“ท่านอ๋องโปรดตั้งสติด้วย”
เสี่ยวป๋อพยุงจินเฉิงอู่ลุกขึ้น
“หวางเฟย ข้าปกป้องเจ้าไม่ได้”
ก้มหน้าลงกับพื้นปล่อยให้น้ำตาร่วงรินหยดลงบนพื้นหิมะละลายหายไปกับหยาดน้ำตา เสียงสุนัขจิ้งจอก ส่งเสียงหอนโหยหวน ยิ่งเพิ่มความเศร้าสลด
“เจ้ารั้งอยู่นี่เร่งช่วยเหลือฟื้นฟู กำลังพล”
จินเฉิงอู่สั่งเสี่ยวป๋อตามแผนที่คิดไว้
“ท่านอ๋องเสี่ยวป๋อร่วมเดินทาง อารักขาท่านอ๋อง”
“ครั้งนี้ ข้างหน้ามีคังซื่อฮั่นที่ข้าจะอาศัยเขาได้ ยามคับขันเชื่อว่าคังซื่อฮั่นก็ยังเป็นคังซื่อฮั่น”
“รักษาตัวด้วยท่านอ๋อง”
กระบี่ในมือพร้อมด้วยม้าคู่กายตะบึงออกจาก ค่ายหน้าด่านดั่งลูกดอกพุ่งสู่เป้าหมายใจเขาตอนนี้ไม่ได้อยู่ร่างกายนี้ หากแต่อยู่กับเจิ้งเหมย หวังว่าจะพบนางก่อนที่ จะถูกส่งตัวเข้าวังหลวง อยู่ในเงื้อมมือของโยวเสวียน
เมื่อนั้นหัวใจเขาคงสลาย
โยวเสวียนในอ้อมกอดของจินเฉิงหวาง
“ฝ่าบาทม้าเร็วแจ้งข่าวดีแก่ข้าแล้ว บัดนี้จับตัวชายา
