พายเธอพยายามแกะมือผมออก แต่ผมกลับไม่ยอมปล่อยเธอ
“เธอหายไปไหนมา” ผมถามในโทนน้ำเสียงที่เย็นลง เพราะความโมโหเมื่อกี้ของผมคงทำให้เธอตกใจ เลยพูดห่างเหินแบบนั้น
“หนะ หนูเจ็บนะคะ...”
“หนู ?” ผมขมวดคิ้วเป็นปมมองผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้า เธอแทนตัวเองว่าหนูทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอมักจะแทนตัวเองว่าพาย
“หนูไม่รู้จักพี่ ปล่อยหนูเถอะค่ะ”
“ไม่รู้จัก ?” ผมมองเธอด้วยความรู้สึกที่มันวูบไหวแปลกๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นยังมองผมด้วยความว่างเปล่าเหมือนเดิม
“พี่ลีโอคะ ปล่อยพายได้แล้วค่ะ เราต้องไปเรียนแล้ว”
“พายลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่ไปหมดแล้ว พี่ก็ควรจะดีใจนะคะ เพราะต่อไปนี้พายมันคงไม่วุ่นวายกับพี่อีกแน่ๆ แบบที่พี่ต้องการ”
เพื่อนของพายบอกผม มันยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจ และสงสัยว่าสองเดือนเกือบสามเดือนที่เธอหายไป เธอไปทำอะไรมา ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคนแบบนี้
“พายเป็นอะไร ?” ผมถาม แต่เพื่อนของพายทั้งสอง
