อาจเป็นเพราะเธอหวาดกลัวลนลานทำอะไรไม่ถูกจนเชื่องช้าเหมือนเต่าเช่นนี้
“คิดว่าจะหนีรอดหรือไง จุ๊ๆ”
“พี่คุณอย่าเข้ามานะคะ” ภัทรวนันต์ผวาหนีไปอีกด้านของห้อง คุณธรรมก้าวตามอย่างใจเย็นเหมือนราชสีห์ตัวใหญ่เตรียมตัวตะครุบเจ้าแมวตัวน้อยที่ใกล้จนมุมเต็มที
“อย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ เอาน่า... ฉันก็เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ นั่นแหละ แต่ลีลาอาจจะดีกว่าก็ได้”
“ร้ายกาจที่สุด” ภัทรวนันต์ส่ายหน้าไปมาอย่างผิดหวัง ไม่คิดว่าเขาจะร้ายทั้งใจและวาจาแบบนี้
“วันนี้เธอแต่งตัวขัดคำสั่งฉัน แต่ตอนนี้เธอแต่งตัวได้ใจฉันมาก” เขากวาดมองร่างบางตาเป็นประกาย
“อุ๊ย!” มือนิ่มรีบรวบเสื้อเข้าหาตัว แต่มันกลับยิ่งทำให้เสื้อนอนตัวบางเนื้อนิ่มร่นขึ้นไปถึงต้นขาขาวๆ โดยที่เธอไม่รู้ตัว
“จะปิดหรือว่าจะยั่ว” เขาถามไล่สายตามองหุ่นกระชากใจของเธอ ร่างเล็กแต่เต็มตึงสัดส่วนยวนตาไม่ได้ผอมแห้งแรงน้อยเป็นไม้กระดานเหมือนก่อน เขาอยากสัมผัสแตะต้องจนจ
