นี่คือ..ข้อตกลงสำหรับเรา
1850 คำ
ตอนที่ 7
“ฉันเข้าใจดีค่ะ ชีวิตฉันนอกจากแม่ที่ป่วยแล้ว ก็เหลือเพียงแค่น้องชายเพียงคนเดียว” เขาไม่เคยได้ยินผู้หญิงคนไหนพูดด้วยอารมณ์สิ้นหวังแบบนี้ นอกจากพลอยนภัส แต่นั่นก็เป็นในแบบของพลอยนภัสอย่างที่เธอเคยเป็นมา เขาไม่อยากเห็นเธอโศกเศร้าสิ้นหวัง
จากเมื่อครั้งที่เขาได้รู้จัก เธอเป็นคนเปิดเผยแบบนี้เสมอ และสามปีกว่า หลังจากที่ได้พบกับเธอครั้งแรก ชายหนุ่มก็ตระหนักว่า หัวใจของเธอยังคงอยู่ในที่ที่ทุกคนมองเห็นได้
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปไล้แก้มแดงจัดของเธอเบาๆ ผิวของเธออุ่นและนุ่มอย่างเหลือเชื่อ แต่แล้วเขาก็รีบลดมือลง ใจแข็งกับคำวิงวอนของเธอ
“แต่อย่างน้อย ๆ ก็แล้วแต่ศาลจะพิจารณา แต่ฉันจะช่วยจนสุดความสามารถ เพชรก็อาจจะต้องรับโทษบ้าง”
“โทษคงไม่รู้แรงใช่มั้ย” เธอถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงน้องชาย
“ไม่รุนแรงแน่นอน” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาเป็นเวลานาน สีหน้าวิงวอนอย่างที่สุด
“ได้โปรดทำเพื่อฉันเถอะนะคะ คุณเมศวร์ ได้โปรดทำสิ่งนี้ แล้วฉันจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ” ชายหนุ่มหัวใจเต้นแรง ความรู้สึกสนใจอย่างแรงกล้าเข้ามาแทนที่ ‘ข้อเสนอ’
รอยหม่นผุดขึ้นที่ดวงตาของเธอ เป็นเงาแห่งความกังวลและไม่ไว้วางใจ จากนั้นเธอก็ส่ายศีรษะพร้อมกับใบหน้าที่กระจ่างขึ้น
“คุณต้องการฉัน” เธอพูดอย่างหนักแน่น
“ที่คุณมาหาฉันวันนี้ เพราะต้องการตัวฉันไปสอนพิเศษหลานสาว เอ่อ...” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ ก่อนที่จะพูดต่อว่า
“ช่วยเพชร แล้วฉันจะช่วยคุณในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าค่ะ.”
“เธอเปลี่ยนที่ฝึกงานไปอยู่ใกล้ฉัน แล้วถ้าว่างก็ไปสอนหลานสาวฉัน แต่ไม่ใช่อีกสองอาทิตย์ เธอต้องไปภายในสองวันนี้”
เมฆหมอกกลับมาปกคลุมดวงตาคู่สวยนั้นอีกครั้ง แก้มของเธอเรื่อขึ้นเป็นสีชมพู
“ค่ะ...ฉันตกลง”
“ฉันจะหาที่พักให้เธอเอง” พลอยนภัสเงยหน้าขึ้นมองเขา กัดริมฝีปากแน่น ซึ่งรู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไรมากกว่านั้น เธอรู้สึกขุ่นใจ แต่ก็ตระหนักดีว่ามีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยในสิ่งที่เธอต้องการได้ เธอยังคงมองเขาอยู่อย่างนั้นเหมือนกับจะชั่งน้ำหนักการตัดสินใจ หญิงสาวไม่ไว้ใจเขา
