟ่างเล่นของเล่นของตัวเอง ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรักหรือเปล่า แต่เขาจดจำความน่ารักของเธอมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่คิดจะลืม และก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจไปรักใครอีกด้วย
***********
ไม่นานข้าวฟ่างก็กลับมาถึงบ้านของเธอตามปกติ
"ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง"
"ถ้าไม่ให้พี่ไปรับไปส่งช่วงวันไปเรียน วันเสาร์อาทิตย์พี่ขอมารับข้าวฟ่างไปเที่ยวห้างได้ไหม"
"ฉันคงไม่ได้ออกไปไหนหรอก ฉันมีงานต้องทำเยอะเลย"
"ก็แบ่งเวลาออกไปข้างนอกบ้างสิ จะนั่งทำงานอย่างเดียวเลยหรือไง"
"....."
"ถ้าไม่สบายใจที่จะต้องไปกับพี่สองคนชวนเพื่อนเราไปด้วยก็ได้"
"ค่ะ ไว้จะให้คำตอบอีกทีนะคะ พี่ก็ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ"
"ครับ ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวพี่โทรหานะ"
"ค่ะ"
- ผู้เขียน
