SO LONELY [4] เท่าไหร่ไม่เกี่ยง
1296 คำ
@วันต่อมา
"จีด้า.." ผู้ป่วยบนเตียงเริ่มได้สติแล้วพยายามเปล่งเสียงเรียกลูกสาวสุดที่รัก ตื่นมาก็เจอเธอเป็นคนแรกเลย
"จีด้า.."
สาวน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียง จากที่ใจจดใจจ่อกับคนเป็นพ่ออยู่แล้ว ทั้งยามหลับและยามนอน เธอค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ สายตาไปสะดุดลงกับคนที่กำลังมองมาที่เธออยู่
"พ่อ!" จีด้าเรียกออกมาอย่างดีใจแล้วลุกขึ้นเดินไปหาท่านทันที พ่อของเธอฟื้นแล้วหลังจากที่เพลียไปด้วยฤทธิ์ยากว่าหลายชั่วโมง สาวน้อยวางมือลงบนข้างที่มีเครื่องวัดออกซิเจนปลายนิ้วมืออยู่ ก่อนจะลูบเบาๆ พ่อของเธอถูกย้ายเข้ามาอยู่ในห้องพักฟื้นแล้ว
ไม่นานแพทย์และพยาบาลก็เดินเข้ามา ราวกับรู้อย่างนั้นแหละว่าพ่อของเธอฟื้นแล้ว
ภายในโรงพยาบาลชั้นนำของประเทศ ทางโรงพยาบาลจะทำการติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ในทุกๆห้องรวมทั้งห้องพักฟื้นแห่งนี้ด้วย เพื่อดูอาการผู้ป่วยทางหน้าจอคอมพิวเตอร์ หากเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินจะได้ช่วยเหลือทัน
คราวนี้พวกเขาได้รับสัญญาณว่าคนไข้ฟื้นแล้ว โทมัสที่อยู่ในช่วงตรวจเวรพอดีเดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลสาวคนหนึ่ง
"ขอดูอาการคนไข้หน่อยนะครับ" โทมัสพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม เพราะเขาคือแพทย์เจ้าของคนไข้ผู้ที่มาจากทวีปเอเชีย จีด้าก็ถอยห่างออกไปนิดให้แพทย์และพยาบาลเข้ามาดู
เธอได้ยินบทสนทนาทุกอย่างชัดเจนดีที่แพทย์และพยาบาลคู่นั้นสื่อ แต่ไม่สามารถเข้าใจได้เพราะมันเป็นศัพท์ของหมอโดยตรง สาวน้อยได้แต่ส่งยิ้มบางๆ ให้กับผู้ที่หันมาทางเธอเรื่อยๆ เพื่อรอฟังข่าวดี
"คนไข้ฟื้นตัวดีนะครับ" โทมัสบอกกับญาติผู้ป่วยด้วยความสุภาพ ยิ่งได้เห็นจีด้าใกล้ๆ เขาบอกตัวเองเลยว่าสาวเอเชียสวยมาก
"แต่เราคงต้องให้ผู้ป่วยนอนดูอาการสักสองอาทิตย์ก่อน นี่เป็นกฎในการดูแลผู้ป่วย ไม่ทราบว่าทางประเทศของคุณจะเป็นแบบนี้ไหม"
"คะ?" อะ..อะไรกัน
"เราอยากให้มั่นใจว่าคนไข้อาการจะดีขึ้นจริง และตัวผู้ป่วยเองก็มาจากต่างประเทศ หากเกิดอะไรฉุกเฉินจะได้รักษาทัน" เขารู้ว่าแววตาคู่นั้นมันหมายความว่ายังไง แต่ในฐานะแพทย์ผู้มีจรรยาบรรณแล้วเขาปล่อยพวกเธอกลับไปไม่ได้จริงๆ "ยังไงหากไม่มีอะไรขัดข้องรบกวนให้ญาติไปเซ็นเอกสารรับรองอีกทีที่เคาน์เตอร์ด้านนอกนะครับ"
"..ค่ะ" จีด้าพยักหน้ารับช้าๆ เธอไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าวิธีการแพทย์เขาทำแบบไหนกัน เคยได้ยินแต่ว่าหลังผ่าตัดสามวันแล้วออกจากโรงพยาบาลได้ แบบนี้คงใช้กับพ่อของเธอไม่ได้ใช่ไหม แต่ไม่ได้เตรียมการมาเพื่ออยู่นานแบบนี้เลย เอายังไงดี
แล้วค่าโรงพยาบาล.. จีด้าเงยหน้ามองหมอคนนั้นอีกรอบอย่างต้องการจะถามทันที แบบนี้เธอก็ต้องจ่ายเพิ่มอีกใช่ไหมหากต้องได้อยู่นาน จากที่เคยวางค่ารักษาไว้ประมาณเท่านี้ ได้ยินมาว่าราคาที่นี่ก็สูงเอาการ แล้วแบบนี้เธอจะไปหาเงินจากที่ไหนได้กัน
"มีอะไรอยากสอบถามไหมครับ" เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของญาติคนไข้
"แล้วค่ารักษา.." สาวน้อยมองหน้าของหมอก่อนจะมองเลยไปยังผู้เป็นพ่อเมื่อนึกขึ้นได้ พบว่าคนบนเตียงก็มองเธออยู่เหมือนกัน
จีด้ารีบส่ายหัวทันที เธอไม่ควรถามเรื่องอะไรแบบนี้ต่อหน้าท่าน ไม่ว่ามันจะเท่าไหร่เธอก็ต้องหามาให้ได้
