วิมานอสูร : 02
1434 คำ
“พี่บาสมีอะไรเร่งด่วนหรือเปล่า” ริมฝีปากเอิบอิ่มเอ่ยถามเมื่อร่างสูงโปร่งของพายุเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง
ใบหน้าคมคายหลุดความกังวลบางอย่าง ลิเดียสัมผัสถึงความผิดปกติได้ทันที
“คนที่โทรมาไม่ใช่ไอ้บาสน่ะ แต่เป็นไอ้ยักษ์”
“พี่ยักษ์?”
“เหมือนว่าไอ้แทนไทมันจะไม่เลิกซ่าอ่ะเดีย มันอยากดวลกับเราอีกรอบ”
“พายุ”
“เรารู้ว่าเดียเป็นห่วงเรามาก ห่วงที่สุด ห่วงจนไม่รู้จะห่วงยังไง แต่ไอ้เวรนี่มันท้าทายไม่เลิก มันทำให้เราอยากล่อมันจนหมดตัวว่ะ” ลิเดียถอนลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
พายุก็ยังเป็นพายุที่ใจร้อนกับทุกอย่าง ยอมหักไม่ยอมงอ ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ
“ไม่มีใครเกิดมาเพื่อแพ้แค่อย่างเดียวนะพายุ เรากลัวว่าแทนไทจะมีแผน”
“ไม่เอาน่าเดีย อย่าคิดมากนะครับที่รัก สนามที่แข่งไอ้ยักษ์รู้จักเป็นอย่างดี มันไม่มีทางเล่นสกปรกแบบที่เดียกลัวได้แน่ๆ”
“ถ้าเราขอร้องไม่ให้แข่งนายก็คงจะไม่ยอมสินะ”
“หกปีที่เราคบกัน พายุรักลิเดียที่สุดนะ เรายอมได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้นะครับเดีย ถ้าเดียไม่สบายใจที่จะไปเห็นเราลงแข่ง เดียรอเราที่คอนโดนะครับ ถ้าธุระทางนั้นเสร็จเรียบร้อย พายุสัญญาว่าจะรีบกลับไปหาเมียทันที” พายุระบายรอยยิ้มอวดเสน่ห์บนใบหน้า
อย่าห่วงเลย เรื่องออกนอกลู่นอกทางหรือว่านอกใจ ให้ตายคนอย่างพายุก็ไม่เป็น!
@คอนโดปลายฟ้า
Phayu
‘รักเดียนะ’
‘รักมาก รักที่สุด’
‘รอพายุนะ เดี๋ยวรีบกลับไปนอนพร้อมกัน’
“ฟู่วว!” ลิเดียคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะเบือนหน้าออกไปอีกทาง แววตาหลุดความห่วงใยและเบื่อหน่ายในเวลาเดียวกัน
“ทะเลาะอะไรกันมาเนี่ย” ปลายฟ้าวางแก้วน้ำดื่มลงตรงหน้าของเพื่อนรัก ไม่ลืมที่จะหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงกันข้าม บ่งบอกว่าพร้อมรับฟังความทุกข์หรือเรื่องหนักใจที่เพื่อนจะแชร์มา
“พายุไปแข่งรถน่ะ”
“ห๊ะ ไหนบอกว่าเลิกแล้วไง ไหนตอนแรกบอกว่าทำเพื่อเมีย เลิกทำอะไรที่มันเสี่ยงๆ เพราะแกไม่สบายใจ อยู่ดีๆ ทำไมถึงกลับไปทำอีกอ่ะ”
“แกจำแทนไทได้ปะ?”
“แทนไทไหนอ่ะ ไอ้ลูกนายตำรวจใหญ่อ่ะนะ?”
