“หนูขอโทษ”
“…”
“พี่ฮิว…” เสียงเรียกของคนที่ลุกไม่ไหว ส่งผลให้คนตัวสูงปรายตามองอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไหนล่ะคนเก่งที่จะวิ่งตามไป สรุปไหวไหม” ลิเดียเม้มปากก่อนจะส่ายหน้า
“มันเริ่มแสบแล้วค่ะ”
“แล้วเมื่อกี้ใครเถียงฉอดๆ”
“แค่เข้าใจผิดอ่ะ หนูไม่คิดว่าพี่จะทำแบบนั้น”
“คงอยากไปที่นั่นสุดๆ แล้วนี่ ทำไงดีถึงจะลุกได้”
“ช่วยพยุงหน่อยได้ไหมคะ”
“…”
“มันเริ่มร้อน”
“หึ!”
“พี่ช่วยหนูก่อนเดี๋ยวหนูช่วยพี่คืน”
“ช่วยเรื่อง?” ฮิวโก้กดสายตาลงถามพร้อมกับนั่งยองๆ ตรงหน้าของคนที่กลับคำ จากจะร้องห่มร้องไห้เพราะทุกอย่างไม่ได้ดั่งใจกลับกลายเป็นเล่นเสียงใหม่เพราะเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
“เรื่องที่อยู่ในใจพี่นั่นแหละ”
“หมายถึงอะไร”
“ช่วยก่อน พื้นมันร้อนมาก” คนถูกขอถอนลมหายใจออกมาเบาๆ แต่แทนที่เขาจะชาวยพยุงแบบที่ลิเดียขอ ฮิวโก้กลับให้มากกว่านั้น นั่นคือการอุ้มเธอขึ้นโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
“นะ
