จาฟาร์พายูมิโกะกลับเข้าบ้านใหญ่ก็เกือบจะเย็นมากแล้ว เพราะเพียงแค่น้ำเดียวมันไม่พอสำหรับเขา ตั้งใจว่าคงไม่เกินครึ่งชั่วโมงแต่ฟาดเธอเพลินไปถึงสามชั่วโมงกันเลยทีเดียว
"ก้าซัง พี่ฟาร์กลับมาแล้วค่ะ" เสียงเจนีนตะโกนบอกแม่ของเธอหลังจากเห็นหน้าพี่ชายและพี่สะใภ้
"ทำไมพาน้องมาเย็นจังพี่ฟาร์ น้องหิวข้าวแล้วมั้งป่านนี้"
"ผมหาอะไรให้เมียทานรองท้องแล้วคนสวย อย่าเพิ่งโกรธนะครับ" ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปออดอ้อนแม่ของตนหลังจากเห็นใบหน้าเชิงติ
"พี่ฟาร์นะพี่ฟาร์ หนูยูมิมากับก้าซังเร็ว เดี๋ยวก้าซังพาทำขนม"
"ได้ค่ะ" ร่างบางที่ยังคงเกร็งตอบพร้อมรอยยิ้มและเดินตามหลังแม่สามีไป แต่ทันทีที่เดินผ่านหน้าของเขากลับถูกรั้งแขนเอาไว้
"คะ?"
"หอมแก้มเฮียก่อน"
"เอ่อ..น้องเจนีนอยู่นะเฮีย"
"เจนีนไม่เห็นค่ะ เจนีนปิดตา" เด็กสาวยกมือสองข้างขึ้นมาปิดตาเอาไว้ตามที่บอกจริง ๆ ยูมิจึงต้องยืนหน้าไปหอมแก้มเขาเบา ๆ
"เฮียรอที่ห้อ
