ขอเพียงมีท่าน

ตอนที่ 17 ชื่อตอน อากาศหนาว 25+

ผ่านไปเพียงสิบวัน ท่านป้าเหยียนให้ทหารไปป่าวประกาศหาสาวทอผ้ามาอีกมาก ผืนผ้าในโรงทอผ้าจึงเพิ่มขึ้น เริ่มแจกจ่ายแก่ชนชั้นสูง และทหารประจำการในเมืองหลวงแล้ว หลายส่วนถูกส่งไปเป็นรางวัลแก่เหล่าแม่ทัพชายแดน ที่ก็แร้นแค้นมิต่างกัน เหล่าชนชั้นสูงต่างรู้สึกดีใจกับผืนผ้านุ่มอุ่นที่ได้รับพระราชทานมา ยามก่อนสงครามมิเคยแร้นแค้นจึงมิรู้ค่าสิ่งใด ยามนี้หลังสงครามผ่านความยากแค้นแสนสาหัสมามาก ยามความสุขกลับคืนมาเพียงนิด ทุกคนต่างแทบจะหลั่งน้ำตาขึ้นมาพลัน

ยามเรือนของผู้อื่นนั้นสร้างไปบ้างแล้ว เหล่าทโมนทั้งหลายต่างเร่งกลับเรือนตนและเร่งสร้างเรือนรอคอยญาติมิตรของตนเองให้กลับมา อู่ซินจง บุรุษหน้าทะเล้นใบหน้าขาวตัวสูงโปร่ง ร่ำลาหวงชินหวางและเร่งกลับมาเรือนตน ยามอยู่ในสงครามได้เรียนรู้การก่อไฟหุงข้าว ยามนี้กลับมาที่เรือนยังมิมีข้ารับใช้ผู้ติดตามเฉกเช่นเคย เพราะในยามก่อนนั้นผู้คนสูญสิ้นชีวิตไปเพราะสงครามแล้ว ร่างหนุ่มน้อยมานั่งหน้าชานเรือนผู้เดียวและถอนหายใจมองฟ้าไปเบาๆ ก่อนจะเริ่มต้นพักผ่อนในราตรีแรกก่อน ตั้งใจจะออกไปนำไม้มาสร้างเรือนรอคอยบิดาของตนเอง ที่ส่งข่าวมาว่าอพยพออกไปทางใต้

ยามที่ผู้คนทยอยออกกันไปจากจวน เสี่ยวโซ่วเหงาน้อยๆ นางหอบผ้ามานอนในห้องของหวงต้าเกอโดยมิต้องชักชวนอันใด เสี่ยวโซ่วปัดที่นอนให้ และสั่งคนนำน้ำร้อนมาอย่างดี ยามทรงเสด็จกลับมาก็ยิ้มน้อยๆ ยืนให้นางผลัดผ้าให้และดึงนางลงถังน้ำไปหน้าตาเฉย

“อรื้อ อาบน้ำก่อนเถิดเพคะ วันนี้อากาศหนาวจะทรงซุกซนมิได้ อ่ะ”

ร่างหนามิตอบนางแต่กอดรัดบดเบียดกายร้อนๆเข้าหานางจนแน่น ลากปลายลิ้นชอนไชในใบหูขาวขบกัดน้อยๆ เสียวซ่านจนร่างบางดิ้นเร่าขึ้นมาพลัน

“อร้า หวางเย่ อาบน้ำก่อนเพคะ อร้า”

ใบหน้าคมยิ้มออกมาและยกเรียวขาขาวๆแยกออก ก่อนจะกดแทรกปลายหัวเบ่งบานลงในกลีบเนื้อสาวจนดิ้นเร่า เสี่ยวโซ่วดิ้นกระตุกถี่ๆ ผวาเกาะต้นแขนแกร่งจนแน่น ร่างหนาครางดังลั่นกอดรัดนางในอกแน่นและกระแทกกระทั้นท่อนเนื้อแข็งขึง สาวแก่นกายเข้าออกรุนแรงจนร่างสาวผวาเกาะขอบถังไม้จนแน่น ยิ่งนางขยับหนีท่อนเนื้อร้อนๆขนาดใหญ่ก็ติดตามแทรกลึกบดคว้านอย่างรุนแรง เซี่ยวโซ่วหวีดร้องลั่นกายสั่นกระตุกระริก

