“มั้ย…น้อนจาเอา”
เมื่อไหร่ก็ตามที่มีคำว่ามั้ยห้วนๆ พร้อมกอดอกสะบัดหน้า แสดงว่านั่นต้องเอาอย่างใจให้ได้ ถ้าไม่ได้ก็จะใช้ท่าไม้ตายคือบีบน้ำตาให้พ่อใจอ่อน
“เอาไม่ได้ เขาไม่ใช่แม่ของหนูค่ะลูก”
“ม่ายยยย…ฟ้าใจ๋จาเอาแม่จ๋า”
“…”
ผู้เป็นพ่อถึงกับพูดไม่ออก แทบจะยกมือขึ้นกุมขมับ
“ฟ้าใจ๋ จาเอา จาเอา จาเอา”
เฮ้อ…ลูกหนอลูก ทำไมถึงได้พูดยากพูดเย็นนักนะ
ไม่เคยเลยสักครั้งที่จักรพรรดิจะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ บื้อใบ้ หาทางออกไม่ได้ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาหลอกล่อให้ลูกสาวคล้อยตาม อยากจะหัวเราะก็ไม่ได้ อยากจะร้องไห้ก็ไม่ออก วันนี้น่าจะเป็นวันที่เขาพูดกับลูกมากที่สุดในช่วงนี้แล้วล่ะมั้ง การรับมือกับเด็กน้อยที่ขาดแม่ไม่ง่ายเลยจริงๆ
“ปะป๊าบอกแล้วไงคะ ว่าแม่จ๋าของฟ้าใสไปเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์แล้ว”
“จาเอาแม่จ๋าอีก เอาแม่จ๋าโคนนู่นนนน…”
ท้ายประโยคหนูน้อยบึนปาก พลางชี้มือไปยังทางที่บ
