ไลน์~
การแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือดังรบกวนส่งผลให้คนที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงขยับตัวอย่างเชื่องช้า
ราวหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาพายุใช้เรี่ยวแรงไปหนักมาก มุมปากหนาผุดรอยยิ้มบางๆ เพียงแค่นึกถึงดวงหน้าหวานของคนที่ครางใต้ร่างของเขาก่อนหน้า ท่อนแขนแกร่งพยายามไขว้คว้าร่างบอบบางเข้ามาตะแกรงกอด แต่พายุกลับไขว้คว้าได้เพียงความว่างเปล่า ลิเดียไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว
ไลน์~
ในตอนที่โทรศัพท์ดังซ้ำคนตัวสูงจึงยอมโน้มตัวไปคว้ามันมาปลดล็อกหน้าจอ
ความงัวเงียก่อนหน้าแทบหายเป็นปลิดทิ้ง คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากันเช่นเดียวกับกรามที่บดเข้าหากันอย่างแรง
“แม่งเอ๊ย!” เรี่ยวแรงที่ถูกใช้งานเป็นก่อนหน้าอยู่ๆ ก็กลับคืนมาจนนึกประหลาด
พายุก้าวขาลงจากเตียงตามด้วยการสวมใส่กางเกงลวกๆ จากนั้นขายาวมั่นคงก็ตรงไปยังชั้นล่างแทบจะทันที
“ลิเดีย!” เสียงเรียกที่ออกแนวตะคอกส่งผลให้คนที่วุ่นวายอยู่ในครัวสะดุ้งโหยง ใบหน้าสะสวยหั
