ตลอดระยะเวลาที่บูรณิมาอยู่บนเกาะ จักรพรรดิให้คนตามเฝ้าดูพฤติกรรมของเธอมาโดยตลอด ชนิดไม่ให้คลาดสายตา และแนบเนียนไม่ให้ใครหน้าไหนจับได้ ไม่ให้เจ้าตัวรู้ตัว เพราะต้องการรู้ว่าเชลยสาวจะมาไม้ไหน สองสามวันมานี้บูรณิมาดูสงบเสงี่ยมผิดปกติ
“เป็นไงบ้าง?”
หลังจากส่งเสียงอนุญาตให้คนมาเคาะประตูห้องทำงานในช่วงสายๆ ของวันจันทร์ เสียงเข้มก็เอ่ยถาม จักรพรรดิก็ยังคงเป็นจักรพรรดิ พูดน้อย สั้น และกระชับได้ใจความ
“สบายดีครับ หูยยยย…ดีใจนะเนี่ย ที่นายหัวเป็นห่วงลูกน้องตาดำๆ อย่างผม”
“ไอ้ชาย! มึงอย่ามากวนตีนกู!”
“เอ้า…ไอ้กระผมก็นึกว่านายหัวไม่เห็นหน้าผมเกือบอาทิตย์จะถามสารทุกข์สุกดิบผมซะอีก”
คนชอบกวนบาทาเจ้านายยังคงเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ ทำเอาผู้เป็นนายอดหมั่นไส้ไม่ได้ ครั้นเขาทำท่าจะขยับตัว อีกฝ่ายก็ถอยไปตั้งรับสามก้าว
“คนชอบแกว่งปากหาส้นตีนอย่างมึงมีอะไรให้กูต้องห่วง อย่างมากก็แค่จอ