“อือ”
“ทำไมอ่ะ เกี่ยวอะไรกับแทนไท”
“อยู่ดีๆ สองคนนั้นก็ไปเจอกัน แทนไทท้าพายุลงแข่งรถ ฉันรู้ว่าเดิมพันบ้าบอนั่นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยเว้ย สองคนนั้นแค่อยากเอาชนะกัน”
“เหมือนที่ครั้งหนึ่งแทนไทมันเคยตามจีบแกแล้วแกเลือกพายุอ่ะนะ สุดท้ายพอมันไม่ได้แกมันก็ไปควงแฟนเก่าของพายุแทน สองคนนี้มันจะอยากเอาชนะกันไปถึงเมื่อไหร่วะ” น้ำฟ้ากุมขมับ เพราะเป็นเพื่อนกันมานานถึงรู้ว่าลิเดียจริงจังกับเรื่องนี้มาก เพราะการแข่งขันบนสนามบางครั้งมันไม่ได้โปร่งใส มันก็ไม่แปลกอะไรถ้าลิเดียจะกลัวคนรักได้รับอันตราย
“หรือแกควรจะเด็ดขาดมากกว่านี้วะเดีย”
“ให้ฉันขู่ว่าจะเลิกกับเขา?” ปลายฟ้าพยักหน้ารับ
“แกก็รู้ว่าฉันไม่อยากเอาคำนั้นมาต่อรองกับอะไรทั้งนั้น”
“แต่เราก็แค่...”
“ไม่เว้ยฟ้า ไม่ว่าจะต้องพูดเพราะเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ฉันไม่อยากทำ” ปลายฟ้าปิดปากอัตโนมัติ เป็นจังหวะเดียวกับโทรศัพท์ของลิเดียที่ส่งเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา
ครืด~ ครืด~
“ฮัลโหล...” ลิเดียไม่ได้ลังเลที่จะรับสาย ยิ่งในจังหวะที่ชายหนุ่มคนรักไม่ได้อยู่ด้วย ความกลัวมันทำงานอัตโนมัติ กลัวทุกครั้งที่เผลอคิดไปว่าคนในสายอาจจะโทรหาเพราะมีบางเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนรักของเธอ
(ฮัลโหลครับเดีย จำแทนได้ไหม)
“แทนไท!”
(รู้สึกดีชะมัดเลยอ่ะที่เดียยังจำเราได้ เราไม่เห็นเดียที่สนามแข่งเลย ไม่ได้มารอให้กำลังใจพายุเหรอครับ)
“นายบอกความต้องการของนายมาเลยดีกว่า ทำไมต้องตามมาวอแวชวนทำเรื่องที่มันไร้สาระแบบนี้ด้วย ในเมื่อต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันไปใช้ชีวิต แล้วมันมีเหตุผลอะไรที่ต้องกลับมาเจอกัน”
(เดียพูดถูกนะ ต่างคนต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตของใครของมัน ชีวิตเราดีมากเลยนะ แต่พักนี้เรารู้สึกเบื่อๆ เลยอยากหาสีสันให้กับชีวิตของตัวเองบ้าง พายุแฟนเดียมันเป็นสีสันชั้นดีในเวลานี้เลยนะ)
“สีสันบ้าบออะไร” ลิเดียหยัดตัวลุกเพราะร้อนใจจนทนไม่ไหว มันดีที่แทนไทยอมพูดตรงๆ แต่ความจริงไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเลย
(คนของแทนเต็มสนามแข่งเลยนะ แต่ดูคนของไอ้พายุสิ นิดเดียวเองอ่ะ)
“ถ้าเป็นฝ่ายนัดดวลคนอื่นก็ควรเป็นลูกผู้ชายนะ อย่าทำตัวกลับกลอกเหมือนพวกหน้าตัวเมีย”
(ปากดี ระวังผัวเธอจะปากมีสีกลับไปล่ะ หรือเราควรทำให้มันไม่ได้กลับไปดีน๊า...) แทนไทเล่นลิ้นได้โคตรน่าหมั่นไส้ และเลือกที่จะทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะวางสายไป
