พี่ลีโอดึงตัวฉันออกมาจากโรงพยาบาล ในตอนนี้เรากำลังนั่งอยู่ในรถกัน และรถก็ยังจอดอยู่ที่บานจอดรถของโรงพยาบาล
ในตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อย่างหนัก เพราะไม่คิดว่าเพียงเวลาแค่อาทิตย์เดียวพี่หมอจะมีอีกคนได้เร็วขนาดนั้น และฉันก็ยังเอาแต่โทษตัวเองที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้
“คิดว่าฉันชอบเห็นเธอร้องไห้เพราะมันนักหรือไง หยุดร้องสักที น่ารำคาญฉิบ!!” พี่ลีโอที่นั่งอยู่เบาะคนขับหันมาตวาดฉันเบาๆ เพราะตอนนี้ฉันก็ร้องไห้นานพอสมควรแล้ว
ก็ใช่สิ! เขาไม่ได้มาเป็นฉัน ไม่ได้มารู้สึกแบบฉันก็พูดได้สิ
“ถ้ามันทำให้พี่รำคาญมากงั้นก็กลับไปก่อนเถอะค่ะ หนูจะกลับบ้านเอง อึก” ฉันเอื้อมมือจะไปเปิดประตูรถแต่พี่ลีโอไม่ยอมปลดล็อกรถให้
“อึก ~ ปลดล็อกรถสิคะ!!”
“จะไปหามันรึไง!!” พี่ลีโอตวาดเสียงดัง
“มันก็เรื่องของหนู ปลดล็อกรถเดี๋ยวนี้นะคะ” ฉันพยายามที่จะเปิดประตูถึงจะรู้ดีว่ามันเปิดไม่ออก แต่ไม่อยากจะมานั่งอยู่กับคนเ
