สุดท้ายแล้วความสุขที่ฉันหลอกตัวเองมาตลอดมันก็พังลง เพราะความคิดโง่ๆ ของตัวเอง ฉันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้นอกจากจำยอม และเก็บข้าวของออกจากห้อง
ต่อไปนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าพี่ลีโอจะมองฉันเป็นยังไง....เขาจะยังอยากคุยกับฉันอยู่หรือเปล่า
ระหว่างที่เก็บเสื้อผ้าฉันก็ร้องไห้ไปด้วย ความรู้สึกตอนนี้มันยากมี่จะห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาได้ ฉันมีความหวังเล็กๆ ว่าพี่ลีโอจะเดินกลับเข้ามาในห้อง แล้วบอกกับฉันว่าไม่ต้องไปไหน....มันก็เป็นแค่เพียงความคิดโง่ๆ
ฉันลากกระเป๋าออกจากห้อง ก่อนจะหยุดที่ห้องตรงข้ามคือห้องของพี่ลีโอ เหมือนคนบ้าที่เอาแต่ยืนจ้องประตูบานใหญ่ ฉันยืนมองอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีด้วยใจที่เจ็บปวด เมื่อคิดว่าถึงเวลาที่ต้องไปแล้วฉันก็ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาแล้วเดินจากไป ห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่ให้หันกลับไปมอง
มาถึงหอพักของฉัน โชคดีที่ฉันไม่ได้ปล่อยห้อง เพราะคิดไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องได้กลับมา แค