“เกิดอะไรขึ้นเดีย แทนไทมันโทรมาใช่ไหม”
“อือ ฉันต้องไปสนามแข่งรถตอนนี้เลยแก”
“ไปไหนไปกัน ฉันจะไปเป็นเพื่อนแกเอง” ปลายฟ้ารีบหมุนตัวกลับไปคว้ากุญแจรถและหันกลับมาพยักหน้าให้เพื่อน
แค่เพื่อนมีปัญหาหรือว่าไม่สบายใจ อย่างน้อยๆ เธอก็จะอยู่ตรงนี้ไม่ทิ้งเพื่อนไปไหนอย่างแน่นอน
9 speedway
“คนเยอะมากอ่ะแก เราควรไปทางไหนวะ”
“ก่อนที่พายุจะเลิกแข่งรถเขาเคยพาฉันมาที่นี่” ลิเดียกุมมือเพื่อนก่อนจะเดินผ่านรถสปอร์ตหรูหลายสิบคันที่จอดเรียงกันอวดความสวยของตัวรถและอะไหล่แต่งที่บ่งบอกถึงมูลค่าที่สามารถตีเป็นตัวเงินได้ด้วยตาเปล่า ซ้ำยังเรียกความสนใจจากใครต่อใครได้เป็นอย่างดี
“เงินเดิมพันมันกระจอกไปแล้วว่ะ กูอยากได้อย่างอื่นเป็นเดิมพันมากกว่า นั่นไง เอาเมียมึงมาเป็นเดิมพันในครั้งนี้เป็นไง” แทนไทกดปลายนิ้วและชี้มาที่ลิเดียเมื่อพบหน้า ความสวยที่เข้าตากระตุ้นให้มุมปากหนาผุดรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ
“อย่าเสนอหน้ามายุ่งกับเมียกู!” พายุตวาดลั่นก่อนจะพุ่งเข้ามารั้งตัวคนของเขา ฝ่ามือใหญ่ที่กุมมือเล็กจนมิดบ่งบอกถึงความหวงแหนได้เป็นอย่างดี
“เดียมาทำอะไรที่นี่”
“ก็มีคนโทรไปป่วนน่ะสิยัยเดียถึงนั่งไม่ติดที่”
“เป็นห่วงเลยอยากมา การแข่งขันมีปัญหาไหม ถ้ามันยุ่งยากวุ่นวายเรากลับบ้านดีไหมพายุ”
“ถ้ากลับนี่ถือว่ากระจอกนะ คนรอเดิมพันกับการแข่งขันระหว่างมึงกับกูเป็นพัน เดินตามตูดเมียกลับบ้านนี่อายเขานะเพื่อน” แทนไทยียวนและแสดงความสนใจในตัวลิเดียออกมาอย่างเปิดเผย
“บอกเดิมพันของมึงมา และถ้าครั้งนี้มึงปากหมาล้ำเส้นคนของกู กูก็จะปล่อยผ่าน ถือว่าคนอย่างมึงมันโตแต่ตัว” พายุสาดคำพูดกลับและจ้องหน้าแทนไทเขม็ง ต่างจากอีกฝ่ายที่หลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจ
“เอาลูกรักของมึงกับลูกรักของกูเป็นเดิมพันดีไหม” แทนไทพุ่งสายตาไปที่รถสปอร์ตของพายุ
“ไม่ มันมากเกินไป” ลิเดียกุมมือคนรักพร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ แทนคำตอบ
“ทำไมอ่ะ ใช้แค่เงินเดิมพันกูว่ามันกระจอกว่ะ ถ้ามึงเจ๋งนักก็เอารถมึงมาดิวะ หรือคนอย่างมึงมันกลัวว่าจะแพ้กู”
“คนอย่างกูไม่เคยกลัวไอ้คนน้ำหน้าอย่างมึง!”
“ดี งั้นตามนี้ไหมล่ะ กูแพ้ มึงเอารถกูไป แต่ถ้ามึงแพ้ ก็รีบโยนกุญแจรถของมึงมา” แทนไทกดปลายลิ้นกับมุมปากและหลุดเสียงผ่านลำคออย่างเย้ยหยัน
เรื่องเดิมพันสำหรับแทนไทไม่ใช่ปัญหา สิ่งเดียวที่ต้องการคือคาดหวังให้แย่งของรักของพายุได้เท่านั้นก็พอ!
“ตกลง กูรับคำท้าของมึง!”
*********
- ผู้เขียน
