Chapter 5: ผัวจำเป็นของน้องริน 1
1828 คำ
Chapter 5: ผัวจำเป็นของน้องริน
“หิวเปล่า” เมื่อแบกกระเป๋าเข้ามาในห้อง ทิ้งไว้ตรงพื้น ก่อนจะเอนตัวนอนบนโซฟา ไอ้ตรีที่นั่งลงข้างๆ ก็ถามขึ้น เพราะนี่ก็สองทุ่มเข้าไปแล้ว
“อือ” ฉันครางรับเบาๆ
“จะสั่งมากิน หรือลงไปกินที่ร้านล่ะ” มันถามต่อ
“ไปกินที่ร้านดีกว่า กูอยากกินจิ้มจุ่ม”
“ไปสิ” มันดึงแขนฉันให้ลุกจากโซฟา แล้วเราก็เดินออกจากห้องไปด้วยกัน
ร้านอาหารอีสานสุดแซบร้านเจ้าประจำก็อยู่ไม่ไกลจากที่พัก แต่พอจะเดินเข้าไปในร้านเจออีหมวยกับเพื่อนอีคนสองคนเดินออกมาพอดี ฉันปรี่เข้าไปหามัน อีหมวยก็วิ่งไปหลบอยู่ที่หลังเพื่อนทันที
ฉันทำท่าจะเดินไปลากตัวมันมา แต่ไอ้ตรีดึงแขนฉันไว้
“ใจเย็นมึง”
“วันนี้กูต้องคุยกับมันให้รู้เรื่อง”
“พี่เก้าหนูขอโทษ” มันส่งเสียงอ่อยๆ มาจากด้านหลังเพื่อน
“ถ้ามึงจะขอโทษกูจริงๆ มึงออกมานี่เลย” ฉันพยายามใจเย็นไว้ เพราะมันไม่ได้มาคนเดียว เกิดทำเสียงดัง หรือพูดเรื่องวันนั้น จะกลายเป็นว่าฉันประจานตัวเอง
“พี่เก้าสัญญาก่อนสิว่าจะไม่ทำอะไรหนู”
“เออ ไม่ทำ!”
“แน่นะ” มันโผล่หน้ามาต่อรอง ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
“ก็เออไง!”
“พวกน้องกลับไปก่อนนะครับ พี่มีเรื่องที่จะเคลียร์กับหมวย” ไอ้ตรีหันไปบอกเพื่อนทั้งสองของอีหมวยด้วยสีหน้านิ่งๆ แต่แผ่รังสีอำมหิตจากแววตา ทำเอาเพื่อนอีหมวยรีบสลัดมืออีหมวยออกจากร่าง แล้วเผ่นแน่บออกจากบริเวณร้าน อีหมวยทำท่าจะวิ่งตามเพื่อน แต่ช้ากว่ามือของฉัน ที่ลากมันมาตรงลานจอดรถข้างร้าน
แล้วจิกหัวมันไว้ สีหน้าฉันคงไม่ต้องเดา พร้อมลงไม้ลงมือสุดฤทธิ์ อีหมวยถึงกับยกมือไหว้
“พี่เก้า หนูขอโทษจริงๆ หนูชอบพี่จนขาดสติ หนูสำนึกผิดแล้ว ฮือๆ” มันปล่อยโฮเรียกความสงสาร หรือว่ากลัวฉันจริงๆ ก็ไม่รู้
“มึงรู้มั้ยสิ่งที่มึงทำ นอกจากผิดกฎหมายแล้ว มันอาจทำกูถึงตาย ถ้ากูแพ้ยาขึ้นมา มึงนี่จิตใจทำด้วยอะไรวะอีหมวย”
“ขอโทษพี่ ตอนนั้นหนูไม่คิดรอบคอบ หนูผิดไปแล้ว หนูขอโทษ” มันไหว้ทั้งน้ำตา
“ถ้ากูไม่เจอตัวมึงวันนี้ มึงคิดจะมาขอโทษกูบ้างมั้ย หา!”
