เจ้าชายคาริมรู้ว่าความเจ็บแปลบเริ่มห่างหายไปจากตัวเจ้าหญิงไนย์ดาแล้ว อีกทั้งรู้ว่าเจ้าหญิงกำลังเพลิดเพลินกับการถูกมอบความกระสันเสียวด้วยโอษฐ์ของพระองค์ จึงกดกายแข็งขึงให้พุ่งพรวดเข้าสู่กลีบดอกไม้หวานจนหมดสิ้นทั้งความใหญ่โต เมื่อเข้าไปสัมผัสกับความหวานฉ่ำของดอกไม้หวานซึ่งตอดรัดกายพระองค์ทั่วทุกทิศทางจนพระองค์ต้องคำรามลั่นเพราะความหรรษาเหลือคณานับแล้ว ก็เริ่มขยับการโรมรันรักด้วยท่วงทำนองดุดันเร่าร้อน
“ดีขึ้นไหมไนย์ดา...เจ้าหายเจ็บหรือยัง...”
สุรเสียงที่กระซิบถามสั่นพร่าชิดกับใบหูเล็ก พร้อมกับขบเม้มติ่งหูสลับกับการตวัดชิวหารัวไล้ทั่วใบหู ส่งให้เจ้าหญิงไนย์ดาลืมความเจ็บปวดเสียสิ้น
“ไม่รู้...หม่อมฉัน...ไม่รู้”
คนที่ไร้ประสบการณ์ในเชิงรักอย่างเจ้าหญิงไนย์ดารู้สึกสับสนไปหมด พระองค์เบิกดวงเนตรกว้างกับความหฤหรรษ์ที่มาพร้อมกับการโรมรันหนักหน่วง กายแข็งขึงที่โจนจ้วงกดกระแทกเข้ามาในกลีบดอกไม้หวา