“อร้าย ต้าเกอท่านมันบ้าที่สุด อร้า อรื้อ อู๊ย อร้า”

“ซี้ด อร่า ก็เจ้าบอกว่าหนาว เปิ่นหวางเลยจะกอดเจ้าให้อุ่นกายมิดีหรือ โอว แน่นจริง อา”

กายหนาหนักกระแทกกระทั้นในเรือนกายสาว กดแแทรกกายล้ำลึกจนร่างน้อยๆดิ้นเร่า ส่ายสะโพกขยับหนีด้วยความทรมาน แต่มือหนานั้นไวกว่านาง รั้งเอวคอดเข้ากอดรัด และยืดกายตนเองขึ้นจนสุดยกขาขาวๆแยกขึ้นกระแทกกระทั้นจนตัวลอย ใบหน้าหวานตื่นตกใจและหวีดร้องขึ้นมาดังลั่น

“อร้า อย่านะ ข้าจะตกลงไปแล้ว จะตกลงไปแล้ว อร้า”

หวงเกาเทียนกอดรัดร่างนุ่มจนแน่น แก่นกายแข็งขึงจนมิอาจจะทานทน ร่างหนาสูดปากลั่นและกดแก่นกายแทรกลึกคราแล้วคราเล่า จนร่างบางลอยค้างอยู่บนอากาศ นางผวาเกาะยึดต้นแขนแกร่งจนแน่น กายบีบรัดด้วยความแตกตื่นตกใจเป็นอย่างมาก ทำเอากายแกร่งน้ำทะลักฉีดพุ่งออกมาในทันที

“โอ๊ะ อร่า ซี้ด โอว เสี่ยวโซ่วเปิ่นหวางถึงสวรรค์แล้ว อา”

วงแขนแกร่งกอดรัดนางจนแน่น เสี่ยวโซ่วแทบจะแหลกเหลวในอกแกร่ง นางดิ้นไปมาและตบตีร่างหนาอย่างแรงแต่ใบหน้าคมหัวเราะดังๆ และคลายวงแขนปล่อยนางลงช้าๆ ยามนางทุดฮวบลงในอกแกร่งจึงเปลี่ยนมาอุ้มนางแทน เร่งนำนางอาบน้ำและอุ้มไว้ในอกตน หัวเราะมาตลอดทาง

“อร่า มีแรงเท่าแมวข่วน ริอาจเป็นหนูหยอกราชสีห์ เจ้าช่างมิเจียมตนจริงๆเลยนะ เสี่ยวโซ่ว”

ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวขึ้นมาและค้อนใส่คนตัวโตอีกครั้ง นางระบมไปหมดทั้งกายแล้วในยามนี้ ยามบุรุษแต่งกายให้พร้อมปรายตามองเรือนร่างของนางอย่างหื่นกระหาย เสี่ยวโซ่วยกฝ่ามือปิดยอดอกของนางและคู้กายหนีหวีดร้องลั่นในทันที

“หยุดมองนะคนลามก คนหน้ามิอายหวงต้าเกอ”

ใบหน้าคมทำสายตากรุ้มกริ่ม แลบลิ้นเลียปากตนโอ้อวดนาง ยามนางน่ารักเช่นนี้ทำเอากายของบุรุษคึกคัก ร่างหนาเร่งขึ้นคล่อมนางและทึ้งผืนผ้าบางออกไปอีกครั้ง