“หนูคิดตลอดเวลาค่ะ แต่หนูก็กลัวพี่กระทืบ”
“เออ กูอยากจะกระทืบจนใจจะขาดอยู่แล้ว ถ้าฆ่าคนตายไม่ติดคุก กูก็จะฆ่ามึงทิ้งเลย!”
“หนูขอโทษ หนูผิดไปแล้วจริงๆ พี่จะให้หนูกราบเท้าหนูก็ยอม” มันทรุดตัวลงพื้นทำท่าจะกราบตีนฉันจริงๆ ฉันเลยดึงไหล่มันขึ้นมา
“ครั้งนี้กูอภัยมึงก็ได้อีหมวย แต่มึงอย่าไปทำกับใครอีกแล้วกัน เพราะมันเป็นวิธีที่ต่ำทรามมาก” จริงๆ แล้วฉันอยากตะโกนด่ามันมากกว่านี้ ว่าสิ่งที่มันทำคืนนั้น มันทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับไอ้ตรีเริ่มเปลี่ยนไป มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว แต่ลึกๆ ฉันก็ไม่แน่ใจว่า หากตัวเองไม่ได้ถูกยาปลุกเซ็กซ์จากอีหมวย สิ่งนี้มันจะเกิดขึ้นกับฉันและไอ้ตรีหรือเปล่า เพราะจากที่คุยกันเมื่อวันก่อน เหมือนว่ามันจะชอบฉันเกินเพื่อนมานานแล้ว มันบอกตั้งแต่แรกที่เจอกันมหา’ ลัย หลังจากไม่ได้เจอกันสามปี
“ค่ะ หนูจะไม่ทำกับใครอีก ขอบคุณพี่เก้าที่ไม่เอาเรื่องหนู” มันยกมือไหว้อีกครั้ง น้ำตาก็ยังไหล และแววตาของมันบ่งบอกว่าเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ฉันเลยแค่พยักหน้า แล้วโบกมือไล่มันไป
อีหมวยวิ่งปรูดออกจากร้านไปทันที ฉันถอนหายใจแรง และระงับสติอารมณ์อยู่หลายนาที ขณะที่ไอ้ตรียืนนิ่งๆ อยู่ด้านหลัง กระทั่งท้องไส้ฉันเริ่มครวญคราง จึงเดินนำหน้าเข้าไปในร้าน โดยมีไอ้ตรีเดินตามมาติดๆ
เมื่อได้ที่นั่งเรียบร้อย นอกจากจิ้มจุ่มชุดใหญ่ ส้มตำ ลาบเป็ดก็ตามมา ความแซบจัดจ้านของอาหารอีสานเยียวยาอารมณ์ฉันได้ดี แถมสั่งเบียร์มากินคนละกระป๋อง
พอกลับมาถึงห้องก็พากันทิ้งตัวลงบนที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์ที่ท้องอิ่ม
สักพักฉันก็ได้ยินเสียงจากข้อความ น้องรินนั่นเอง ที่บอกว่ากลับจากเที่ยวต่างประเทศกับที่บ้านแล้ว และถามว่าฉันกลับมาแล้วใช่มั้ย น้องรินเห็นไอจีไอ้ปีมันอัปภาพตัวเองในห้องเมื่อครู่
ฉันเลยตอบว่ามาถึงแล้ว น้องรินก็ตอบกลับมาทันทีว่าจะมาหา และคืนนี้จะค้างด้วย ฉันจึงรีบหันขวับไปหาไอ้ตรีหน้าตื่นๆ
“มีไรวะ”
“น้องรินกำลังจะมาหากู จะค้างด้วย มึงไปอยู่กับไอ้ปีก่อนนะ”
“ได้ แล้วมึงจะบอกน้องรินยังไง จะคบน้องรินต่อไปเหรอ หรือว่ามึงจะนอนกับน้องรินจริงๆ”
“อย่าเพิ่งถามเลย มึงรีบออกไปก่อนเหอะ เดี๋ยวเรื่องนี้กูจัดการเอง”