"ครับ?" ท่าทางแบบนี้คืออะไรกัน นายแพทย์หนุ่มไม่เข้าใจ
"เปล่าค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว"
อยู่ๆก็เปลี่ยนไปซะอย่างงั้น โทมัสมองอย่างชั่งใจไปนิด คนที่กำลังอยากถามเขาแต่กลับหยุดลงไปเสียดื้อๆ มีอะไรอยากให้เขาช่วยอย่างนั้นหรือแววตาคู่นั้น ทางถนัดของเขาหากเพียงหญิงสาวเอ่ยปาก เขาชอบช่วยเหลือคน
แต่ก็ไม่เห็นว่าเธอจะปริปากสักที อีกอย่างเวลานี้ เขาต้องรีบไปหาผู้ป่วยรายอื่นแล้ว "..งั้นผมต้องขอตัวก่อน" โทมัสบอกอย่างแสนเสียดายที่ยังไม่ทันได้รู้ความจริงจากปากคนตรงหน้าเลย
"ระหว่างนี้จะมีพยาบาลคอยเข้ามาดูแลอยู่เรื่อยๆ ไม่ต้องห่วงนะครับ ส่วนหมอท่านอื่นจะมาอีกทีวันพรุ่งนี้"
"ขอบคุณค่ะ"
คล้อยหลังที่หมอและพยาบาลออกไปกันแล้วเธอก็เดินเข้าไปใกล้ๆพ่อดังเดิม เห็นแววตาคู่นั้นก็รู้ความหมายได้ไม่ยาก
"พ่อไม่ต้องห่วง หนูมีตังค์ค่ะ" เธอส่งยิ้มหวานให้พ่อไปจนคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางเกร็งตัวค่อยๆผ่อนคลายลง ท่านยังไม่สามารถพูดได้เพราะยังมีท่อช่วยหายใจ ก็คงต้องรอจนกว่าแพทย์จะอนุญาตให้ถอดออกได้ ถึงเวลานั้นค่อยจะสามารถทำอะไรได้ถนัดมากกว่านี้
"ไงบ้าง" ไบรอันถามเพื่อนเมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายไม่ค่อยสู้ดี วันนี้เขามีผ่าตัดบ่ายโมงและเพิ่งมาถึง โทมัสก็เดินเข้ามาพอดี
"นิดหนึ่ง" นิดหนึ่งที่ว่าก็คือเขาเดินตรวจคนไข้พร้อมทั้งลงผลเป็นรายๆไป งานที่ต้องใช้ความคิดและเกี่ยวกับชีวิตคนไข้มันรู้สึกเหนื่อยไม่น้อยเลย แต่ใจรักนี่สิให้ทำไง
"แล้วนี่มีผ่าตัดบ่ายไม่ใช่?" โทมัสถามกลับคืน
"อืม"
สิ้นสุดบทสนทนาของสองหนุ่มโทมัสก็ปิดเปลือกตาลงไป แบบนี้ประจำเขามักจะมาขลุกอยู่แต่ห้องเพื่อนเมื่อเวลางานสิ้นสุดลง แต่กลับมีภาพญาติผู้ป่วยใบหน้าสวยหวานเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวแทน นี่เขาเป็นอะไรกันถึงได้เอากลับมาคิดด้วย
"สาวน้อยคนนั้น.." โทมัสตัดสินใจเอ่ยออกมาก่อนจะหยุดคำพูดลงอย่างต้องการประมวลผลก่อน จะพูดยังไง จะถ่ายทอดยังไงดี สาวน้อยที่ไม่ค่อยพูดมีเพียงแววตาที่สื่อออกมา เขาเดาได้ยากเสียจริง
"ทำไม" ไบรอันรอฟังอย่างสนใจ แล้วทำไมเพื่อนไม่พูดต่อ "นายหมายถึงใครอย่างนั้นเหรอ"
"คนที่เราเจอเมื่อวานไง คุณจีด้า" แววตาเศร้าสร้อยของเธอเขาจะบอกเพื่อนยังไงดี
"ทำไม" มีเรื่องราวอะไรที่น่าหนักใจขนาดนั้นกันถึงไม่ยอมพูดสักที
"เธอ...น่ารักดี"
ไบรอันชะงักปากกาที่กำลังจะเซ็นลงไปในเอกสารเมื่อเพื่อนว่าอย่างนั้น จากใจที่กำลังคิดว่ามีเรื่องไม่ดีแต่มันกลับยิ่งรู้สึกแปลกมากไปกว่าเก่า เขาไม่เคยเห็นโทมัสจะเอ่ยปากชมใครสักที แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้มีหน้าตาที่ดูเคร่งเครียดแล้วชมเธอออกมาเสียอย่างนั้น
ดีนะที่เขาคิดทัน โทมัสรู้ว่าตัวเองและเพื่อนเป็นคนขี้สงสารคนง่าย เพราะฉะนั้นเขาจะยังไม่เล่าเรื่องราวพวกนี้ให้ไบรอันฟัง เขากำลังคิดอยู่ว่าตัวเองกำลังอยากช่วยเธอ ขอรอดูเรื่องราวเหล่านี้ไปก่อนแล้วกัน
บอกไม่ถูกจริงๆ ทำไมเขาถึงอยากดูแลสาวน้อยร่างบางคนนั้นจัง เลยคิดขึ้นได้ถ้าหากพรุ่งนี้ไบรอันเข้าไปตรวจ แล้วดันไปเอ็นดูเธอเข้า อย่างนี้เขาอาจจะมีคู่แข่งขึ้นมาได้
เพราะฉะนั้นเขาเลยตัดสินใจเลี่ยง แล้วบอกเพื่อนให้รับรู้ไปเลยว่าเขาชมเธออยู่
- ผู้เขียน
