หลังจากฉันนั่งชิลนอนชิลที่สวนสาธารณะจนพอใจแล้ว ก็คว้าจักรยานคู่ใจกับข้าวของสัมภาระปั่นออกมาทางในเมือง ปั่นข้ามซอยโรงแรมที่ฉันอยู่ถัดไป 2-3 ตรอกจะเจอร้านต้นไม้ร้านใหญ่เจ้าประจำที่ฉันชอบมาเดินดูต้นไม้ (ดูจริงจัง ดูเฉยๆ ดูแล้วก็ไม่ซื้อ) ก็อย่างที่บอกนั่นแหละฉันเก็บดอกม้งดอกไม้มาจากตามริมทาง มาปลูกในโหลบ้าง ใส่กระถางบ้าง ตามประสา นานๆ จะอยากซื้อจากร้านที ก็มาเดินดูๆ เจอต้นไหนโดนจริงๆ ฉันก็ยอมควักเงินจ่าย วันไหนมาเดินแล้วเฉยๆ ไม่เจอต้นถูกใจฉันก็กลับ แต่วันนี้เหมือนจะได้เสียเงินนะ เพราะรู้สึกชอบๆ อยู่หลายต้นเหมือนกัน
“มาคนเดียวเหรอ” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ ก็แหงล่ะคนกำลังเลือกต้นไม้เพลินๆ อยู่ๆ ก็มีคนตรงเข้ามาทักแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แล้วรู้มั้ยว่าใคร?
“จะให้มากับใครล่ะคะคุณศาสตราจารย์” ใช่ศาสตราจารย์จอมเย็นชาที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ของฉันเอง แปลกแฮะคนแบบเขานี่เหรอที่ฉันต้องมาเจอใน...เอ่อ..
