ไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นก็ต้องตกใจแล้วรีบหันขวับไปมองพี่ลีโอที่กำลังขับรถอย่างใจเย็น
“นะ ไหนบอกว่าจะไปส่งหนูที่บ้านไงคะ” ฉันมองไปนอกกระจกรถตรงฝั่งที่ตัวเองนั่งอย่างตกใจ “แต่นี่มันทะเลนะ”
“สวยมั้ย ?” พี่ลีโอหันมาถาม
“หนูจะกลับ ถ้าพี่ไม่คิดจะไปส่งตั้งแต่แรก...”
“ให้ฉันได้อยู่กับเธอก่อน ไม่ได้?” พี่ลีโอละสายตาจากถนนหันมาตั้งคำถามกับฉัน
“ไม่ค่ะ ไม่จำเป็น”
“จำเป็นสิ”
“จอด!! ถ้าไม่เต็มใจจะไปส่งหนูจะนั่งรถไปเอง” ฉันพูดอย่างจริงจัง ความรู้สึกของฉันมันเป็นของเล่นสำหรับเขาหรือไงกัน ถึงได้มาหลอกกันแบบนี้
“นอนพักที่นี่ก่อนสักสองคืนแล้วค่อยไป”
“ไม่ได้นะคะ หนูต้องเรียน”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ตารางเรียนเธอ” พี่ลีโอสวนกลับทันควัน “ไม่ต้องรีบไปง้อมันขนาดนั้นก็ได้มั้ง”
โอเคฉันผิดเองที่หลงผิดขึ้นรถมากับเขา ฉันมันโง่เอง
พี่ลีโอขับรถไปอีกไม่ไกลก็ถึงที่พักติด
