EP 07 ไว้ใจผมได้ เมียหนีแน่นอน
1333 คำ
สองอาทิตย์ต่อมา การประชุมลับขององค์กร ไม่ระบุตำแหน่ง
"ว่ายังไงล่ะคุณคาเซน เลือกได้หรือยังว่าคุณจะแต่งกับตระกูลไหน"
"แน่นอน ผมเลือกได้แล้ว" ทุกคนต่างยิ้มและทำหน้าลุ้นไปตาม ๆ กันเพราะต่างล้วนอยากเป็นผู้ถูกเลือก จะมีเพียงแค่ตระกูลมาซุดะและเรียวจิผู้เป็นพ่อของชายหนุ่มที่นิ่งเฉยราวกับไม่มีอะไรน่าสนใจ
"ตระกูลไหนล่ะ คงเป็นตระกูลใหญ่น่าดู ถึงเข้าตาว่าที่โอยะบุนอย่างคุณ"
"ใหญ่หรือไม่พวกคุณวัดกันจากอะไรล่ะ?" กริบ ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของใครเพราะดูก็รู้วาจาฟาร์กำลังแดกดันอยู่
"ยูมิโกะ มาซุดะ ชื่อว่าที่ภรรยาของผม" เป็นที่ฮือฮาเมื่อได้ยินชื่อที่หลุดออกจากปากของเขา เพราะใครต่างก็รู้ดีว่ามาซุดะแทบไม่มีความสำคัญกับองค์กร แต่จู่ ๆ ลูกสาวดันจะได้เป็นคุณนายโนชิมูริ
"คิดดีแล้วเหรอคุณคาเซน มาซุดะจะส่งเสริมบารมีคุณได้แน่เหรอ?"
"แล้วทำไมว่าที่หลานสะใภ้ของผมจะต้องมีเพื่อส่งเสริมบารมีของคาเซนด้วย ในเมื่อเขาเกิดมาพร้อมความสามารถมากมาย หรือเดี๋ยวนี้องค์กรยากุซ่าไม่ได้ดูโอยะบุนที่ความเก่งความเป็นผู้นำแล้ว?" เสียงของลัมบาน่าที่ดังจากหน้าประตูทำเอาทุกคนตกใจไปพร้อม ๆ กัน
"คุณเข้ามาได้ยังไง นี่เป็นเรื่องในองค์กร" หนึ่งในตัวตั้งตัวตีให้จาฟาร์แต่งงานลุกขึ้นยืนพูดด้วยความโมโหอย่างหนัก
"แล้วทำไมผมจะเข้าไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นตาของคาเซน อีกทั้งธุรกิจเกือบทั้งหมดขององค์กรพวกคุณผมก็เป็นผู้ถือหุ้นหลัก"
"แต่ว่า...."
"เอาล่ะ ว่าที่พ่อตาผมเอง เชิญครับ" เรียวจิที่อำนาจยังอยู่ในมือลุกขึ้นยืนและดึงเก้าอี้ด้านข้างให้ลัมบาน่าได้นั่ง ทำให้ไม่มีใครขัดขึ้นมาอีก
"อย่างที่ผมถาม นั่นก็เพราะว่ามาซุดะไม่มีอำนาจมากนัก อีกทั้งหนูยูมิกะคนนั้นก็ไม่มีคอนเน็คชั่นอะไรเลย งานการก็ไม่ได้ทำ"
"ผมรวย เลี้ยงว่าที่เมียได้สบาย เผลอ ๆ ซื้อคฤหาสน์ของคุณเป็นของขวัญให้เธอยังได้"
"นี่!"
"มารยาทด้วย ลูกผมก็แค่พูดเปรียบเปรย"
"มันสมควรแล้วหรือไง ไม่อยากจะเชื่อว่าโอยะบุนอย่างคุณสอนมารยาทลูกชายได้เท่านี้"
"อยากรู้มั้ยว่าคุณเรียวจิสอนอะไรให้ผมอีกบ้าง?" ร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินไปอยู่ด้านหลังของชายแก่ไม่รู้จักเจียมตัว
"สอนให้ตัดลิ้นคนที่พูดจาพล่อย ๆ ไง" คาเซนกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูให้ได้ยินกันเพียงสองคน แม้จะไม่เห็นด้วยที่จาฟาร์จะได้รับตำแหน่ง แต่ต้องบอกตรง ๆ ว่าเขานั้นดูน่ากลัวมากกว่าพ่อของตนเสียอีก
"เอาล่ะ ผมถือว่าได้บอกพวกคุณแล้วว่าใครจะเป็นโอคามิซังคนต่อไป เพราะฉะนั้นให้ความเคารพเธอด้วย"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัว" ชายคนเดิมเตรียมจะลุกแล้วเดินออกไป แต่ถูกจาฟาร์รั้งแขนไว้เสียก่อน
"อย่าเพิ่ง ผมยังมีเรื่องสำคัญต้องพูด"
"มีอะไรก็ว่ามา"
"ผมทราบมาว่าตระกูลซาโต้ของคุณเอาโฉนดที่ดินของครอบครัวว่าที่ภรรยาผมไป รบกวนเอามาคืนด้วยครับ"
"อย่ามากล่าวหาฉันนะ!"
