สัญญา #3
1059 คำ
เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อย พยายามปกปิดอารมณ์ที่แท้จริงเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นแพทริคก็เห็นว่าเธอเศร้าแค่ไหน เขาคิดว่าเธอเข้มแข็งมากที่พยายามจะไม่ร้องไห้
ชายหนุ่มมองหน้าผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เธอเก่งมากที่อดทนต่อสู้ดิ้นรนกับชีวิตที่หนักหนาขนาดนี้มาได้ และในจังหวะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง พลันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
"เข้ามา !" แพทริคตะโกนบอก ครู่หนึ่งแม่บ้านก็เดินเข้ามาในห้องแล้วแจ้งให้พวกเขาทราบว่าอาหารเย็นพร้อมแล้ว "ไปทานดินเนอร์กันเถอะ”
แพทริคเอ่ยชวนและหวังว่าถ้าสเตลล่าได้ทานของอร่อยเข้าไปแล้วจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง ทางสเตลล่าเองก็พยักหน้าตอบกลับอย่างรวดเร็วเพราะเธอมาอยู่ในห้องของเขานานเกินไปแล้ว
หญิงสาวเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเขา จากนั้นเหล่าแม่บ้านก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร สเตลล่าขอให้พวกหล่อนเสิร์ฟทุกอย่างมาให้เธอ แพทริคขมวดคิ้วเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะแซวเธอ
“เสิร์ฟให้เธอแค่นี้ก็พอแล้ว" เขาสั่งแม่บ้านให้หยุดเสิร์ฟอาหารให้จนสเตลล่ามุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจ เห็นดังนั้นเขาเลยพูดต่อว่า "ผมไม่อยากให้น้ำหนักคุณเพิ่มหรอกนะ"
ประโยคนั้นทำให้เธอยิ้มออกมา
"ถ้านั่นเป็นคำชมก็... ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวเริ่มลงมือตักอาหารเข้าปาก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ พร้อมรอยยิ้มที่ยังคงฉาบบนใบหน้าสวย “คุณรู้อะไรไหม ไม่ว่าฉันจะกินมากแค่ไหนฉันก็ไม่อ้วนขึ้นหรอกนะคะ”
สเตลล่าเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างบอบบาง อีกทั้งยังตัวเล็กและไม่สูงมาก จึงมักถูกคนอื่นมองว่าเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา และแม้ว่าเธอจะพูดตอกกลับมาด้วยความน่าหมั่นไส้ แต่แพทริคก็ดีใจที่เธอไม่เศร้าเหมือนก่อนหน้านั้นแล้ว
หลังทานอาหารเย็นเสร็จ แพทริคยังคงเข้าไปที่ห้องทำงานเพื่อสะสางงานต่อ ในขณะที่สเตลล่าเข้าห้องเธียร์เตอร์เพื่อดูหนัง และเมื่อหนังจบลงเธอก็รู้สึกเหนื่อย เลยคิดจะกลับไปพักผ่อน หญิงสาวอยากจะพูดราตรีสวัสดิ์กับแพทริคก่อนด้วย ดังนั้นเธอจึงเคาะประตูห้องทำงานของเขา ก่อนจะเดินเข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาต
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคุณนะคะ แค่อยากจะมากู๊ดไนต์น่ะค่ะ"
"กู๊ดไนต์" แพทริคตอบกลับทันควัน จากนั้นก็หันความสนใจกลับไปที่กองเอกสารซึ่งวางอยู่ตรงหน้าต่อ
เมื่อได้รับคำตามที่ขอ สเตลล่าก็กำลังจะออกไปจากห้อง ทว่าทันใดนั้นเธอก็หยุดและหันกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้ง