ต้นแขนแกร่งกำข้อมือขาวขึงไว้ทั้งคู่ ก่อนจะใช้ต้นขาแกร่งแยกเรียวขาขาวๆออก กดแทรกดันปลายหัวเบ่งบานในกลีบเนื้อสาวน้อยๆเรียกเสียงครางออกมาดังลั่น ก่อนจะเกร็งสะโพกดันแก่นกายใหญ่โตดันลึกเสียครึ่งลำและควบขย่มอย่างบ้าคลั่ง

ร่างบางสูดปากลั่นส่ายใบหน้าไปมา และผวาแอ่นกายยกแยกเรือนกายสาวส่ายสะบัดเนินเนื้อแอ่นกลีบเนื้อให้ทิ่มตำ นางดวงตาเหลือกลานหวีดร้องดิ้นเร่า กายบีบรัดถี่ๆจนนางนั้นรู้สึกทุกส่วนสัดของบุรุษเพศไปจนสิ้น ร่างหวานแลบปลายลิ้นออกมาจนสุดโคนดวงตาปริ่มน้ำที่หางตา บุรุษที่จดจ้องนางอยู่ตลอด ถึงกับครางลั่นและสาวแก่นกายกระแทกพรวด กดดันโคนเนื้อขนาดใหญ่แทรกลึกจนสุดแรง จนร่างสาวส่ายสะบัดหวีดร้องลั่นขึ้นมา

“อร้าย ซี้ด ต้าเกอ อร้า กายของท่านใหญ่โตเหลือเกินข้ารับมิไหวแล้ว อู๊ย เบาลงหน่อย อร้าย ฮรื้อ ซี้ด อรึ้ย แอร๊ย”

ร่างหนาแทบจะบ้าตาย แม้อยากผ่อนแรงเท่าใดแต่เห็นนางน่ารังแกเช่นนี้แล้ว สะโพกแกร่งขยับไหวด้วยตนเอง ขยับแทรกแก่นกายและขย่มลงถี่กระชั้นลึก ร่างหนาเสียวจนกัดฟันแน่นรัดนางเข้าในอก และร้องครางลั่นขึ้นมา

“อูย ซี้ด กายของข้าหยุดมิได้แล้วเสี่ยวโซ่ว ขออภัย โอว แน่นอันใดเช่นนี้นะ ทนมิไหวแล้ว โอ้ว”

ร่างหนาสาวแก่นกายกระแทกกระทั้น ดันลึกในกายสาวจนกลีบเนื้อสาวขาดวิ่น โคนเนื้อขนาดใหญ่บดขยี้จนกุหลาบปริแตกผลิบานดิ้นเร่าหวีดร้องลั่น น้ำหวานในกายนางหลั่งรินจนเปรอะชุ่มไปหมด กายสาวหยัดปลายเท้ารูดดิ้นไปมาบนที่นอน ต้นขาขาวกางออกถ่างร่อนสะโพกจนมิติดพื้น นางกอดรัดกายแกร่งและเด้งสะโพกขึ้นลงอย่างรุนแรงตามแรงแห่งกำหนัด

“กรี้ด อร้าย อรึ้ย แอร๊ย อู้ย อรื้อ ต้าเกอ ฮรื้อ เสี่ยวโซ่วจะขาดใจตายแล้ว แอร๊ย อรู๊ย”

“อร่า เจ้าตัวร้าย ทำท่าร่านราคะเช่นนี้เปิ่นหวางจะหยุดกายลงได้หรือ โอย โอย เสียวเหลือเกิน อูย ซี้ด”

ร่างหนาควบขย่มนางจนเตียงสั่นไหวสะเทือน เสี่ยวโซ่วดิ้นเร่า ยกเรียวขากอดรัดเอวแกร่งและซบใบหน้ากับต้นแขนแกร่งจนแน่นกรีดร้องดิ้นเร่ากายกระตุกน้ำแตกพร่าในทันที

“อร้า ซี้ด มิไหวแล้วเพคะ อรึ้อ”