ภายในร้านขายตำราอันเงียบเหงาอย่างที่เป็นอยู่ตลอด จงลู่เสียน นั่งกุมขมับเมื่อแผนที่วางเอาไว้ไม่เป็นดั่งที่ตนคิดแต่แรก แม้นิทานที่นางเขียนจะดีแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังขายไม่ได้สักเล่ม เขาให้คนช่วยกันคัดได้เกือบร้อยเล่มแล้ว เงินส่วนหนึ่งก็สำรองจ่ายไปก่อนแล้วเพราะคิดว่าต้องขายได้แน่ ๆ แต่เขาคิดผิดอย่างมหันต์
ผ่านมาหลายวันแล้วก็ยังขายไม่ได้สักเล่ม เขาแนะนำนิทานให้เหล่าบัณฑิตทุกคนที่เข้ามาเลือกซื้อตำราให้ลองอ่านดูก่อนก็ไม่มีผู้ใดยักจะสนใจนักเพราะส่วนมากล้วนมุ่งเน้นไปที่ตำราเรียนเสียมากกว่า
ทั้งเด็ก ๆ ที่มาอ่านตำราที่ร้านเขา ช่วยกันคัดตำราเพื่อให้มีรายได้ไว้ใช้จ่ายก็ยังขอไม่รับเงินจากเขาในยามนี้อีกด้วย ให้เขาจ่ายให้คนอื่น ๆ ไปก่อน ขายได้ค่อยจ่ายก็ไม่เป็นไร ยิ่งทำให้ลู่เสียนรู้สึกหนักใจมากเข้าไปอีก ถามว่าเขามีเงินเพียงพอจะจ่ายไปอีกครั้งหรือไม่ เขามี หากแต่หากขายไม่ได้อีกเล่า เงินส่วนนี้เขาเก็บไว้จ่ายค