“แล้วแต่มึงแล้วกัน” มันบอกแบบนั้นก็จริง แต่แววตาก็หมองๆ ไป มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี และไม่ชอบมากๆ เช่นกันที่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากใจแบบนี้
“ยังไงกูจะโทร. หามึงเองนะ”
“อือ กูไปนะ” มันหยิบเป้ แล้วเดินออกจากห้องไป แต่กีตาร์ไม่ได้เอาไปด้วย
ฉันนั่งทำใจอยู่ครู่ใหญ่ แม้จะตัดสินใจในเรื่องนี้แล้ว แต่พอถึงเวลาที่เหมือนจะมาเร็วเกินไป ฉันก็เหมือนตั้งรับไม่ทัน
ฉันลุกไปอาบน้ำ สวมใส่เสื้อผ้าอยู่บ้านตามปกติ เสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์ และกางเกงขาสั้นแค่เข่า
นั่งกระวนกระวายอยู่ราวครึ่งชั่วโมง น้องรินก็มาถึงห้อง พร้อมกระเป๋าใบเดิมเวลาที่น้องมาค้างกับฉัน
พอก้าวขาเข้ามาในห้อง ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปรับกระเป๋าจากมือน้อง แต่น้องรินกลับทิ้งลงพื้นแล้วโถมตัวมากอดฉันแน่น
“คิดถึงพี่เก้าจังเลยค่ะ” เสียงพูดที่แสนสดใสและอ่อนหวานนั้นทำให้ฉันโอบกอดร่างเล็กไว้ ด้วยหลากหลายความรู้สึก เพราะฉันสัมผัสได้จากวงแขนเล็กๆ ของน้อง มันมีทั้งความคิดถึง จนฉันน้ำตาซึม หากว่าฉันจะเป็นคนทำร้ายจิตใจน้อง ในค่ำคืนนี้
ฉันจะทำได้ลงเหรอ
“น้องรินกินอะไรมาหรือยัง” ฉันถามน้อง พร้อมกับดันร่างน้องออกห่าง
“รินกินมื้อค่ำตั้งแต่หกโมงแล้วค่ะ”
“ไม่กินอีกแล้วใช่มั้ย” ฉันถามไปเหมือนไม่รู้จะคุยอะไร ขณะเดียวกันก็เดินไปหยิบกระเป๋าของน้องมาวางบนโต๊ะหน้าโซฟา น้องรินเดินมาทิ้งตัวบนโซฟา แล้วดึงแขนฉันไปนั่งข้างๆ กอดแขนฉันไว้แล้วซบหน้ากับไหล่ฉัน
“ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น อยากนั่งอยู่แบบนี้นานๆ” เจ้าตัวพูดทำเสียงอ้อนๆ ใบหน้าสวยหวานที่ซุกซบกับบ่าฉันยิ้มน้อยๆ อย่างมีความสุข ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเศร้าในใจ
ฉันจะทำให้ใบหน้าที่มีความสุขแบบนี้จางหายไปในค่ำคืนนี้เหรอ
ฉันทำไม่ได้จริงๆ
“รินมีของมาฝากพี่เก้าด้วยค่ะ” เจ้าตัวพูดเหมือนนึกขึ้นได้ จากนั้นก็ขยับตัว แล้วเปิดกระเป๋า ดึงของฝากมาให้ ซึ่งเป็นเสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์สองตัว สีดำกับสีฟ้า เป็นเสื้อสไตล์ที่ชอบและสีที่ใช่ทั้งสองตัวเลย
“ขอบคุณมากค่ะ” ฉันรับเสื้อทั้งสองตัวไว้ ด้วยความรู้สึกที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก เพราะจริงๆ แล้วฉันไม่ควรรับอะไรจากน้องริน รวมทั้งความรักความเอาใจใส่จากน้องด้วย
