ตอนที่ : 01 คู่หมั้น
1295 คำ
โรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งหนึ่ง
ชายหนุ่มลงมาจากรถคันหรูยืนพิงอยู่กับ ด้านหน้าตัวรถพร้อมกับใส่แว่นตาสีดำ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สุดแสนจะเพอร์เฟค ทำให้เด็กๆ ในโรงเรียนพากันกรี๊ดกร๊าดใหญ่
แต่เขามาวันนี้ก็เพื่อที่จะมารับว่าที่คู่หมั้นของตัวเองที่เรียนมัธยมปลายอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้
ถึงมันจะดูไม่เหมาะสมเท่าไรแต่มันก็ไม่ต่างอะไรจากพี่ชายขับรถมารับน้องสาวกลับบ้าน เพราะครอบครัวของทั้งสองก็รู้จักกันเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ทั้งสองเองก็เติบโตมาพร้อมๆ กันถึงแม้จะอายุห่างกันก็ตาม
หลังเลิกเรียนเด็กๆ ก็พากันเดินออกมา รอผู้ปกครองมารับที่หน้าโรงเรียน บ้างก็รอขึ้นรถของโรงเรียน เช่นเดียวกับหญิงสาวที่เขาแวะมารับในวันนี้เธอจะต้องขึ้นรถบัสของโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้านเช่นกัน เขาจึงมาดักรออยู่ที่หน้าโรงเรียนแห่งนี้
"ข้าวฟ่างหน้าโรงเรียนมันมีอะไรวะ?" เพื่อนสนิทที่กำลังเดินตีคู่กันมาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยว่าที่หน้าโรงเรียนมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มีเสียงกรี๊ดกร๊าดของเด็กในโรงเรียนดังมาเรื่อยๆ
"จะไปรู้ได้ยังไงเล่าก็เดินมาพร้อมกันเนี่ย"
"อย่างกับว่ามีดารามาที่โรงเรียนเราแน่ะ"
"....."
"แล้วนี่แกจะกลับบ้านเลยเหรอ?"
"อือ ต้องรีบกลับไปทำรายงานกลับมาส่งอาจารย์ว่ะ เดี๋ยวส่งงานไม่ทันอาจารย์ก็โทรไปฟ้องพ่อกับแม่ฉันอีก"
"อาจารย์สมรนี่ก็แปลกคนนะ นักเรียนทำงานส่งไม่ทันก็รีบโทรไปฟ้องผู้ปกครองแล้วหาว่าเด็กไม่ตั้งใจเรียน"
"....."
ขณะที่กำลังเดินมาหน้าโรงเรียนด้วยกัน ทั้งสองก็พูดคุยกันตามประสาเพื่อนสนิท ข้าวฟ่างเป็นคนที่ไม่ค่อยสนิทกับใครอยู่แล้ว ถึงจะมีเพื่อนเยอะแต่ก็ไม่ใช่เพื่อนสนิท ส่วนเพื่อนสนิทของเธอก็มีอยู่แค่คนเดียว ก็คือคนที่กำลังเดินมาด้วยกันอยู่ตอนนี้
"นี่แกนั่งรถบัสกลับเหรอ?"
"อือ..."
"บ้านแกก็รวยทำไมไม่ให้พ่อกับแม่ซื้อรถให้สักคันล่ะ"
"ฉันนั่งรถบัสกลับสบายกว่าตั้งเยอะ"
"ข้างฟ่าง!" ชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ตรงรถหรูเรียกชื่อของเธอขึ้น ทำให้สาวๆ ที่กำลังกรี๊ดกร๊าดอยู่พากันหันมองไปที่เจ้าของชื่อนั้น
"เฮ๊ยๆ หล่อยังกับดาราเลยว่ะ แฟนแกเหรอข้าวฟ่าง?" เพื่อนสนิทของเธอพูดขึ้น เพราะรู้แล้วว่าต้นเหตุของเสียงกรี๊ดกร๊าดของเด็กในโรงเรียนมันมาจากไหน ก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีคนกรี๊ดกร๊าดเพราะขนาดเธอยังรู้สึกได้เลยว่าคนอะไรจะหล่อเพอร์เฟคได้ขนาดนี้
"บ้า! นั่นมันพี่ฉัน ไม่ใช่พ่อแม่เดียวกันหรอก แต่พ่อกับแม่รู้จักกันก็เลยโตมาพร้อมกัน"
"พี่มารอรับกลับบ้านน่ะ" ชายหนุ่มรีบเดินเข้ามาหา เมื่อได้เห็นว่าหญิงสาวที่ตนเองมารอรับนั้นออกมาแล้ว
"เอ่อ..."
"พ่อฉันมารับแล้วกลับก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้บ๊ายบาย"
"อะ ไอ้เต็ม"
"เราขึ้นรถบัสกลับใช่ไหม"
"ค่ะ"
"พี่บอกคุณอาทั้งสองแล้วว่าจะแวะมารับข้าวฟ่างที่โรงเรียน และคุณอาทั้งสองก็อนุญาตแล้วด้วย"
"....." เธอถอนหายใจออกมาพร้อมกับมองไปรอบๆ ตัวเองด้วยอาการหวาดระแวง
"ขึ้นรถสิ"
"....."
