“แม่ค้ามีอะไรมาขายบ้างคะ”
พ่อตัวโตเล่นไปตามน้ำด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนชวนจั๊กจี้หู นัยน์ตาคมทว่าแฝงความอ่อนโยนมองยายหนูตัวกลมด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดูสุดหัวใจ
“มีลูกจุ๊บ ข้าวผาด หมูปิ้นค่า”
โอยยยย…เอ็นดูหมูปิ้น
“หมูปิ้งค่ะลูก”
ประโยคท้ายเพี้ยนหนักจนเขาต้องเอ่ยแก้ปนสอนไปในตัว
“หมู…ปิ้ง”
เจ้าเด็กจอมฉลาดพยายามพูดให้ชัดตามคำของพ่อ แล้วยิ้มหวานเมื่อเห็นคนเป็นพ่อยกนิ้วโป้งให้
“ใช่ค่ะ เอาหมูปิ้งสิบไม้ค่ะ”
“นี่ค่า…”
จากนั้นจักรพรรดิและบูรณิมาก็เล่นขายของกับหนูน้อยฟ้าใสไปร่วมครึ่งชั่วโมง เปลี่ยนบทบาทไปเรื่อยๆ จากคนขายกลายมาเป็นผู้ซื้อ จากผู้ซื้อกลายมาเป็นคนขาย เรียกได้ว่าได้เป็นทุกบทบาทครบทุกคน กระทั่งเด็กน้อยเริ่มหาวหวอดๆ ยกมือขยี้ตา แต่ยังพยายามจะนั่งให้ตรง และเล่นขายของต่อ จนไปๆ มาๆ แม่ค้าตัวน้อยก็นั่งหลับไปทั้งอย่างนั้น จักรพรรดิได้แต่ส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ ก่อนจะอุ้มเจ้าหมูน้อ
