เจิ้งเหมยกับย่าหนานนั่งพิงกรงขังด้วยความเมื่อล้า อาหารที่ได้กินมีเพียงแป้งย่างไฟรสชาติจืดชืด ในขณะที่เหล่าทหารกิน กระต่ายป่าและไก่ป่าย่างอย่าเอร็ดอร่อย ร่างกายซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด จนคังซื่อฮั่นทอดถอนใจด้วยความสงสาร กองทหารอิ่มหนำสำราญเนื้อกระต่ายป่าย่างเหลืออยู่บนเตา คังซื่อฮั่นฉีกขากระต่าย ทั้งสองขาเดินไปที่กรงขังเจิ้งเหมยและย่าหนาน ด้วยท่าทีระวังภัยยืนหันหลังพิงกงขังทำทมีเหมือนไม่ใส่ใจก่อนจะส่งเนื้อกระต่ายเข้าไปในกรง
“กินเสีย”
เจิ้งเหมยลืมตาตื่นขยับตัวออกห่างจากกรงด้วยมองไม่เห็นใบหน้าของคังซื่อฮั่น
“เจ้าเป็นใคร”
ย่าหนานตื่นขึ้นมาบ้าง ใช้มือกางกั้นตัวเจิ้งเหมยให้ออกห่างกระซิบเบาๆ
“พระชายา มันอาจมียาพิษ”
“เฮ้อ เรารึอุตส่าห์สงสารดันแปรเจตนาเป็นอื่น”
ดึงหมวกออกจากใบหน้า
“ท่านองครักษ์ คังซื่อฮั่น”
อุทานพร้อมกันทั้งคู่คังซื่อฮั่นจุ๊ปากให้เงียบ
“ท่านมาช่วยพวกเราใช่ไหม รีบช่วยเราสอง