ปรเมศวร์มองเห็นมันในดวงตาคู่นั้น และนั่นเพียงสิ่งเดียว ทั้งที่ใจจริงเขาอยากลากเธอกลับไปที่บนเตียงนอนของเขา เธอเป็นคนทรยศเขา เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่ไว้ใจเขา เขาต่างหากที่เป็นคนถูกหักหลัง เธอหนีจากเขาไปก่อนวันแต่งงานเพียงไม่กี่วัน
ตอนนี้เขาเป็นเจ้าหนี้เธอแล้ว ไม่เพียงแต่คำขอโทษเท่านั้นที่หล่อนติดค้าง แต่ยังรวมถึงความจริงอีกด้วย เธอจะต้องรับรู้ความจริงทั้งหมดด้วย หลังจากสามปีกว่าที่ผ่านมา เขาจะต้องให้เธอได้รู้ความจริง ความจริงที่เขาจำใจต้องแต่งงาน ไม่ใช่เพราะเขาอยากแต่งงานแล้วทิ้งเธอไปอย่างที่เธอคิด พลอยนภัสใช้ปลายลิ้นแตะริมฝีปากบน
“ฉันไม่ขัดข้อง แต่ถ้าคุณจะให้ฉันอยู่อพาร์ตเม้นต์เดิมก็ได้”
“ไม่ต้อง ฉันจะให้เธออยู่ในที่ที่ฉันหาให้เท่านั้น” เขาย้ำ
พลอยนภัสรู้สึกกลัว แต่เธอก็ไม่ยอมแสดงมันออกมา แต่ดวงตาของเธอกลับเป็นประกาย ก่อนที่จะเชิดหน้าขึ้น
“ถ้าอย่างนั้น นี่คือข้อตกลงของเรา” ชายหนุ่มสำรวจใบหน้าของเธอจนทั่ว เขามองเธอให้ชัดๆ รู้ว่านี่อาจไม่มันยุติธรรมสำหรับเธอ แต่เขาก็จะฉวยโอกาสนี้เอาไว้
วันรุ่งขึ้นหลังจากที่เขาไปส่งเธอที่บ้านแล้ว ปรเมศวร์ได้ไปเจรจากับเสี่ยชัชที่บ้าน เขาอ้างว่าไม่รู้เรื่องการว่าจ้างเพชรน้องชายขนของ
“นี่คุณก็หลงเสน่ห์พี่สาวของไอ้เพชรเหมือนกันรึ”
“มันไม่ใช่เรื่องของเสี่ย ถ้าเสี่ยไม่ได้เกี่ยวข้องก็แล้วไป”
“ว่าแต่เธอเด็ดเหมือนกันนะ รับรองคุณถอนตัวไม่ขึ้นแน่”
“เธอมีหนี้ติดค้างคุณเท่าไหร่ ผมยินดีจ่าย”
“ก็ไม่มากเท่าไหร่หรอก หนึ่งแสนพร้อมดอกเบี้ยอีกห้าหมื่น”
“มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอครับ ดอกเบี้ยห้าหมื่น” เสี่ยชัชออกอาการเซ็งที่โดนต่อว่าเหมือนเขาจะเดินหนี ปรเมศวร์จึงรีบเอ่ยขึ้นทันที
“แล้วหลักฐานที่ครอบครัวเธอนำมากู้มีมั้ย ถ้ามีผมยินดีจ่าย” เสี่ยชัชยิ้มที่มุมปาก หันไปหาลูกน้องแล้วรีบให้ลูกน้องนำเอกสารโฉนดที่ดินของบ้านพลอยนภัสมาให้ดู พร้อมกับสัญญาเงินกู้
ปรเมศวร์โอนเงินชำระให้เสี่ยชัชเรียบร้อยเขาฉีกสัญญาทิ้ง ต่อหน้าเสี่ยชัช พร้อมกับที่ลูกน้องยื่นใบโฉนดที่ดินคืนให้เขา เพราะหลังจากนี้ เขาจะเป็นเจ้าหนี้พลอยนภัสแทน
“เสี่ย...ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว” ปรเมศวร์ไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระที่เสี่ยพูด แต่ก็ยังไม่วายที่เสี่ยจะพูดทิ้งท้าย
“ถ้าคุณจะลงทุนกับแม่นั่น โดยช่วยน้องชายเธอล่ะก็ ผมจะเตือนว่าคุณต้องรีบตักตวงความสาวของเธอเสียก่อนนะ เผื่อว่าอีกหน่อยเธออาจจะเปลี่ยนใจมาให้ผมช่วยเหมือนครั้งก่อน ๆ ฮ่า ๆๆ” เสี่ยชัชพูดทิ้งท้ายจนทำให้ปรเมศวร์คิด.