"หรืออยากได้คลิปกล้องวงกรปิดเหตุการณ์ในวันนั้น?"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันให้คนเอามาคืน"
"มีกี่ตระกูลที่คุณเอาโฉนดไป ผมรบกวนขอคืนทั้งหมด" เมื่อสืบสาวราวเรื่องคาเซนก็ได้รู้ว่าแท้จริงแล้วซาโต้นั้นพยายามจะเป็นใหญ่ด้วยการควบคุมอำนาจตระกูลอื่น และมีอีกหลายคนที่โดนเหมือนมาซุดะ
"ฉันจะให้คนเอามาให้"
"ไม่เกิน 3 วันนะครับ พอดีผมอยากให้ของขวัญพ่อเมีย" ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นซาโต้ก็เดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีมากนัก
"มีใครจะแย้งหรือไม่พอใจอะไรอีกมั้ยครับ?" หลายคนพากันส่ายหัว บางคนก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเดียวกับซาโต้ที่ไม่พอใจ
"งั้นถือว่าการประชุมวันนี้จบแล้ว หากมีใครคิดจะทำอะไรไม่ดี ระวังตัวเอาไว้นะครับ ผมไม่ใจดีเหมือนโอโต้ซัง ไม่เป็นเป้านิ่ง ยิงมาผมยิงกลับ แถมเผาสดด้วย" พูดจบจาฟาร์ก็ยิ้มเจ้าเล่ห์หนึ่งครั้งและกลับมานั่งลงที่เดิม ตระกูลอื่นพากันลุกทำความเคารพและเดินออกจากห้องไปทีละคน จนกระทั่งเหลือเพียงยูโต มาซุดะ ผู้เป็นพ่อของยูมิโกะ
"เอ่อ ผมอยากคุยกับคุณเรียวจิครับ"
"เชิญนั่ง" เจ้าป่าผายมือเป็นการเชิญ
"คือผม..."
"อยากทราบว่าทำไมคาเซนถึงเลือกยูมิโกะ?" ยูโตพยักหน้ารับเมื่อเรียวจิถามได้ตรงประเด็น
"คำตอบเรื่องนี้ คาเซนเท่านั้นที่จะตอบได้"
"งั้นคุณคาเซนช่วยบอกผมที"
"เรียกผมคาเซนก็พอ ไม่ต้องมีคุณ อีกหน่อยผมก็ถือว่าเป็นลูกอีกคน"
"อ่า รบกวนบอกตาแก่คนนี้ด้วยครับ ผมแค่อยากให้ลูกมีความสุข ไม่บังคับเขา"
"ผมเลือกเพราะยูมิโกะเป็นคนดี เหมาะสมกับว่าที่โอคามิซัง อีกทั้งผมชอบเธอ"
"ฮะ!" เรียวจิ ยูโต ไม่เว้นแม้แต่ลัมบาน่าอุทานออกมาพร้อมกัน
"อ้าว ผมไม่เคยบอกโต้ซังเหรอว่ายูมิโกะสเปคผม"
"ถ้านายบอก โต้ซังจะตกใจตอนนี้มั้ยล่ะจาฟาร์ ถามไม่คิดอีกแล้วนะ"
"ผมฟ้องคนสวยแน่"
"เอาล่ะ ๆ พ่อลูกเลิกทะเลาะกัน เกรงใจคุณยูโตด้วย"
"ขอโทษครับ" สองคนเอ่ยออกมาพร้อมกัน
"ผมไว้ใจคุณได้ใช่มั้ยครับ"
"ไม่ไว้ใจคาเซนก็ได้ แต่ขอให้ไว้ใจผม ตราบใดที่หนูยูมิยังเป็นสะใภ้ของโนชิมูริ ผมรับปากว่าจะดูแลเขาอย่างดีให้เหมือนที่ดูแลลูกชายมา"
"ผมก็รับปากครับ" จาฟาร์เอ่ยคำสัตย์ เขารู้ว่าคนเป็นพ่อย่อมห่วงลูกสาวเป็นเรื่องธรรมดา พ่อดี ๆ คงไม่อยากให้ลูกแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเพื่อหวังอำนาจหรอก
"ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็สบายใจ ขอบคุณนะครับที่เลือกยูมิ"
"ไม่ต้องขอบคุณ ผมต่างหาก คุณอุตส่าห์ไว้ใจให้ลูกสาวเข้ามาอยู่ในจุดที่ไม่สบายใจ" ลัมบาน่าพูดขึ้น
"ผมไม่อาจขัดความต้องการของพวกคุณได้ อีกทั้งยูมิโกะเองที่เป็นคนตอบตกลง ผมเชื่อการตัดสินใจของลูก"
"ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังครับว่าที่พ่อตา" เรียวจิศอกเข้าท้องลูกชายไปหนึ่งทีเพราะดูเหมือนจาฟาร์จะได้เชื้อรามคิรินทร์มากเกินไปหน่อย ไอ้นิสัยที่ชอบกวนพ่อตาตัวเอง
"งั้นผมขอตัวก่อนครับ" เมื่อยูโตออกไป ทั้งเจ้าป่าและลัมบาน่าพากันมองหน้าคาเซนที่นั่งอยู่
"มองแบบนั้นหมายความว่าไงครับ"
"ชอบหนูยูมิ?"
"ผมแค่อยากให้คุณมาซุดะเขาสบายใจ"
"เหรอ" ทั้งตาทั้งพ่อเอ่ยออกมาพร้อมกันแบบนั้น จาฟาร์รู้ดีว่าไม่เชื่ออย่างแน่นอน
"มาจับผิดผมทำไม"
"เอาดี ๆ นะจาฟาร์ รู้ว่ารักรามคิรินทร์มาก แต่อย่าทำเมียหนีเหมือนกันได้มั้ย ตาปวดหัว"
"ไว้ใจผมได้เลยตา"
"เมียไม่หนี?"
"หนีแน่นอน" ร่างสูงตอบอย่างอารมณ์ดี พาเอาผู้ใหญ่สองคนกุมขมับ
- ผู้เขียน
