“เจ้าชายคาริม...”
เจ้าหญิงไนย์ดาครางเสียงกระเส่าอย่างไม่อาจหักห้ามไว้ได้ นาทีต่อมาก็ต้องอายพระพักตร์แดงซ่าน เพราะตอนพลิกกายนอนหงายนั้น เจ้าชายคาริมยังคงก้มพระพักตร์ลงต่ำอยู่เกือบชิดกับสะโพกผายมน พอพระองค์พลิกตัวนอนหงายอย่างรวดเร็ว โอษฐ์ร้อนรุ่มก็สัมผัสโดนกลีบดอกไม้หวานฉ่ำอย่างถนัดถนี่ ทำเอาพระองค์ต้องครางกระเส่าอีกรอบเพราะความเสียวซ่านที่แล่นพล่านไปทั่วเรือนกาย
“โอ้...ไนย์ดา เจ้าพร้อมสำหรับเราแล้วใช่ไหม”
เจ้าชายคาริมครางสุรเสียงแหบลึกด้วยความพึงพอพระทัย อีกทั้งรู้สึกกระสั่นเสียวไปทั่วกาย เมื่อได้กดจุมพิตลงบนกลีบดอกไม้หวานฉ่ำตามที่ใจปรารถนาต้องการจุมพิตตั้งแต่เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาแล้ว
เจ้าหญิงไนย์ดากัดเม้มโอษฐ์สีกุหลาบไว้แน่น เพื่อไม่ให้หลุดเสียงครางกระเส่าเพราะความหฤหรรษ์ไปมากกว่านี้ เมื่อเจ้าชายคาริมได้กดโอษฐ์ลงไปจุมพิตตวัดชิวหาร้อนรุ่มหนักหน่วงทั่วกลีบดอกไม้ฉ่ำรัก
“เจ้า...ชาย...