"ข้าวฟ่าง"
"ค่ะ"
เธอยอมขึ้นไปนั่งในรถหรูของเขาอย่างง่ายดาย เพราะมันไม่มีทางให้เลือกแล้ว ก่อนที่รถหรูจะแล่นออกไปจากหน้าโรงเรียนมุ่งตรงไปยังบ้านของเธอ
ขณะที่นั่งอยู่ในรถเธอก็ไม่ค่อยพูดคุยอะไรสักเท่าไร ถึงแม้ตอนเด็กๆ จะสนิทกันมากแต่ตอนนี้ก็โตแล้ว พอได้เรียนหนักขึ้นทั้งสองก็มีเวลาให้กันน้อยลง เรียกง่ายๆว่ามีเวลาเล่นด้วยกันน้อยลงจนมันเริ่มห่างเหินไป
"พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรมาบอกก่อน พอดีพี่เลิกเรียนแล้วก็เลยรีบมาน่ะ คิดว่าเราน่าจะเรียนอยู่ก็เลยไม่อยากโทรรบกวน"
"ไม่เป็นอะไรค่ะ"
"โกรธพี่เหรอ ทำไมเราถึงไม่ค่อยคุยเลยล่ะ"
"ก็ฉันไม่รู้จะคุยอะไรนี่ พี่ไปเรียนแลกเปลี่ยนตอนมัธยมที่อเมริกามาตั้งนาน ฉันก็ต้องรู้สึกแปลกๆ บ้างสิ อีกอย่างตอนนี้เราสองคนก็โตกันแล้วด้วยจะให้เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ได้ยังไง"
"อย่าบอกนะว่าเรายังงอนพี่ไม่หายเรื่องที่พี่ไปเรียนแลกเปลี่ยน โดยที่ไม่ได้บอกเราก่อน"
"....."
"ตอนนั้นมันก็กระทันหันจริงๆ พี่เองก็แทบจะไม่มีเวลาเตรียมตัวเลย พอไปถึงแล้วพี่ก็เรียนอย่างเดียวจริงๆ"
"ช่างมันเถอะค่ะ มันผ่านมาแล้ว"
ไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถมาส่งเธอจนถึงที่บ้าน แต่เขาก็ยังไม่ทันได้กลับเพราะถูกชวนให้กินข้าวที่นี่ก่อน ส่วนข้าวฟ่างก็กลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง นั่งทำงานของเธอจนกระทั่งแม่บ้านขึ้นไปตามลงมากินข้าว
"งานเยอะเหรอลูก กลับมาขึ้นอยู่ข้างบนเงียบเชียว ปล่อยให้พี่เขานั่งเหงาอยู่คนเดียวเนี่ย" ผู้เป็นแม่พูดขึ้น
"ค่ะ ต้องรีบทำรายงานส่งอาจารย์ให้ทันพรุ่งนี้ ใกล้จะเรียนจบแล้วต้องรีบทำงานส่งให้ครบค่ะ"
"มีอะไรให้พี่ช่วยไหม พี่ช่วยได้นะ"
"ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันทำเองได้"
"นี่ข้าวฟ่าง คิดไว้แล้วหรือยังว่าเรียนจบแล้วจะเรียนต่ออะไร อยากเรียนคณะไหน" พ่อของเธอถาม
"....."
"ไปเรียนกับพี่เขาก็ได้นะคณะบริหารน่ะ มีอะไรไม่เข้าใจจะได้ถามพี่เขาได้"
"ฟ่างอยากเรียนต่อนิเทศค่ะ"
พอเธอตอบกลับไปแบบนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรตอบกลับไปอีกเลย พ่อของเธอก็ดูจะหน้าเสียนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้จะบังคับให้ลูกสาวเรียนในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบ
"ฟ่างจะทำคะแนนเกรดให้ดีที่สุด จะได้เลือกได้ว่าตัวเองอยากเรียนคณะไหน"
"ดีแล้ว เลือกเรียนที่หนูอยากเรียนเลยพ่อสนับสนุนเต็มที่"
"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ"
เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านหลังนี้ และถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ แต่เธอก็ไม่เสียคน เพราะถูกตามใจในสิ่งที่ถูกและถูกตักเตือนในสิ่งที่ตัวเองทำผิด เธอเป็นคนที่ชอบคิดและตัดสินใจอะไรเอง ไม่ค่อยชอบให้คนอื่นตัดสินใจแทนสักเท่าไร
"ข้าวฟ่าง..."
"คะ?"
"ถ้าพ่อกับแม่พูดอะไรไปจะโกรธพ่อกับแม่หรือเปล่า"
"ไม่รู้สิคะฟ่างยังไม่รู้เลยว่าพ่อกับแม่จะพูดอะไร"
"หนูกับพี่เอ็มเจเป็นคู่หมั้นกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วแม่กับพ่ออยากให้เราหมั้นกันเอาไว้ก่อนหลังจากที่หนูเรียนจบ"
แกร๊ง!
เธอวางช้อนลงกระทบกับจานกระเบื้องในทันที
"ฟ่างไม่หมั้นกับใครทั้งนั้นค่ะ!" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนในทันที
"ข้าวฟ่างลูก..."
"ปล่อยไปก่อนเถอะคุณ เราคงจะรวบรัดลูกเกินไป แกเพิ่งจะอายุเท่านี้เอง"
"อาขอโทษด้วยนะเอ็มเจ ระหว่างนี้ก็ช่วยดูแลกันไปก่อน น้องเป็นคนหัวดื้อเราก็น่าจะรู้ดีอยู่"
"ครับ ผมไม่เป็นอะไรครับ"
- ผู้เขียน