"เอ่อ… เรื่องคำชมของคุณก่อนหน้านี้ ขอบคุณมากนะคะ" เธอพูดเพื่อเรียกความสนใจจากเขา“ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองหุ่นดีมาก่อนเลยเพราะฉันตัวเล็ก แต่พอได้ยินจากปากคุณมันก็ทำให้ฉันมีความมั่นใจมากขึ้น”
หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม เธอยังคงพยายามชวนเขาคุยเพื่ออะไรสักอย่างจนแพทริคลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินเข้ามาหาเธอ ตอนนี้เขายืนห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้วเท่านั้น
"สิ่งที่พูดไปก่อนหน้านั้น ผมพูดจริง ๆ”
"ฉันไม่รู้ว่าคุณก็มองหุ่นฉันด้วย ขอบคุณนะคะ" เธอตอบกลั้วเสียงหัวเราะพร้อมกับยิ้มเขินอายเล็กน้อย
แพทริคมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าจริงจังเพราะกลัวเธอจะคิดว่าเขาพูดเล่นเรื่องรูปร่างของเธอ ทั้งที่เขาหมายถึงในสิ่งที่พูดจริง ๆ และเขาก็ไม่อยากให้น้ำหนักของเธอเพิ่มขึ้นไปกว่านี้ด้วย
"ผมไม่ได้ล้อเล่น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ว้า~ โดนดุจนได้ เอาอย่างนี้ ฉันสัญญาว่าจะไม่กินเยอะและจะกินแต่อาหารเพื่อสุขภาพเลย โอเคไหมคะ" เธอแค่อยากแหย่เขาเล่นเอง ทำไมต้องจริงจังขนาดนี้ด้วย อีกอย่างเธออยากให้เขาพูดกับเธอมากกว่านี้เพราะเขาพูดน้อยจนเกินไป และสิ่งสำคัญที่สุดก็คือเธออยากได้ยินน้ำเสียงที่ชวนหลงใหลของเขามากขึ้น
สเตลล่าเดินไปที่ประตู แต่แล้วก็วนกลับมาอีกครั้งและจูบเข้าที่แก้มของแพทริคเป็นการส่งท้าย
"กู๊ดไนต์ค่ะ" หญิงสาวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของเขา ก่อนที่จะออกไปจากห้องทำงาน เธอคิดว่าชายหนุ่มเริ่มเปิดใจรับเธอมากขึ้นแล้ว ขอเพียงแค่เธอต้องพยายามเข้าไปใกล้ชิดให้ได้มากกว่าเดิมเท่านั้น
แพทริคเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับท่าทางน่ารักเหมือนเด็กของสเตลล่า บุคลิกเธอแปลกและแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยรู้จัก ทั้งดูค่อนข้างดื้อรั้น ร่าเริง และโกรธไม่นานก็หาย มันทำให้เขาไม่รู้สึกเบื่อเธอเลยแม้แต่น้อย
พอนึกถึงเรื่องความเบื่อก็เป็นโจทย์สำคัญอีกข้อที่เขาต้องคิดและหากิจกรรมอะไรสักอย่างทำ เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกเบื่อ อีกอย่างเขาเองก็มีงานต้องทำแถมเธอยังใหม่กับที่นี่ด้วย เพราฉะนั้นเขาจึงเริ่มคิดหาวิธีที่จะทำให้สเตลล่าอยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุข
แพทริคคิดว่าหญิงสาวน่าจะเป็นคนที่ชอบช็อปปิงเพราะเธอมีรสนิยมสูงในเรื่องแฟชั่น ดูจากชุดที่เขาเห็นเธอสวมใส่แล้ว เขาคิดว่าเธอคงชอบถ้าได้ใช้เวลาไปกับการช็อปปิง
แต่จะทำอย่างไรล่ะ หากเขาให้บัตรเครดิตสักใบกับเธอ มันจะทำให้เธอรู้สึกโกรธหรือเปล่า…
แพทริครู้สึกว่าอยากทำอะไรดี ๆ ให้สเตลล่าบ้างเพราะเธอมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเขา แถมยังยอมรับข้อเสนอบ้า ๆ ของเขาโดยไม่คำนึงถึงความจริงที่ว่าเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าอีก ดังนั้นคงเป็นเรื่องดีที่จะดูแลเธอและทำให้เธอมีความสุข
- ผู้เขียน
