วิมานอสูร : 10
1271 คำ
“สรุป?”
“แม่อยากเจอพี่เดียอีกรอบ อยากคุยแบบที่ไม่มีพี่พายุมาขวาง เขาจะยอมให้พี่พายุแต่งงานกับพี่ ถ้าพี่รับข้อเสนอของแม่ดีๆ” ลิเดียพยักหน้ารับทันที
“พี่ไม่ได้อยากให้พายุมีปัญหากับป้าเขาหรอกนะ แม่พิณอยากให้พี่ทำอะไรบอกพี่มาตรงๆ เลยก็ได้นะ”
“เอาเบอร์พี่เดียมา เดี๋ยวพิณคุยกับแม่แล้วเราค่อยนัดเจอกันอีกที” เพลงพิณยื่นโทรศัพท์ให้คนตรงหน้า ซึ่งลิเดียยอมรับโทรศัพท์มาแล้วกดเบอร์โทรลงไปแต่โดยดี
“เคค่ะ ขอแค่พี่เดียจริงจังและรักพี่ชายพิณจริงๆ พิณก็ไม่ติดอะไรเลยเหมือนกัน แต่งานแต่ง พิณขอเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะ อยากแต่งสวยบ้าง” ลิเดียฝืนยิ้มให้คนตรงหน้า มันดูตลกที่เพลงพิณทำตัวกลับไปกลับมา แต่ก็นั่นแหละ ลิเดียไม่ได้อยากมีปัญหากับครอบครัวของแฟน พายุเหลือแค่ป้า ถึงเขาจะไม่ได้อะไรมากหรือแคร์ใครเป็นพิเศษ แต่การแต่งงานเธอก็ไม่ได้อยากให้ใครเกลียดเขา ไม่ได้อยากเห็นเขาผิดใจกับใคร
ปึก!
“อ๊ะ!” แรงกระแทกอย่างแรงส่งผลให้ร่างของลิเดียเซถลา สัมผัสได้ถึงท่อนแขนของคนชนที่สวมกอดร่างกายของเธออย่างถือวิสาสะ ลิเดียปัดมือหนาอย่างแรงแต่มันไม่หลุดแบบที่เธอต้องการ
“อะไรกันเนี่ย”
“ขะ ขอโทษนะครับ ใครก็ไม่รู้ชนผมอ่ะ มันแม่งตัวใหญ่ฉิบหายเลย” ลิเดียใช้มือผลักคนตัวสูงออกจนสุดแรงโดยมีเพลงพิณที่เข้ามาช่วยอีกแรง
“นี่ มองไม่เห็นคนหรือไง เดินชนเข้ามาได้ เมาแล้วก็กลับไปนอนเถอะไป๊!”
“ก็ขอโทษแล้วไง ไม่เห็นต้องโวยวายเลยนี่”
“ก็แกมาชนพี่ฉันยังจะมาเถียง” เพลงพิณเดินเข้าใส่ ลิเดียเห็นท่าไม่ดีจึงดึงแขนของเพลงพิณเอาไว้
“ช่างเถอะพิณ พี่ไม่เป็นอะไร”
“แน่เหรอพี่เดีย เช็กกระเป๋าก่อนไหมว่ามันแอบมือดีขโมยอะไรหรือเปล่า”
“อ้าวเฮ้ย! แบบนี้มันใส่ร้ายกันนี่หว่า”
“ก็มันจริงไหมล่ะ หน้าแกนี่มัน…”
“พิณเอาเถอะ พี่ไม่เป็นอะไร”
“ฮึ่ย!” เพลงพิณชักสีหน้าใส่ผู้ชายคนนั้น และพอเห็นว่าลิเดียยุติทุกอย่างแล้วต้นเหตุของเรื่องจึงยอมเดินเลี่ยงออกไปอย่างรวดเร็ว
“เดีย ยัยพิณ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ มาหาเรื่องอะไรเมียพี่อีกไหมเนี่ย” พายุเดินเร็วๆ เข้ามาแทรกกลางระหว่างผู้หญิงทั้งสองคน ตาคมกริบตวัดมองน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องอย่างไม่วางใจ
ถ้าต้องให้เลือกระหว่างเมียและน้อง แน่นอนว่าพายุเลือกเมีย!
