“ทานข้าวกลางวันกันเสร็จแล้วเหรอคะ ไม่เห็นมีใครเลย”
“กินเสร็จแล้วครับ”
ปรานต์ซึ่งเป็นเจ้าของสถานที่จำต้องเบนความสนใจไปให้แขกที่นาราดูแล้วก็พอคาดเดาได้ว่าเป็นแขกประจำ และมั่นใจขึ้นเมื่อหญิงสาวในชุดเจ้าหญิงนั่นถามมาอีก
“นี่ดามาช้าไปใช่ไหมคะ เสียดายจัง อุตส่าห์ตั้งใจทำกับข้าวมาเสริม คนอื่นๆ ไม่ทันได้กินเลย” พูดพลางยกถุงผ้าที่บรรจุกล่องทัปเพอร์แวร์อาหารหลายเมนูขึ้น สีหน้าดูเสียดาย
“ไม่ได้กินก็ไม่เป็นไร ดาเอาทิ้งไว้ที่นี่ได้ เดี๋ยวเลิกงานแล้วเขาก็มากินกันอีก”
ปรานต์ว่าไปตามประสา คนงานของเขากินกันตลอดเวลาอยู่แล้ว ไม่ว่าจะมื้อหนักมื้อเบา ไม่ต้องกลัวว่าจะเหลืออะไรทิ้งค้างให้บูดหรอก
“โอเคค่ะ งั้นดาเอาไปวางไว้ที่โต๊ะนะคะ...อุ๊ย...นั่น...”
ทำเป็นเพิ่งจะเห็นนาราที่นั่งหัวโด่อยู่อีกคนตรงนี้
ที่ต้องบอกว่า ‘ทำเป็น’ เพราะจริงๆ แล้ว หญิงสาวที่มาใหม่คอยเหลือบมองเธออยู่ตลอดเวลา แต่พอไม่เห็นว่าปรานต์จะ
