"หนูเอยไม่ใช่เมียคุณหนูเอยเป็นสมบัติ เพราะฉะนั้นหนูเอยไม่จำเป็นต้องเตรียมตัวตาย"
"หายดีแล้วใช่ไหมถึงเถียงฉันได้ฉอดๆแบบนี้ลงเล่นน้ำอีกสักที่ดีไหมเผื่อความอวดดีของเธอมันจะลดลง" เฟยต้านรีบดันตัวขึ้นกระชากแขนอีกคนเพื่อให้ลุกตาม เค้าออกแรงดึงอย่างสุดกำลังโดยลืมไปว่าแขนที่เค้าดึงมันเท่าตะเกียบคีบก๋วยเตี๋ยว เอิงเอยเบ้หน้าด้วยความเจ็บเธอร้องอุทานจนเฟยต้านตกใจ
"อ๊ะ!! จะ เจ็บค่ะ" เอิงเอยรีบเงยหน้าเพื่อไล่น้ำตาให้เหือดหาย แต่ความเจ็บที่ปวดตุบตุบกลับทำให้น้ำตาเธอไหลอาบนองยิ่งกว่าเดิม แขนข้างที่เฟยต้านดึงเหมือนมันจะหลุดเนื้อผิวปูดบวมขึ้น รอบๆบริเวณเป็นรอยแดงช้ำจนเห็นได้ชัด
"เจ็บมากรึเปล่า"เสียงร้องที่เปล่งออกมาด้วยความเจ็บทำให้เฟยต้านรีบเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ แต่คำตอบที่ได้คือการตัดพ้อทั้งน้ำตาของคนตัวเล็ก
"ทั้งโยนลงน้ำทั้งปล่อยให้จมน้ำ ฮึก แล้วมาทำให้เจ็บแขนอีกหนูเอยเป็นคนนะเจ็บได้ร้องไห้เป
