“ใช่!”
เจ้าชายคาริมรับคำสุรเสียงเข้ม ดวงเนตรคมกล้ายังคงจ้องมองไปยังความมืดของแผ่นดินทะเลทรายอย่างไม่กะพริบตา ขณะตรัสตอบต่อ
“เรารู้ว่าพวกมันต้องมาคืนนี้แน่ เมื่อตอนเช้าเจ้าก็เห็นเหมือนที่เราเห็น ดวงตาของท่านลุงและเจ้าหญิงนอกสายเลือด เต็มไปด้วยความละโมบ ทั้งสองคนนั้นต้องการชีวิตของเราแทบจะทันทีที่เราปฏิเสธเรื่องการยกบัลลังก์ให้กับเจ้าหญิงไนย์ดา”
ถ้อยคำตรัสตอบของเจ้าเหนือหัว ทำเอาองครักษ์รามีลต้องขยับตัวด้วยความกังวลใจกับความปลอดภัยของพระองค์
“กระหม่อมจะสั่งลูกน้องให้เพิ่มการอารักขาพระองค์ให้มากกว่านี้ กระหม่อมจะไม่ยอมให้พวกมันเข้ามาใกล้พระองค์ได้”
ไม่ได้เอ่ยบอกแต่ปากเท่านั้น ทว่าองครักษ์รามีลหยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมกับกดโทรหาเหล่าองครักษ์ที่เป็นลูกน้องของตนเอง แต่ปลายนิ้วยาวกดตัวเลขได้แค่ไม่กี่ตัว ก็มีสุรเสียงของเจ้าชายคาริมตรัสสั่งห้ามอีกครั้ง
“ไม่ต้องรามีล ไม่ต้องให้ใครมาอารักขาเราท