“ขอบคุณอย่างเดียวได้ยังไงอะ” แล้วน้องรินก็ยิ้มอ้อนๆ พร้อมกับเอียงแก้มให้
ฉันยิ้มแล้วก้มลงหอมแก้มนุ่มเบาๆ จากนั้นกำลังจะผละออก แต่มือเล็กๆ นั้น กลับคว้าใบหน้าฉันไว้ ฉันตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ทันจะพูดอะไร ริมฝีปากฉันก็ถูกปากนุ่มๆ ของน้องรินประกบลงมา
ฉันอยากผลักร่างเล็กออกห่าง ไม่ใช่เพราะรังเกียจ เพราะจูบของน้องรินมันทั้งอ่อนหวานและนุ่มนวล แต่ฉันไม่อยากให้น้องถล้ำลึกกับจูบครั้งนี้ เพราะฉันรู้ดีว่าตนเองไม่อาจตอบสนองได้มากกว่านี้
มันไม่เหมือนกับการจูบกับไอ้ตรี ที่สามารถพาฉันโบยบินไปจนสุดความต้องการ
“น้องริน พอก่อน...” ฉันพยายามจะประคองหน้าน้องริน เพื่อให้น้องหยุด แต่ดูเหมือนจะสายเกินไป
“พี่เก้า ริน...ต้องการพี่ รินไม่ไหวแล้ว” น้องรินพึมพำหลังจากถอนจูบ ใบหน้าแดงก่ำ มือเล็กๆ นั้นคว้ามือฉันให้สอดเข้าไปในชายเสื้อ แตะขึ้นไปบนหน้าอก ก่อนจะสอดเข้าไปในชายกระโปรง แตะลึกเข้าไปในบิกินี เพื่อให้ฉันสัมผัสถึงความชุ่มชื้น
“รินต้องการ นะ พี่เก้า รินทรมาน” สีหน้าเหยเก ดวงตาอ้อนวอน พร้อมกับลิ้นเลียริมฝีปาก ทำให้ฉันลังเลที่จะดึงมือออก เพราะฉันเห็นความทรมานจากความต้องการแล้วก็รู้สึกไม่กล้าจริงๆ ยิ่งคิดถึงตอนที่ตัวเองถูกยาปลุกเซ็กซ์ และตอนที่ถูกไอ้ตรีเล้าโลมกลางทะเล
“พี่...กลัวจะทำไม่ได้”
“งั้น...ช่วยรินก็ได้ พี่จะใจดำ ปล่อยให้รินทรมานแบบนี้เหรอ” คนพูดน้ำตาปริ่ม เหมือนอับอายที่ต้องมาวิงวอนในเรื่องแบบนี้ ทำให้รู้สึกว่าตนเองแย่มาก ที่ผ่านมาก็ไม่เคยสนองความต้องการของน้องได้เลย ทั้งที่คบเป็นแฟนมาตั้งหลายเดือน
ไม่ผิดที่น้องจะเรียกร้องความต้องการตามธรรมชาติ ฉันผิดเองที่ไม่รู้ความต้องการของตนเอง จนปล่อยเวลาล่วงเลยมาถึงขั้นนี้
“พี่เก้า...” เสียงพูดนั้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงเผาะ และนั่นทำให้ฉันใจอ่อนกับความสงสารและความรู้สึกผิด ที่ไม่เคยรับผิดชอบความต้องการของน้องริน
ฉันจูบซับน้ำตาให้ ขณะเดียวกันมือของฉันก็ทำหน้าที่ของมันอย่างที่ควร ฉันลูบไล้กึ่งกลางเกสรงามที่รับรู้ถึงความเปียกชื้น
“อ๊ะ อา...พี่เก้า” น้องรินครางเสียงหวาน ขณะที่ฉันจูบเลื้อยมายังลำคอ มือที่อยู่ด้านล่างก็สอดลึกเข้าไปในโพรงหลืบที่คับแคบ ทำเหมือนที่ไอ้ตรีเคยทำให้ฉัน
""""""""""""
- ผู้เขียน