ชายหนุ่มขับรถกลับมาบ้านของพลอยนภัสทันที เพราะเมื่อคืนหลังจากที่ไปเยี่ยมแม่ของเธอที่โรงพยาบาล ป้าของเธอก็จัดห้องนอนสำหรับเขาไว้ เช้านี้ปรเมศวร์ทำเสร็จไปหนึ่งเรื่อง คือเรื่องของเสี่ยชัช เพื่อให้เธอไม่ต้องติดค้างอะไรกับเสี่ยชัชอีก
“นี่โฉนดที่ดินของแม่เธอ เก็บไว้นะ” ตอนแรกปรเมศวร์คิดว่าจะยังไม่คืนให้เธอ แต่เขาก็อยากคบเธออย่างบริสุทธิ์ใจมากกว่า ไม่ได้อยากนำของพวกนี้มาเป็นเครื่องต่อรอง แต่ก็อดคิดเรื่องที่เสี่ยชัชพูดไม่ได้
“ขอบคุณค่ะ เสี่ยชัชว่าไงบ้าง เขายอมรับมั้ยคะ”
“คนอย่างเสี่ยชัยไม่มีวันยอมรับง่าย ๆ หรือ ที่ฉันไปหาเสี่ยชัช ไม่ได้ต้องการคำตอบเรื่องนี้ ฉันไปเพราะจะเคลียร์หนี้สินทั้งหมดให้เธอ
“ฉันต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
“เอาเป็นว่าวันนี้เธอกลับพร้อมฉันเลยนะ ฉันจะให้เธอเริ่มงานสอนเลย พอดีฉันเล่าให้หนูนาฟัง เธอก็เลยอยากเจอคุณด้วย”
หลังจากที่ปรเมศวร์พา พลอยนภัสไปเยี่ยมแม่อีกครั้งก่อนกลับไปทำงานพร้อมกับเขา ชายหนุ่มได้สัญญาว่ากับแม่ของเธอว่า จะพาพลอยนภัสมาเยี่ยมตอนช่วงที่ผ่าตัด ป้าของเธออยู่เฝ้าแม่ของพลอยนภัสตลอด ปรเมศวร์ได้ให้เงินกับคุณป้าเธอไว้ใช้จ่ายส่วนหนึ่ง
“ขอบคุณมากนะคะคุณเมศวร์” ป้าพรคุยเป็นกันเองกับปรเมศวร์ ชายหนุ่มก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ยัยพลอยดูและ คุณเมศวร์เขาดี ๆ ล่ะ” ป้าพรกำชับหลานสาว หญิงสูงวัยมองดูที่หมายใหม่ของการเงินที่ดูดีกว่าเสียชัชมากมายแถมไม่เคี้ยวลากดินเหมือนอีกฝ่าย
เมื่อออกเดินทางถึงที่หมายก็เป็นเวลาเย็นพอดี ปรเมศวร์ตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
“เราจะทานข้าวกันที่นี่หรือคะ” เธอถามปรเมศวร์ ขณะที่รถเลี้ยวเข้าไปในที่จอดรถส่วนตัวของโรงแรม
“ฉันจะให้เธอพักที่นี่ช่วงที่ฝึกงาน ฉันจองห้องชุดไว้แล้ว”
“อ๋อ..ขอบคุณค่ะ” เขาเพียงแต่ยิ้มให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มของเขาที่เธอเคยชิน หญิงสาวมองดูมันใหญ่โตเกินฐานะถ้าเธอมาอยู่เองคงไม่มีเงินจ่ายค่าที่พักเป็นแน่
ขณะที่พวกเขาก้าวออกจากรถ พลอยนภัสก็รู้สึกเหมือนกับตัวเองได้หลุดไปยังโลกอนาคต มีสัญลักษณ์ของโรงแรมประดับอยู่ทั่วทุกหนแห่ง พนักงานโรงแรมในชุดฟอร์มรีบกรูกันมาต้อนรับปรเมศวร์และพลอยนภัส โดยส่วนตัวแล้ว เธอพบว่าที่นี่มีทุกครบทุกอย่างจริง ๆ พลอยนภัสเหลียวมองไปรอบ ๆ
“กระเป๋าของฉันล่ะคะ” ผู้จัดการโรงแรมเดินเข้ามาแล้วรีบเอ่ยกับพลอยนภัส
