“โอ้...ไนย์ดา...เราชอบเจ้าเหลือเกิน...”
เจ้าชายคาริมคำรามกระเส่าชิดกับกลีบดอกไม้หวาน พอผละโอษฐ์ร้อนรุ่มออกแล้ว ก็มอบกายแข็งขึงเข้าสู่ความหวานฉ่ำ ที่ทรงพรมจุมพิตเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา จนเจ้าหญิงไนย์ดาต้องครวญครางบิดกายไปมาด้วยความกระสั่นซ่านอย่างถึงที่สุด
เจ้าหญิงไนย์ดาครางเสียงลึก คราใดที่เจ้าชายคาริมมอบความแข็งขึงเข้ามาในความอ่อนหวานของกายพระองค์ก็ทรงลืมทุกอย่างเสียสิ้น พระหัตถ์เล็กยกขึ้นเข้าไปโอบกอดรอบพระวรกายล่ำสัน ไม่ว่าเจ้าชายคาริมจะกระซิบสั่งให้ตอบสนองรสรักด้วยท่วงทำนองใด ก็ทรงทำตามโดยไม่คิดคัดค้าน ทั้งกายและใจตกอยู่ในดำกฤษณาที่เจ้าชายคาริมทรงมอบให้เสียสิ้น
เมื่อคลื่นความรัญจวนใจถาโถมเข้าใส่ใกล้ถึงฟากฝั่งของความหฤหรรษ์หรรษา เจ้าชายคาริมก็กระซิบสั่งให้เจ้าหญิงไนย์ดาทำตามที่ทรงต้องการ ให้กระซิบเรียกชื่อพระองค์ในทุกนาทีของการขานรับการโรมรันอันดุดันหนักหน่วงสร้างความวาบหวามกระสั่นซ่า
