“ทำไมต้องเรียกหม่อมฉันว่าเจ้าหญิงนอกสายเลือด เจ้าชายรู้อะไรมา บอกหม่อมฉันมาเดี๋ยวนี้”
เจ้าหญิงไนย์ดาออกคำสั่งอย่างลืมตัวว่าตัวเองกำลังตกเป็นเบี้ยล่างของเจ้าชายคาริมอยู่
และเจ้าชายคาริมก็เค้นสุรเสียงปฏิเสธห้วนๆ “เจ้าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะสั่งเราได้ เราจะพูดก็ต่อเมื่อเราอยากพูดเท่านั้น”
“แต่หม่อมฉันต้องการรู้เดี๋ยวนี้ และเจ้าชายต้องบอกหม่อมฉันด้วย”
ความสงสัยที่ก่อตัวขึ้นนับตั้งแต่ถูกเรียกว่าเจ้าหญิงนอกสายเลือด ส่งให้เจ้าหญิงไนย์ดาลืมตัว ตวาดสั่งเจ้าชายคาริมเสียงดังลั่น
แต่...เจ้าชายคาริมผู้ยิ่งใหญ่มีหรือจะเชื่อฟังคำสั่งของผู้อื่น
“เจ้าอย่าหวังว่าเราจะพูดออกมาง่ายๆ”
เจ้าชายคาริมตรัสเยาะ ดวงเนตรคมกล้ากวาดมองทั่วเรือนร่างอรชรที่ยังถูกพระองค์นั่งกดทาบทับอยู่ จากนั้นก็ตรัสออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ที่สุด
“แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันนะไนย์ดา ถ้าหากเจ้ายอมทำตามความต้องการของเรา...เราอาจจะคายความลับอ