“พี่พายุ มันจะมากเกินไปแล้วนะ พิณไม่ได้ทำอะไรพี่เดียสักหน่อย”
“ใครจะไปรู้ เห็นกันอยู่ว่าเดียไม่เคยทำอะไรให้แต่เราก็จ้องจะหาเรื่องเขาอยู่ตลอดเวลา นี่เมียพี่นะเว้ย พี่มั่นใจว่าเดียไม่เคยไปทำอะไรให้เราเลย” คนเป็นพี่ชี้หน้า ทำคนที่ถูกมองโลกในแง่ร้ายเผลอชักสีหน้าออกมา
“ไม่มีอะไรหรอกพายุ เราแค่บังเอิญเจอกัน”
“แน่นะ”
“พี่พายุก็เอาแต่มองพิณไม่ดี งั้นพิณขอตัวก่อนก็แล้วกันนะคะ” เพลงพิณกระแทกเท้าเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ถึงอย่างนั้นพายุก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเดินตามไปง้อน้องสาวแต่อย่างใด
“แน่ใจนะเดียว่ายัยพิณไม่ได้มาหาเรื่อง”
“ไม่ได้มาหาเรื่อง นายไม่เห็นต้องพูดกับน้องแบบนั้น”
“ก็ยัยพิณชอบหาเรื่องคนอื่นเอง เคยทำนิสัยแบบนั้นมันจะแปลกอะไรถ้าคนอื่นเขาจะจดจำแต่ภาพที่เขาเคยทำ” พายุส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา
เพลงพิณเป็นคนเอาแต่ใจ ขี้อิจฉา อยากได้นู่นอยากได้นี่แม้จะไม่ใช้ของของตัวเองก็ยังอยากได้ ตั้งแต่เด็กจนโตเพลงพิณไม่เคยเปลี่ยนเลย
“ปวดฉี่อ่ะ ไปเฝ้าหน่อยได้ไหม”
“อือไปสิ เดี๋ยวช่วยถือกระเป๋าให้”
“ขอบคุณค่ะ” ลิเดียคลี่ยิ้มให้คนตรงหน้า เพราะพายุน่ารักกับเธอแบบนี้ไงต่อให้เขาจะเป็นคนอารมณ์ร้อนและขี้โมโหในบางเรื่อง แต่ผู้ชายที่ชื่อพายุรักเธอที่สุด หากเธอมีโอกาสได้แต่งงานกับเขาจริงๆ เธอก็อยากเข้าไปในชีวิตของเขาและทำให้เขามีแต่ความสุข ไม่ต้องมีปัญหาไม่ต้องมีเรื่องคาราคาซังกับใครขอให้ทุกอย่างมันมีแต่เรื่องดีๆ
@หลายวันต่อมา
“อื้ออ~” เสียงครางในลำคอดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เมื่อวันนั้นของผู้หญิงเล่นงานจนรู้สึกปวดหน่วงที่ช่วงท้อง
ลิเดียค่อยๆ ลืมตาอย่างเชื่องช้า มือเรียวกุมที่ท้องน้อยก่อนที่ประตูในห้องนอนจะถูกเปิดออกและค่อยๆ ปิดลง
“เป็นไรอ่ะ ไม่สบายหรือเปล่า”
“ปวดท้องอ่ะ วันนั้นของเดือนแน่เลย”
“ก็ห้ามไม่ให้ดื่มน้ำเย็นไง เมียใครวะ ดื้อตลอด” พายุทำหน้ายุ่ง ถึงอย่างนั้นก็เดินมาหย่อนตัวลงบนเตียง วางฝ่ามือลูบศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน
“ปวดมากไหมเนี่ย ไหวป่าว”
“อือ อยากได้กระเป๋าน้ำร้อน”
“แป๊บ เดี๋ยวไปทำให้”
“ขอบคุณค่ะ” ลิเดียพยายามปีนขึ้นบนร่างกายคนตัวสูง กดริมฝีปากแรงๆ บนแก้มสาก สอดแขนเข้าไปกอดร่างกายอบอุ่นที่เธอกอดมาทุกคืน
ฟอด~
“รักพายุนะ”
“ก็ชอบยั่วตอนเมนส์มาตลอดอ่ะ”
“แค่บอกรัก”
“ก็บอกรักแบบทำให้อยากอ่ะ” ลิเดียหัวเราะคิกคัก ชอบนักเวลาพายุควบคุมตัวเอง
“งดน๊า เดี๋ยวเปื้อน”
“เปื้อนก็ไม่เห็นเป็นไร เราเช็ดเองก็ได้”
“บะ บ้า พายุ!” ลิเดียตะเกียกตะกายไขว่คว้าลำคอหนาเมื่อพายุดันตัวเธอลงบนเตียงตามด้วยการพลิกตัวขึ้นไปคร่อมทับ ท่อนขาแกร่งเบียดแทรกเข้ามากลางกายส่งผลให้ขาเรียวขาวแยกออกจากกัน
“ไม่เอา ปวดท้องอยู่”
“รู้ว่าจะจุกก็อย่ามายั่ว ทำเหมือนไม่รู้นิสัยผัวตัวเอง”
“ผัวหล่อมาก”
“เอวดุมากด้วย อยากลองปะ”
“ไม่อ่ะ เคยลองแล้ว ลองบ่อยมาก”
“อยากลองอีกสักครั้งไหมล่ะ”
“ก็บอกว่ามันจะเลอะไงล่ะ”
“ถ้าเลอะขึ้นมาเดี๋ยวพายุรับผิดชอบเอง” พายุซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายผู้หญิงที่รักหนักๆ กดริมฝีปากขบเม้มลำคอขาวผ่องเบาๆ อย่างมันเขี้ยว คนใต้ร่างอดไม่ได้ที่จะดิ้นขลุกขลัก พายุรู้จุดอ่อนของเธอเป็นอย่างดี
“มันจั๊กจี้ พายุ”
“ตัวเดียหอมชะมัด”
“คนคลั่งรักก็แบบนี้แหละ ยังไม่อาบน้ำก็ยังคิดว่าตัวหอม”
“ขอสัมผัสทั้งตัวได้ไหมอ่ะ อยากรู้ว่าจะหอมทั้งตัวไหม”
“คนบ้า จะฝ่าไฟแดงหรือไงห๊ะ”
“ฝ่าครับ ไฟอะไรก็พร้อมฝ่าทั้งนั้น ถึงเปื้อนพายุก็จะรับผิดชอบทุกอย่างเอง” พายุสอดมือเข้าไปในร่มผ้า นิ้วยาวเหยียดบีบเบาๆ ที่ก้อนเนื้อเต่งตึง ขยี้ปลายถันก่อนจะโน้มตัวเข้าไปจูบปากนุ่มแรงๆ
“ขอนะครับเดีย”
“ตามใจคนดื้อเถอะ เปื้อนขึ้นมารับผิดชอบเอาเองก็แล้วกัน”
“สัญญาครับ พายุจะรับผิดชอบทุกการกระทำของตัวเอง”
**************
เรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของผู้เขียน อ่านเพื่อความบันเทิง งดดราม่านะคะ ?
- ผู้เขียน
