‘จริงสิ’
‘ดีจัง’
คำนี้กลายเป็นวลีติดปากเวลาที่วิญญาณเด็กถูกใจไปเสียแล้ว
‘มาเอารางวัลใช่ปะ’
‘ช่ายยย แม่บี๋บอกว่า ถ้าแม่บี๋ถูกหวยแม่บี๋จะกอดหนู’
เจ้าตัวที่บอกหวยเธอถูกพยักหน้าหงึกหงักด้วยท่าทีกระตือรือร้น
‘งั้นก็มารับรางวัลซะดีๆ เจ้าตัวแสบ’
ขาดคำบูรณิมาก็อ้าแขนทั้งสองข้างออก หลุดหัวเราะเมื่อผีเด็กถลาเข้าสู่อ้อมอก จากนั้นก็กอดเธอแน่นไม่พูดไม่จาอยู่เป็นนานสองนาน กระทั่งพอใจถึงได้ยอมผละห่าง
‘ร้ากกกก…แม่จ๋าที่สุดในโลก’
เงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยประจบทำเอาผู้ใหญ่ยิ้มแก้มปริ
‘ปากหวาน’
‘ปากหวานแล้วรักป่าว’
‘เอ๋…รักดีไหมนะ’
เธอแสร้งกอดอกเอียงคอทำท่าคิดหนัก
‘รักเถอะ หนูไม่ดื้อ ไม่ซน น่ารักจะตาย’
ผีเด็กอ้อนขอความรักยกใหญ่ ท่าทางน่ารักน่าชังจนบูรณิมาอดใจไม่ไหว ดึงร่างน่าฟัดเข้ามากอดแนบอกอีกครา แล้วก้มลงกระซิบข้างหูน้อยที่เฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
‘งั้นรักก็ได้’
‘รักหนูจริ
