แต่คนอย่างเขาหรือจะยอมเสียฟอร์ม แม้จะอยากรับผิดชอบยัยเด็กนั่นขนาดไหน แต่ใครจะยอมรับให้เสียหน้ากัน
“พี่คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะคะ จริงๆ แล้วเราไม่ได้มีอะไรกัน พี่คุณแค่เข้ามาขอบใจพัดเรื่องของขวัญก็เท่านั้นเองค่ะ”
“ถ้าเท่านั้นจริง ทำไมหนูต้องกรีดร้องตกใจ และทำไมตาคุณถึงมีแผลที่หัวเหมือนโดนอะไรฟาดแบบนั้น” จันทร์ระวีดึงร่างเด็กสาวให้ประจันหน้าเพื่อสบตาเค้นหาความจริง
“เอ่อ... คือว่าพัด... พัด...” คนไม่ชอบโกหกอึกอัก เหลือบสายตามองคนที่ตกกระไดพลอยโจนกับเธอด้วย นอกจากเขาจะไม่แก้ตัวใดๆ ยังไม่ช่วยเธออีก
“ไม่อยากแต่งงานกับฉันขนาดนี้เลยเหรอภัทรวนันต์ ถึงได้สร้างเรื่องโกหก จะให้ฉันพูดหรือเปล่าว่าก่อนหน้านี้ฉันจูบเธอไปกี่ที ฉัน...”
“พอเถอะค่ะ” ภัทรวนันต์หน้าซีดสลับแดง ห้ามปรามเสียงสั่นอย่างอับอาย ใบหน้าแดงจัดลามไปถึงใบหู
“ตาเถร! ตาคุณ นี่ลูกรังแกน้องถึงขนาดนี้เลยเหรอลูก” จันทร์ระวียกมือขึ้นทา
