ฉันหอบสังขารกลับมาถึงห้องพักอย่างปลอดภัย พอถึงก็เอาของไปโยนๆ ไว้ในที่ของมันแล้วก็เดินออกมาจัดการกับต้นไม้ต่อ เอ๊ะ!! (ตกใจฟีลนางเอก) นี่มันไดอารี่ของฉันนี่ ทำไมมันออกมาอยู่ตรงนี้ได้ ฉันลืมเก็บเหรอ แต่เมื่อคืนก็ไม่ได้เอาออกมานี่นา ฉันเปิดๆ ดูเช็คอีกทีว่ามันใช่ไดอารี่ของฉันแน่นะ และมันก็ใช่จริง ๆ
‘THANK YOU FOR WAITING ME’
(ขอบคุณที่รอ)
ประโยคที่เขียนไว้ในหน้าหนึ่งของไดอารี่ มันทำฉันชาไปทั้งตัว ลายมือนี่มันไม่ใช่ของฉัน แล้วฉันก็ไม่เคยเขียนประโยคนี้ แต่ความรู้สึกของฉันมันบอก ว่าคนที่ฉันตั้งตารอ เป็นคนเขียนมัน
“สายลม!! นายใช่มั้ย? นายอยู่แถวนี้เหรอ? สายลม!! ออกมาสิ!!” ฉันแหกปากตะโกนลั่นเหมือนคนเสียสติ ลองรอใครสักคนมาหลายปีดูสิ วินาทีที่ความหวังลมๆ แล้งๆ เหมือนจะมีความเป็นไปได้ มันแบบ...ดีใจฉิบหายอะ ฉันพยายามเดินตามหาคนเขียน แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
“สายลม!! ในเมื่อรู้แล้วว่าฉันรอ