“อยู่ที่ห้องของคุณเรียบร้อยแล้วครับ คุณผู้หญิง”
ปรเมศวร์ขึ้นลิฟต์ของแขก VIP พร้อมกับเธอ โดยมีผู้จัดการโรงแรมและเด็กสาวที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงแรมติดตามไปด้วย ผู้จัดการโรงแรมบรรยายเรื่องโรงแรม อธิบายทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงภัตตาคารและห้องโถงที่ใหญ่โตด้วย โรงแรมนี้เป็นครอบครัวเขาเอง ไม่ต้องแปลกใจที่พนักงานทุกคนต้อนรับเป็นอย่างดี ก็เพราะผู้บริหารคือ ปรเมศวร์นั่นเอง
พลอยนภัสมีเวลาเพียงเล็กน้อยในการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนชุดเป็นกระโปรงสั้นสีดำกับเสื้อผ้าไหมสีเทามุก และแปรงผมลวกๆ ก่อนที่จะถึงเวลานัด เธอเดินตามพนักงานโรงแรมกลับไปที่ลิฟต์ เพื่อลงไปชั้นล่าง จากนั้นก็ต่อลิฟต์อีกตัว ซึ่งตรงไปถึงภัตตาคาร ซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมที่หรูหราแห่งนี้
พลอยนภัสเดินผ่านกลุ่มพนักงาน ที่กำลังจับกลุ่มคุยกันอย่างออกรส หญิงสาวจับความได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันคงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะพูดเสียงดัง เธอรู้แต่ว่าเขาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องปรเมศวร์ เธอได้ยินชัดว่าทุกคนซุบซิบนินทาเรื่องของภรรยาปรเมศวร์ที่ชื่อ ‘นิรนาท’ พลอยนภัสอึ้งตัวแข็งทื่อ ราวกับถูกสาดด้วยน้ำแข็งถังใหญ่ ภรรยาของเขาคบชู้แล้วมีคลิปหลุดงั้นเหรอ ในหัวของเธอหมุนติ้ว ภรรยาเขาเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าจริง ๆ
“ปวดหัวหรือ” เสียงนุ่มๆ เบาๆ ขณะที่มีมือมาแตะข้อศอกของเธอ เมื่อพลอยนภัสเงยหน้าขึ้น ก็พบใบหน้าของปรเมศวร์ ขนตาดำหนาเป็นแพปกคลุมดวงตาสีเทาของชายหนุ่ม โหนกแก้มสูงแข็งแรงเช่นเดียวกับสันกราม
“นั่งรถนาน น่าจะเวียนหัวค่ะ แต่ได้อาบน้ำไปก็สดชื่นบ้างแล้วค่ะ” เธออ้าง แต่ไม่ได้กล้าบอกเขาว่าเธอรับรู้เรื่องอะไรมา ไม่แน่เขาอาจจะรู้อยู่ก่อนแล้วก็ได้ เธอไม่กล้าบอกเพราะบางทีหากเขารู้อยู่แล้วจะเป็นการไปตอกย้ำ
“ไปทานข้าวกัน พวกเขาตั้งโต๊ะรอเราแล้ว” ปรเมศวร์ทำมือบอกผู้จัดการโรงแรมว่าเขาพร้อมแล้ว ผู้จัดการก็พาคนทั้งสองไปยังโต๊ะที่ติดริมกระจก ซึ่งมองเห็นทุกทิศทั่วทั้งเมืองรวมถึงท้องฟ้าระยิบระยับในยามค่ำคืน ปรเมศวร์สั่งอาหารเรียกน้ำย่อยหลายอย่าง ก่อนที่จะถึงอาหารจานหลัก
- ผู้เขียน
